Βασισμένη στο μυθιστόρημα του 1878, Sans famille του Hector Malot, η ταινία Remi sans famille αποτελεί μία ακόμη γλυκόπικρη και συνάμα παραμυθένια δημιουργία.
Συγκινητική και νοσταλγική με την πάντα επιτυχημένη γαλλική συνταγή, μοιάζει ιδανική για να περάσεις ευχάριστα μία Κυριακή μεσημέρι παρέα με την οικογένεια σου.
Γεμάτη τρυφερότητα, σε κρατά μέχρι την τελευταία στιγμή σε αγωνία χωρίς, ωστόσο, να γίνεσαι μάρτυρας κάποιας ιδιαίτερης πρωτοτυπίας ή κάποιου απρόοπτου.
Το γεγονός αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, καθώς ένα φιλμ δεν κρίνεται μόνο από το πόσο πρωτότυπο και απρόβλεπτο είναι.
Αρχικά, βρισκόμαστε σε ένα ορφανοτροφείο μία βροχερή νύχτα, όπου τα τρομαγμένα από τους κεραυνούς και τις αστραπές παιδιά κάθονται και ακούν με ενδιαφέρον την ιστορία ενός γέρου που τους διηγείται τα παιδικά του χρόνια.
Το όνομα του είναι Ρεμί (Maleaume Paquin).
Μέσα από την αφήγηση του πηγαίνουμε πολλά χρόνια πίσω, όταν τον παράτησαν βρέφος έξω από μία εκκλησία.
Μία οικογένεια τον βρήκε και το παιδί μεγάλωσε πολύ όμορφα με τη θετή μητέρα του ώσπου ο θετός πατέρας του, μετά από εργασιακό ατύχημα επέστρεψε σπίτι και για οικονομικούς λόγους θέλησε να τον πάει σε ορφανοτροφείο.
Μετά από έντονη διαφωνία με τη μητέρα του, αποφάσισε να τον πάει «κρυφά» στο ορφανοτροφείο αλλά ένας άγνωστος κύριος, ονόματι Βιταλίς (Daniel Auteuil, Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου), διασκεδαστής του δρόμου και πρώην βιρτουόζος του βιολιού, του προτείνει να «νοικιάσει» τον μικρό.
Ο Βιταλίς δεν αργεί να καταλάβει το έμφυτο ταλέντο του Ρεμί στο τραγούδι και ξεκινάνε μαζί την μεγάλη τους περιπετειώδη περιοδεία στους δρόμους για να κερδίζουν το ψωμί τους.
Μαζί θα περάσουν πολλές όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές που θα δημιουργήσουν ένα δυνατό δεσμό ανάμεσα τους και μέσα από το ταξίδι τους ο Ρεμί θα πλησιάζει όλο και περισσότερο στην πραγματική του ταυτότητα.
Η ταινία αυτή, σε πρώτη ανάλυση, μπορεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές οποιουδήποτε, δίχως αμφιβολία.
Ακολουθούμε ένα μικρό παιδί με «μαλαματένια» καρδιά, που το έχουν παρατήσει νεογέννητο, να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα δεινά της ζωής από πολύ μικρή ηλικία, αγνοώντας ποιοι είναι οι πραγματικοί του γονείς και χωρίς να του προσφέρεται κάτι απλόχερα αν δεν εργαστεί σκληρά για αυτό.
Η φωνή του και ο φύλακας-άγγελος του Βιταλίς είναι τα μόνα εφόδια που έχει για να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από ανισότητες.
Το συγκινητικό δέσιμο του Ρεμί με τον Βιταλίς, το δέσιμο πατέρα-γιού και ο τρόπος που αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τα χαμένα κομμάτια του άλλου είναι σπαρακτικά.
Η υπέροχη μουσική, με την οποία έχει ντύσει το film ο Romaric Laurence, έρχεται να δέσει εξαιρετικά με την ιστορία των δύο περιπλανώμενων αγωνιστών της ζωής και να μας παρασύρει σε έναν κόσμο που διχάζεται ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα.
Οι πρωταγωνιστές Daniel Auteuil (Βιταλίς) και Maleaume Paquin (Ρεμί) είναι ακριβώς στα μέτρα του ρόλου τους, ταιριάζοντας απόλυτα στην όμορφη αυτή ιστορία.
Η ταινία, βέβαια, δεν βασίζεται τόσο στους ηθοποιούς, όσο στην ιστορία που θέλει να πει και για το λόγο αυτό το cast είναι πολύ καλό από το μικρότερο έως τον πιο κεντρικό ρόλο προσφέροντας αυτό που πρέπει στο μέτρο που χρειάζεται.
Ωστόσο, η ταινία μοιάζει σαν να αναμασά το επιτυχημένο γαλλικό μοτίβο των οικογενειακών δραματικών ταινιών, το οποίο σίγουρα δε μας χαλάει αλλά δε μας αφήνει και αυτό το κάτι παραπάνω που ίσως θα περιμέναμε.
Μοιάζει καθ’ όλη τη διάρκεια της να θυμίζει κάποια άλλη ταινία που μας άρεσε όμως εν τέλει δε μπορούμε να θυμηθούμε ποια είναι.
Σίγουρα, βέβαια, η πρωτοτυπία δεν φέρνει πάντα την επιτυχία αλλά σου προσφέρει ακριβώς αυτό το στοιχείο που σε κάνει να θυμάσαι ένα φιλμ και να θες να συζητήσεις για αυτό.
Η συγκεκριμένη ταινία παρόλο που είναι τρυφερή, ευαίσθητη και συνάμα δραματική γεμίζοντας εύκολα με δάκρυα τα μάτια ενός εύθραυστου θεατή, δύσκολα καταφέρνει να μείνει ανεξίτηλη στην καρδιά του.
Στους κινηματογράφους από 14 Νοεμβρίου.
Ζωή Γιαννακούλη
1.jpg)
