Κάθε άνθρωπος δικαιούται μια κρίση μέσης ηλικίας, με τη διαφορά πως αν είσαι διάσημος, και δη ένας αγαπημένος ηθοποιός όπως ο Johnny Depp, αυτή γίνεται πρώτο θέμα στα tabloids επηρεάζοντας ταυτόχρονα και την επαγγελματική σου ζωή. Κάποιες ατυχίες, κάποιες κακές επιλογές και μιας ταραχώδη προσωπική ζωή, έχουν κακά τα ψέματα, καταβαραθρώσει τη καριέρα του.
Ωστόσο δεν το βάζει κάτω, παίρνει ρίσκα, πρωταγωνιστεί σε πολύ διαφορετικές ταινίες από εκείνες που μας συνήθισε τις τελευταίες δεκαετίες, κάνοντας προφανή την επιθυμία του να πατήσει το restart.
Για κακή του τύχη, το Richard Says Goodbye δεν καταφέρνει να βοηθήσει ούτε στο ελάχιστον ώστε να έρθει η… Depp-enaissance!
Ο Richard Brown είναι καθηγητής λογοτεχνίας ενός κολεγίου.
Η ζωή του καταρρέει όταν μαθαίνει ότι έχει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο και του μένουν μονάχα 6 μήνες ζωής.
Μην έχοντας τίποτα να χάσει, αποφασίζει να αλλάξει τρόπο ζωής και κυρίως τρόπο συμπεριφοράς.
Το βασικό premise δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, με το στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει να είναι, χωρίς αμφιβολία η ερμηνείας ενός τέτοιου χαρακτήρα από τον Johnny Depp (Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald).
Δυστυχώς όμως, ο άπειρος δημιουργός Wayne Roberts τα κάνει μαντάρα.
Τα προβλήματα αρχίζουν ουσιαστικά πριν καν αρχίσει η ταινία, με την αδικαιολόγητη απουσία παρουσίασης της ζωής του Richard πριν μάθει τα δυσάρεστα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένα character arc, να μην έχουμε ιδέα πως συμπεριφερόταν πριν και πως άλλαξε στη συνέχεια.
Ο σοκαρισμένος Richard αποφασίζει να δώσει οριστικό τέλος στον ουσιαστικά ήδη νεκρό γάμο του, να γίνει όσο καλύτερος πατέρας μπορεί, να τα πει έξω από τα δόντια στον πρήχτη πρύτανη, να αλλάξει τελείως το τρόπο διδασκαλίας και φυσικά να το ρίξει έξω πίνοντας και καπνίζοντας ότι βρεθεί μπροστά του.
Όλα καλά μέχρι εδώ, με τη σημαντική σημείωση πως όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στα πρώτα 20-30 λεπτά.
Μετά;
Μετά δυστυχώς το σενάριο δεν έχει ιδέα τι να κάνει και που να πάει.
Όλος ο υπόλοιπος χρόνος της ταινίας σπαταλιέται σε επαναλήψεις των ίδιων σκηνών, με τον Johnny Depp σε μόνιμη ημι-μαστουρωμένη κατάσταση να θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια για την υγεία του αλλά τελικά να μη μπορεί, σε μια αταίριαστη φιλική σχέση με τον miscasted Danny Huston (Angel Has Fallen) και μια ανούσια και ατελή πλατωνική σχέση με την φοιτήτριά του Zoey Deutch (Zombieland: Double Trap).
Και κάπως έτσι αδιάφορα και βαρετά φτάνουμε στο συγκινησιακά φορτισμένο φινάλε, στο οποίο ο δημιουργός παράχωσε ότι συναίσθημα κρατούσε σε όλη τη διάρκεια του φιλμ.
Το Richard Says Goodbye είναι κλασσική περίπτωση ταινίας που έχει μια καλή αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα, με το δημιουργό της να προσπαθεί τόσο πολύ να την κάνει να ξεχωρίσει, που ξεχνάει καθετί άλλο.
Ξεχνάει να βάλει πλοκή, ξεχνάει να στήσει χαρακτήρες, ξεχνάει να γίνει ρεαλιστικό, ξεχνάει να καθοδηγήσει τον πρωταγωνιστή με αποτέλεσμα να έχουμε –με κάποιες σκηνές φωτεινές εξαιρέσεις- μία ακόμη ταινία που ο Johnny Depp υποδύεται τον Johnny Depp, απλά σε λίγο πιο ιντελεκτουέλ εκδοχή, και γενικά ξεχνάει να είναι ενδιαφέρον.
Σίγουρα δεν είναι αφόρητο, όμως το Richard Says Goodbye δυσκολεύεται πολύ να πιάσει τη βάση και τα καταφέρνει μονάχα χάρη στη καλή του εισαγωγή και τη παρουσία του Depp.
Στους κινηματογράφους από 7 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
