Ο ξεχωριστός και αρκετά αγαπητός Ken Loach, 3 χρόνια μετά το εξαιρετικό I, Daniel Blake συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε, εστιάζοντας και πάλι στη σκληρή καθημερινότητα απλών ανθρώπων της εργατικής τάξης στη Βρετανία.
Αυτή τη φορά βάζει στο μικροσκόπιο μια τυπική οικογένεια, με τον άντρα να εργάζεται σε εταιρεία διανομής και τη γυναίκα ως κατ’ οίκον νοσηλεύτρια.
Με τη χαρακτηριστική ρεαλιστική ματιά του αφηγείται τις απαιτητικές συνθήκες εργασίας, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τον ελάχιστο προσωπικό ελεύθερο χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους.
Όλα αυτά στο όνομα ενός καλύτερου, πιο εύπορου, και με λιγότερες υποχρεώσεις μέλλοντος, με τον τρόπο επίτευξης όμως αυτού να οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο από όπου σπάνια καταφέρνει κάποιος να διαφύγει επιτυχώς.
Έτσι η μόνη λύση σε όλη αυτή την καταδικασμένη συχνά διαδικασία είναι να βρίσκεις στιγμές γαλήνης και ευτυχίας, ακόμα και σε συνθήκες που δεν είναι ευνοϊκές.
Αυτή είναι και η απάντηση του Loach ο οποίος χαρίζει ορισμένες αρκετά δυνατές οικογενειακές στιγμές, αναδεικνύοντας τις πραγματικές αξίες της ζωής.
Το μέσο για να το πετύχει αυτό είναι και πάλι οι χαρακτήρες του, με τους ηθοποιούς, αν και δεν διαθέτουν μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία, να μεταδίδουν με αμεσότητα όλο το εύρος των συναισθημάτων που δημιουργεί αυτή η συνεχής μάχη ανόδου μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης.
Οι στιγμές αυτές όμως που αναφέραμε δεν είναι παρά εξάρσεις σε ένα σύνολο το οποίο σε σύγκριση με προηγούμενες δουλειές του δημιουργού υστερεί σε ένταση, και δεν διατηρεί συνεχώς το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, παρουσιάζοντας ορισμένα κενά διαστήματα.
Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι άλλη μια ωραία ταινία στην πλούσια φιλμογραφία του 83χρονου πλέον σκηνοθέτη, η οποία για όσους είναι εξοικειωμένοι με την τεχνική και τη θεματολογία του δεν προκαλεί εκπλήξεις, καθώς η ιστορία δεν αποτελεί κάτι που δεν μας έχει ξαναπεί.
Αλλά για άλλη μια φορά, το λέει καλά και άμεσα, πάντα με ανθρωπιά και αίσθημα ευθύνης.
Στους κινηματογράφους από 7 Νοεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
