Στο πρόγραμμα του 60ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υπήρχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συμμετοχή.
Ο λόγος για τη Stefania Casini, την γνωστή Ιταλίδα ηθοποιό και σκηνοθέτρια που συμμετείχε σε πολλές επιτυχίες του ιταλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου στις δεκαετίες του ’70 και ’80.
Συμμετείχε με μια μικρού μήκους ταινία στην ενότητα ‘Virtual Reality’.
Είδα την ταινία και γνώρισα τη δημιουργό της μαζί με την παραγωγό.
Η νέα ταινία σας «Mare Nostrum – The Nightmare» γυρίστηκε σε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό format που μπορεί κάποιος να δει με ειδικά γυαλιά γύρω του σε σύστημα 360ο. Πώς σκεφτήκατε να το κάνετε αυτό το εγχείρημα;
Στο παρελθόν έχω εργαστεί ως ηθοποιός σε αρκετές συμμετοχές εντός και εκτός Ιταλίας.
Στη συνέχεια πέρασα και πίσω από την κάμερα κάνοντας δουλειές για τον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση.
Δοκίμασα μυθοπλασία αλλά και ντοκιμαντέρ. Μου αρέσει να εξελίσσομαι κάθε φορά περισσότερο και να δοκιμάζω νέες προσεγγίσεις στην αφήγηση ενός θέματος.
Οπότε θεώρησα αυτή τη φορά να δοκιμάσω ένα νέο είδος κινηματογράφησης που τελευταία γίνεται πιο γνωστό και έχει απήχηση στις νεότερες γενιές.
Το σύστημα κινηματογράφησης εικονικής πραγματικότητας 360ο κάνοντας χρήση του CGI είναι κάτι το μοναδικό, η τεχνολογία μπορεί να προσφέρει κάποιες φορές μια πολύ έντονη εμπειρία και είναι καλό να παίρνεις την τεχνολογία με καλό μάτι.
Είναι η δεύτερη δουλειά μου με τον τρόπο του ‘virtual reality’.
Έτσι αυτή η μικρής διάρκειας ταινία σε μεταφέρει σε ένα κόσμο συναισθημάτων, σε κάνει να νιώθεις μέρος της ενώ παρατηρείς γύρω σου να εκτυλίσσονται τα γεγονότα και ταυτόχρονα νιώθεις μια ανησυχία βλέποντας τον ήρωα μας να ταξιδεύει ουσιαστικά προς το άγνωστο.
Είσαι μέρος της ιστορίας που βλέπεις, συμμετέχεις στο δύσκολο ταξίδι που διανύει ο ήρωας μας, είσαι κάτι παραπάνω από απλός θεατής.
Προσωπικά δεν έχω παρακολουθήσει ξανά ταινία γυρισμένη με τέτοιες προδιαγραφές. Ήταν πράγματι ιδιαίτερη εμπειρία. Τη στιγμή που οι χαρακτήρες στρέφονταν προς σε μένα μου θύμισε τη συμμετοχή του κοινού στο θέατρο όπου κάποιες φορές οι ηθοποιοί απευθύνονται στο κοινό αλλά δεν είσαι σίγουρος αν πρέπει να μιλήσεις ενώ θες. Έτσι αισθάνθηκα και εγώ εκείνη τη στιγμή. Υποθέτω πως θέλατε να το πετύχετε αυτό…
Ναι, φυσικά και ήταν στις προθέσεις μας όταν κάναμε την ταινία.
Χαίρομαι που σου έφερε αυτό το συναίσθημα γιατί αυτό σημαίνει πως η ταινία κάτι πέτυχε.
Θίγει ένα σημαντικό ζήτημα των καιρών μας που δεν μπορείς να παραβλέψεις.
Ακόμα και αν δεν ασχοληθείς με αυτό, είναι βέβαιο πως θα το μάθεις από το διαδίκτυο και την τηλεόραση.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους είναι πέρα για πέρα αληθινό, συμβαίνει αυτή τη στιγμή που είμαστε εδώ τώρα.
Έτσι, ο ήρωας μας έρχεται αντιμέτωπος με ένα πραγματικό εφιάλτη των ημερών μας, κάτι το οποίο δεν έχει τελειωμό.
Το μέλλον αυτών των ανθρώπων είναι αβέβαιο, υστερούν σε μόρφωση και παιδεία και αυτό τους είναι εμπόδιο για μια καλύτερη διαβίωση.
Είναι ανήμποροι και δεν φταίνε σε τίποτα. Μακάρι να γίνει κάτι σύντομα να σταματήσει αυτό το τεράστιο και τραγικό γεγονός που έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ένα τεράστιο μαζικό τάφο.
Ο τίτλος «Mare Nostrum» προέρχεται από τη λατινική γλώσσα. Και δίπλα μετά εμφανίζεται ένα «–The Nightmare». Ενδιαφέρουσα επιλογή για να ονομάσετε την ταινία σας.
Ναι, πιστεύω λέει πολλά. Ο τίτλος αναφέρεται στη Μεσόγειο Θάλασσα που κάποτε υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμού και ανταλλαγής προϊόντων και σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν πραγματικό εφιάλτη για πολλούς ανθρώπους.
Σε αντίθεση με παλιά, έχει αλλάξει η έννοια της. Σήμερα ανταλλάσσονται άνθρωποι και πωλούνται σαν σκλάβοι.
Μπροστά τους όλα τα πράγματα μοιάζουν μετέωρα και τίποτα δεν εγγυάται ποιο θα είναι το μέλλον τους.
Η αφήγηση της ταινίας στηρίζεται σε έρευνα αλλά και μαρτυρίες ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους.
Συνεργαστήκαμε με μερικούς μετανάστες, οι οποίοι εμφανίζονται στην ταινία παίζοντας τους εαυτούς τους.
Εκεί που ξεκινάμε την ιστορία μας είναι όταν ο ήρωας αποχωρίζεται τη μητέρα του.
Ύστερα, τα πράγματα δυσκολεύουν…
Η κινηματογραφική βιομηχανία της Ιταλίας μας έδωσε μερικά πολύ δυνατά ονόματα στο παρελθόν που έγραψαν ιστορία. Από σκηνοθέτες και ηθοποιούς μέχρι διευθυντές φωτογραφίας και μοντέρ. Με εξαιρετικές δουλειές σε όλα τα είδη. Τι γνώμη έχετε για τη σημερινή κινηματογραφική παραγωγή στην Ιταλία;
Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν πολλά ονόματα που έκαναν λαμπρές ταινίες, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης.
Όμως, κάπου στη δεκαετία του ’70 η κινηματογραφική βιομηχανία άρχισε σιγά σιγά να φθίνει, για πολλούς λόγους.
Πολλοί από τους δημιουργούς στράφηκαν προς την τηλεόραση που απασχολούσε αρκετό κόσμο.
Το κοινό κάποια στιγμή δεν πήγαινε τόσο συχνά στον κινηματογράφο σε σχέση με πιο παλιά. Βλέπεις, είναι σημάδια των καιρών.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια να σε πληροφορήσω πως υπάρχουν στην Ιταλία μερικά ονόματα που πάνε πολύ καλά και οι ταινίες τους είναι εισπρακτικές επιτυχίες και χαίρουν εκτίμησης, όπως είναι για παράδειγμα πρόσφατα ο Paolo Sorrentino.
Άνθρωποι που κάνουν επίσης μικρού μήκους ταινίες ή ντοκιμαντέρ πάνε πολύ καλά στα φεστιβάλ και αρκετές φορές έχουν διακριθεί για τις δουλειές τους.
Αυτό πιστεύω πως είναι ένα θετικό σημάδι.
Έχετε μερικές κορυφαίες συνεργασίες στο βιογραφικό σας ως ηθοποιός. Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποια ως ιδιαίτερη εμπειρία;
Δε νομίζω πως μπορώ με σιγουριά να επιλέξω κάποιον από αυτούς τους ρόλους. Με πολλούς από αυτούς έχω καλές αναμνήσεις, είχα μερικές δυνατές συνεργασίες από το ξεκίνημα μου.
Δούλεψα με τον Pietro Germi στην ταινία «A Pocketful of Chestnuts», με τον Bernardo Bertolucci στο «1900», με τον Peter Greenaway στο «The Belly of an Architect» και με τον Dario Argento στο «Suspiria».
Σε όλες τις συμμετοχές υπήρχε κάτι ενδιαφέρον, είναι διαφορετικά είδη όλες τους και υπήρξε μοναδική εμπειρία.
Αν θυμάμαι καλά, έχετε δουλέψει και με τους Paul Morrissey και Andy Warhol στη δεκαετία του ’70 καθώς και με τον Ettore Scola.
Ναι, πολύ σωστά. Με τον Ettore Scola όμως όχι!
Βέβαια γνωριζόμασταν και ήμουν πολύ κοντά να έχω ένα ρόλο σε μια ταινία του. Θυμάμαι λέγαμε συνέχεια να συνεργαστούμε κάποια στιγμή.
Αυτό όμως δε συνέβη ποτέ.
Είδα φέτος μια ταινία που συμμετείχατε και μπορώ να πω πως μου άρεσε πολύ. Λέγεται «Solamente Nero» (ή «The Bloodstained Shadow») του Antonio Bido, το οποίο γύρισε το 1978 στη Βενετία. Το θυμάστε αυτό το έργο;
Ναι, φυσικά. Μου κάνει εντύπωση πως το ξέρεις.
Είναι καλός μου φίλος ο Antonio και αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Ο Antonio λέει πως θα κάνει κάποια νέα ταινία και μου λέει πως με θέλει στο καστ του για ένα ρόλο.
Περιμένει να βρει χρηματοδότηση, περιμένω και εγώ.
Κάτι τελευταίο. Τι σχέδια έχετε για το μέλλον όσον αφορά το σινεμά;
Μελλοντικά σχέδια… Η επόμενή μου δουλειά θα είναι το πιο πιθανό μια installation που θα εστιάζει στη γυναίκα του σήμερα.
*Ευχαριστώ πολύ την Flavia Oertwig για τη διάθεση υλικού της ταινίας.
Πάνος Μουζάκης
Ναι, πιστεύω λέει πολλά. Ο τίτλος αναφέρεται στη Μεσόγειο Θάλασσα που κάποτε υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμού και ανταλλαγής προϊόντων και σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν πραγματικό εφιάλτη για πολλούς ανθρώπους.
Σε αντίθεση με παλιά, έχει αλλάξει η έννοια της. Σήμερα ανταλλάσσονται άνθρωποι και πωλούνται σαν σκλάβοι.
Μπροστά τους όλα τα πράγματα μοιάζουν μετέωρα και τίποτα δεν εγγυάται ποιο θα είναι το μέλλον τους.
Η αφήγηση της ταινίας στηρίζεται σε έρευνα αλλά και μαρτυρίες ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους.
Συνεργαστήκαμε με μερικούς μετανάστες, οι οποίοι εμφανίζονται στην ταινία παίζοντας τους εαυτούς τους.
Εκεί που ξεκινάμε την ιστορία μας είναι όταν ο ήρωας αποχωρίζεται τη μητέρα του.
Ύστερα, τα πράγματα δυσκολεύουν…
Η κινηματογραφική βιομηχανία της Ιταλίας μας έδωσε μερικά πολύ δυνατά ονόματα στο παρελθόν που έγραψαν ιστορία. Από σκηνοθέτες και ηθοποιούς μέχρι διευθυντές φωτογραφίας και μοντέρ. Με εξαιρετικές δουλειές σε όλα τα είδη. Τι γνώμη έχετε για τη σημερινή κινηματογραφική παραγωγή στην Ιταλία;
Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν πολλά ονόματα που έκαναν λαμπρές ταινίες, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης.
Όμως, κάπου στη δεκαετία του ’70 η κινηματογραφική βιομηχανία άρχισε σιγά σιγά να φθίνει, για πολλούς λόγους.
Πολλοί από τους δημιουργούς στράφηκαν προς την τηλεόραση που απασχολούσε αρκετό κόσμο.
Το κοινό κάποια στιγμή δεν πήγαινε τόσο συχνά στον κινηματογράφο σε σχέση με πιο παλιά. Βλέπεις, είναι σημάδια των καιρών.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια να σε πληροφορήσω πως υπάρχουν στην Ιταλία μερικά ονόματα που πάνε πολύ καλά και οι ταινίες τους είναι εισπρακτικές επιτυχίες και χαίρουν εκτίμησης, όπως είναι για παράδειγμα πρόσφατα ο Paolo Sorrentino.
Άνθρωποι που κάνουν επίσης μικρού μήκους ταινίες ή ντοκιμαντέρ πάνε πολύ καλά στα φεστιβάλ και αρκετές φορές έχουν διακριθεί για τις δουλειές τους.
Αυτό πιστεύω πως είναι ένα θετικό σημάδι.
Έχετε μερικές κορυφαίες συνεργασίες στο βιογραφικό σας ως ηθοποιός. Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποια ως ιδιαίτερη εμπειρία;
Δε νομίζω πως μπορώ με σιγουριά να επιλέξω κάποιον από αυτούς τους ρόλους. Με πολλούς από αυτούς έχω καλές αναμνήσεις, είχα μερικές δυνατές συνεργασίες από το ξεκίνημα μου.
Δούλεψα με τον Pietro Germi στην ταινία «A Pocketful of Chestnuts», με τον Bernardo Bertolucci στο «1900», με τον Peter Greenaway στο «The Belly of an Architect» και με τον Dario Argento στο «Suspiria».
 |
| Stefania Casini in Suspiria |
Σε όλες τις συμμετοχές υπήρχε κάτι ενδιαφέρον, είναι διαφορετικά είδη όλες τους και υπήρξε μοναδική εμπειρία.
Αν θυμάμαι καλά, έχετε δουλέψει και με τους Paul Morrissey και Andy Warhol στη δεκαετία του ’70 καθώς και με τον Ettore Scola.
Ναι, πολύ σωστά. Με τον Ettore Scola όμως όχι!
Βέβαια γνωριζόμασταν και ήμουν πολύ κοντά να έχω ένα ρόλο σε μια ταινία του. Θυμάμαι λέγαμε συνέχεια να συνεργαστούμε κάποια στιγμή.
Αυτό όμως δε συνέβη ποτέ.
Είδα φέτος μια ταινία που συμμετείχατε και μπορώ να πω πως μου άρεσε πολύ. Λέγεται «Solamente Nero» (ή «The Bloodstained Shadow») του Antonio Bido, το οποίο γύρισε το 1978 στη Βενετία. Το θυμάστε αυτό το έργο;
Ναι, φυσικά. Μου κάνει εντύπωση πως το ξέρεις.
Είναι καλός μου φίλος ο Antonio και αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Ο Antonio λέει πως θα κάνει κάποια νέα ταινία και μου λέει πως με θέλει στο καστ του για ένα ρόλο.
Περιμένει να βρει χρηματοδότηση, περιμένω και εγώ.
Κάτι τελευταίο. Τι σχέδια έχετε για το μέλλον όσον αφορά το σινεμά;
Μελλοντικά σχέδια… Η επόμενή μου δουλειά θα είναι το πιο πιθανό μια installation που θα εστιάζει στη γυναίκα του σήμερα.
*Ευχαριστώ πολύ την Flavia Oertwig για τη διάθεση υλικού της ταινίας.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
