Το να υποστηρίξει ή έστω να προσπαθήσει κάποιος να επιλέξει τις «καλύτερες» ταινίες μιας ολόκληρης δεκαετίας είναι αδύνατο.
Στην παρακάτω λίστα λοιπόν, χωρίς ψευδαισθήσεις μεγαλείου, παραθέτονται οι προσωπικά αγαπημένες-αξιομνημόνευτες ταινίες των τελευταίων 10 χρόνων, με τα κριτήρια της κάθε επιλογής να στριμώχνονται σε μία πρόταση.
20) Locke (2013)
Το μοναχικό ταξίδι του Ivan Locke προλαβαίνει μέσα από τις τραγικές διαστάσεις του να διδάξει σε λιγότερο από μιάμιση ώρα το θάρρος που απαιτείται για την υπεράσπιση των επιλογών και των αξιών μας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες που ακολουθούν.
19) Toy Story 3 (2010)
Επαναστατικό animation με κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες και ένα υποδειγματικό sequel το οποίο ωριμάζει μαζί με τους πρωταγωνιστές του, σε ένα franchise που καθόρισε το είδος των κινουμένων σχεδίων.
18) Gravity (2013)
Ένα άρτιο τεχνικά πόνημα από τον Alfonso Cuaron, ο οποίος παραδίδει μια ταινία που λειτουργεί και σαν μια διαστημική περιπέτεια επιβίωσης αλλά και ως ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα, τόσο ατομικά μέσα από την πρωταγωνίστρια όσο και συλλογικά για όλο το ανθρώπινο είδος.
17) I, Daniel Blake (2016)
Ο πολιτικοποιημένος Ken Loach βρίσκει την ευκαιρία μέσα από μια καθημερινή ιστορία να αναδείξει την ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι πολίτες στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη οικονομική, κοινωνική, φυσική κατάσταση.
16) Hell or High Water (2016)
Ένα «western» που προσγειώνεται στον 21ο αιώνα, το οποίο στήνοντας μια σειρά ληστειών τραπεζών πετυχαίνει να κριτικάρει ολόκληρο το οικονομικό (και όχι μόνο) σύστημα της Αμερικής (και όχι μόνο).
15) La La Land (2016)
Με το καλύτερο μιούζικαλ των τελευταίων (αρκετών) χρόνων, ο Damien Chazelle φέρνει αντιμέτωπα επαγγελματικά όνειρα και προσωπική ευτυχία, οδηγώντας το ιδανικό πρωταγωνιστικό δίδυμο απόλυτης χημείας σε ένα εύστοχα συγκρουόμενο φινάλε.
14) Birdman (2014)
Ένα δραματικό ψυχογράφημα το οποίο τρέφεται από την ίδια την τέχνη του κινηματογράφου, και γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό χάρη στο σεναριακό του υπόβαθρο και τη θεατρική-ακούραστη κινηματογράφηση του Alejandro Inarritu.
13) The Hunt (2012)
Η εξάπλωση μιας φήμης, ο στιγματισμός, ο κοινωνικός αποκλεισμός, όλα δίνονται διαπεραστικά στο βραδυφλεγές αλλά απόλυτα αρμονικό φιλμ του Δανού Thomas Vinterberg μέσα από την αψεγάδιαστη ερμηνεία του υπέροχου Mads Mikkelsen.
12) Leviathan (2014)
Μέσα στην ψυχρότητα μιας ευμετάβλητης Ρωσίας, ο Andrey Zvyagintsev συνδυάζει το τέρας της γραφειοκρατίας, την υποκρισία των θρησκειών, και την υπεροψία της εξουσίας, για να δημιουργήσει μια ατμοσφαιρική τραγωδία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανίκητη αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου.
11) Coco (2017)
Το πιο ενήλικο animation της Pixar έρχεται απόλυτα συμβιβασμένο με την έννοια του θανάτου, με την οποία δεν τρομάζει, αλλά αποδέχεται και αντιμετωπίζει με όπλα τη μνήμη, την οικογένεια, και φυσικά τη μουσική, σε μια άκρως συναισθηματική ταινία.
10) Gone Girl (2014)
Ο David Fincher στήνει ένα πανέξυπνο παιχνίδι αποπλάνησης και αστυνομικού μυστηρίου, προβληματίζοντας για την υποκρισία των σχέσεων και την περιοριστική επικινδυνότητα που κρύβουν.
9) Son of Saul (2015)
Με μια πρωτότυπη και προσωποκεντρική σκηνοθεσία ο Ούγγρος δημιουργός Laszlo Nemes παραμερίζει χωρίς να κρύβει στο background τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου, παραδίδοντας ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό επιβίωσης, ελπίδας, λύτρωσης.
8) The Lobster (2015)
Ο Γιώργος Λάνθιμος βρίσκει ιδανική ισορροπία στην αιχμηρή σκηνοθεσία του, και με βάση το πολυσύνθετο σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου δημιουργεί μια ταινία-σπουδή πάνω στον κοινωνικό εξαναγκασμό των ερωτικών σχέσεων, τις δυσβάσταχτες δυσκολίες τους, αλλά και την υπαρξιακή ανάγκη τους.
7) Parasite (2019)
Μια θεατρικών προδιαγραφών ταινία η οποία συνδυάζοντας διαφορετικά κινηματογραφικά είδη αναπαριστά έξοχα την αιώνια και αναπόφευκτη ταξική πάλη μέσα από έναν κοινωνικό αγώνα εξαπάτησης και ανόδου.
6) An Elephant Sitting Still (2018)
Το ντεμπούτο αλλά και το κύκνειο άσμα του Bo Hu αποτελεί ένα επικό μωσαϊκό χαρακτήρων, δοσμένο με μια διεισδυτική ματιά που καθηλώνει μπροστά στη δυστυχία, τη μοναξιά, και τη ματαιότητα της ύπαρξης των ηρώων του, με πηγή όσο και κραυγή την ανάγκη επικοινωνίας.
5) Whiplash (2014)
Το ντεμπούτο του Damien Chazelle αποτελεί μια εκρηκτική μουσική παράσταση που αναδεικνύει τη δύναμη της μουσικής πάνω από έχθρες και αντιπαλότητες, και μέσα από την αναζήτηση της τελειότητας δοκιμάζει τις τεχνικές διδασκαλίας γύρω από το τρομακτικό πρόσωπο του J.K.Simmons.
4) The Master (2012)
Ένα περίτεχνο παιχνίδι ατομικής και κοινωνικής χειραγώγησης από τον ξεχωριστό Paul Thomas Anderson, με ορισμένες από τις πιο έντονες ερμηνευτικές σκηνές των τελευταίων ετών από τους έξοχους πρωταγωνιστές Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman και Amy Adams.
3) Nebraska (2013)
Ο Alexander Payne κάνει την καλύτερη, πιο ελληνική και πιο συναισθηματική ταινία του με ένα ασπρόμαυρο road trip που προσπαθεί να τα βάλει με τη φθορά του χρόνου και της μνήμης, καθοδηγούμενο από έναν συγκινητικό Bruce Dern.
2) Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)
Ο Ιρλανδός Martin McDonagh με σενάριο κομψοτέχνημα και έναν από τους κορυφαίους γυναικείους χαρακτήρες της δεκαετίας, δημιουργεί μια αναρχική ταινία που τα βάζει με την ανυπαρξία των δημοσιών φορέων, αποκαλύπτοντας μια παρηκμασμένη ηθικά κοινωνία η οποία απαιτεί την απελπισμένη όσο και αναγκαία ενεργοποίηση των πολιτών της.
1) Shame (2011)
Ο Steve McQueen απογυμνώνει τα ανθρώπινα πάθη και αναδεικνύει τα ζωώδη ένστικτα που κρύβονται πίσω από ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες, σε μια ταινία-γροθιά που προσωποποιεί την έννοια της μοναξιάς στο πρόσωπο ενός συγκλονιστικού Michael Fassbender.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
