Πως να αντιμετωπίσει κανείς έναν βιασμό;
Πως βρίσκει το θύμα αυτού του βιασμού δικαιοσύνη όταν κανείς δεν την πιστεύει;
Πως προσεγγίζει μια γυναίκα το σεξισμό και την έμφυλη βία που βιώνει καθημερινά;
Η Riley Stone (Imogen Poots, Green Room) πάντως, στο Μαύρα Χριστούγεννα, το κάνει φορώντας μια σέξι στολή Άγιου Βασίλη α λα Mean Girls και τραγουδώντας ένα τραγούδι.
«Αυτό θα του μάθει να μην βιάζει γυναίκες» λέει μια από αυτές με περηφάνια…
Τα λόγια είναι περιττά.
Στη διασκευή της καλτ ταινίας του 1974, το κολέγιο Χόθορν ετοιμάζεται να κλείσει για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Αλλά καθώς η Riley Stone και οι φίλες της από την αδελφότητα ετοιμάζονται για τις διακοπές τους, ένας μασκοφόρος δολοφόνος αρχίζει να τις καταδιώκει.
Αυτές, όμως, όντας σύγχρονες δυναμικές γυναίκες θα του δείξουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν το θύμα κανενός.
Αν η Simone De Beauvoir και η Sylvia Plath ήξεραν ότι αυτό θα μπορούσε να περάσει ως φεμινισμός σήμερα, θα τα παρατούσαν.
Η ταινία μοιάζει το προϊόν μιας παρέας πρωτοετών φοιτητριών που τώρα έμαθαν για τις έμφυλες διακρίσεις και δεν ξέρουν ακόμα πως να το εκφράσουν, αλλά νιώθουν πως τα ξέρουν όλα.
Είναι η ψευδοφεμινιστική λογική που δίνει πλατφόρμα στον κάθε Jordan Peterson και στον κάθε Ben Shapiro να ενισχύουν και να επιτείνουν τις διακρίσεις που υπάρχουν μέσα στις ανθίζουσες συντηρητικές ιδεολογίες, απλά και μόνο επειδή αυτοί τουλάχιστον ξέρουν πως να επιχειρηματολογήσουν.
Αυτό διαφαίνεται και στην ίδια την ταινία.
Ένας άντρας, κουρασμένος να ακούει για πολλοστή φορά πως όλοι οι άντρες είναι βιαστές, τολμά να μιλήσει: «εγώ δεν είμαι βιαστής, με προσβάλλετε με αυτό που λέτε».
Η κοπέλα του διακατέχεται αμέσως από μια υστερία και τον διώχνει.
Τι μήνυμα ακριβώς προσπαθεί να περάσει εδώ η σκηνοθέτης;
Οι «δυνατές» πρωταγωνίστριες της ταινίας, περνούν τη μισή ταινία συζητώντας για τους άντρες, και την άλλη μισή συζητώντας πόσο πολύ τους μισούν όλους.
Επειδή για ακόμη μια φορά, η επιλογή γυναικείου καστ πρέπει απαραίτητα να συνάδει και με δήθεν φεμινιστικά ζητήματα, κάτι που παρεμπιπτόντως περιορίζει το ρόλο της γυναίκας στο Χόλιγουντ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Οι γυναίκες δημιουργοί να ασχολούνται μόνο με αυτή την πολύ συγκεκριμένη θεματική μεταξύ τους, και όλες οι υπόλοιπες πτυχές της δημιουργίας στους άντρες.
Το αστείο είναι ότι προσπαθώντας να μας ενημερώσει για ένα πραγματικό κοινωνικό ζήτημα, η ταινία το εξηγεί ως μαγεία.
Σύμφωνα με την ταινία αυτή, ο σεξισμός δεν πηγάζει μέσα από κοινωνικές δομές και διεφθαρμένες παραδόσεις, αλλά από μια μαγική προτομή.
Η ίδια η ταινία αναιρεί τον εαυτό της, λέγοντας πως το πρόβλημα δεν είναι πραγματικό.
Αν αυτό ήταν μια προσπάθεια συμβολικής έκφρασης αυτών των ζητημάτων, η μαγεία ως υποκατάστατο της κοινωνικής πίεσης και της πατριαρχικής παράδοσης, ήταν πλήρης αποτυχία.
Δεν χρειάζεται η συμβολική διάσταση όταν το πρόβλημα είναι τόσο άμεσο και τόσο πραγματικό.
Αυτός που βίασε την Riley Stone το έκανε επειδή ήταν μισογύνης, βίαιος και κομπλεξικός, και όχι επειδή του το είπε μια προτομή.
Η μορφή της ταινίας τρόμου, αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις μια προσπάθεια αντιμετώπισης κοινωνικών ανησυχιών και προσωπικών φοβιών.
Η περίοδος του μεγάλου πανικού για τις επιδημίες τύπου Έμπολα για παράδειγμα, εκφράζεται συνειδητά και υποσυνείδητα μέσα από ταινίες και σειρές με ζόμπι.
Όπως και σε ένα όνειρο, η επαφή με τον κίνδυνο από ασφαλή απόσταση μας βοηθά συχνά στην κατανόηση και στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού.
Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που μας αρέσουν οι ταινίες τρόμου.
Το Μαύρα Χριστούγεννα της Sophia Takal δεν κάνει τίποτα από αυτά.
Αποτελεί μια ακόμη αποτυχημένη κινηματογραφική ανακατασκευή, η οποία απλά λερώνει το όνομα του φεμινισμού.
Το μόνο τρομακτικό με αυτή την ταινία «τρόμου» είναι πως με τόσο ταλέντο εκεί έξω, οι ευκαιρίες δίνονται σε ταινίες σαν αυτή.
Στους κινηματογράφους από 12 Δεκεμβρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
