 |
| *Κεντρική φωτογραφία: Λευτέρης Τεκτονίδης |
Την συνάντησα στο λιμάνι για μια σύντομη συνέντευξη και συζητήσαμε για το ρόλο της στην ταινία, τις συμπαραγωγές αλλά και για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.
Η συνέντευξη έγινε την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019 στο λιμάνι.
Τι είδους χαρακτήρες σου αρέσει να υποδύεσαι στον κινηματογράφο;
Δεν θα έλεγα πως υπάρχει κάτι συγκεκριμένο.
Γενικά, μου αρέσει να μεταμορφώνομαι στους ρόλους που έχω, αυτό αποτελεί πραγματική πρόκληση για μένα.
Δεν υπάρχει κάτι που προτιμώ περισσότερο από κάτι άλλο, δεν έχω καμία απολύτως προτίμηση.
Πώς προετοιμάστηκες για τον ρόλο σου υπό τις οδηγίες της Sepideh Farsi;
Με τη Sepideh κάναμε μπόλικες πρόβες από νωρίς, είχε έρθει και ο Hanna [Issa] από την Αυστρία που μένει.
Ο Hanna είναι ένας ηθοποιός από τη Συρία και όντως στην πραγματικότητα έκανε αυτό το ταξίδι – όπως ο ήρωας της ταινίας – και κατάφερε να φτάσει μέχρι την Αυστρία.
Κάναμε αρκετές πρόβες μαζί με το Hanna και τη Sepideh και με κάποιους από τους υπόλοιπους ηθοποιούς της ταινίας εδώ στην Ελλάδα.
Η ταινία πρόκειται για μια συμπαραγωγή. Πιστεύεις κατά τη γνώμη σου οι συμπαραγωγές βοηθούν τον ελληνικό κινηματογράφο σήμερα;
Νομίζω ότι κάθε ταινία πια είναι συμπαραγωγή, είναι ένας τρόπος για να μπορεί η ταινία να ταξιδέψει, είναι ένας εναλλακτικός τρόπος για τους παραγωγούς της ταινίας να την βοηθήσουν είτε με ανθρώπους είτε κάποιες φορές με χρήματα.
Όπως και να έχει, οι συμπαραγωγές σίγουρα βοηθάνε στη διανομή της ταινίας.
Βοηθάνε και είναι απαραίτητες για την υλοποίηση των ταινιών θα έλεγα.
Με την υποκριτική πώς ασχολήθηκες;
Δεν ήθελα να γίνω ποτέ μου ηθοποιός. Ήθελα να γίνω νευροεπιστήμονας.
Έχω μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, ήμουν σε ένα θεατρικό εργαστήρι όπου οι δασκάλες μου εκεί επέμεναν να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου.
Εγώ δεν ήθελα γιατί είχα κάνει τα χαρτιά μου να φύγω στο Παρίσι να σπουδάσω εκεί.
Όμως, η καλύτερη μου φίλη, η Μαρίνα, που ήταν το όνειρό της να γίνει ηθοποιός, μου είπε να πάμε να δώσουμε παρέα.
Έτσι και έγινε, πέρασα, πήγα στη σχολή και άρχισα να δουλεύω.
Το σίγουρο είναι πως δεν έγινα νευροεπιστήμονας!
Δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτή την επιλογή.
Θεωρώ πως αν κάτι θέλαμε πραγματικά να το κάνουμε, θα το είχαμε κάνει.
Είναι πολύ εύκολο να μεταφέρεις τις ευθύνες σου σε άλλους.
Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στην ταινία είναι πολύ συμπαθητικός και σίγουρα ο θεατής συμπάσχει μαζί της σε κάθε πρόβλημα που της συμβαίνει. Όμως, ο χαρακτήρας αυτός έχει εξουσία, κάτι που δυσκολεύει ενδεχομένως τον θεατή. Πώς είναι να υποδύεσαι ένα σύμβολο εξουσίας;
Καταλαβαίνω τι εννοείς. Να ξεκινήσουμε από το ότι για να υποδυθείς ένα χαρακτήρα αν μη τι άλλο πρέπει να συμπάσχεις μαζί του.
Από εκεί και πέρα η συμπάθεια είναι κάτι σχετικό.
Όπως και να έχει, συμπάσχεις μαζί με αυτό το χαρακτήρα για να τον φέρεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα, όποιος και αν είναι αυτός. Σίγουρα δεν πρέπει να τον κρίνεις.
Είναι βασική μου αρχή να μην κρίνω ποτέ τους χαρακτήρες που υποδύομαι ακόμα και αν ιδεολογικά, ηθικά ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα ως άνθρωπος να διαφωνούσα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Μαρία Ιωάννου [ο χαρακτήρας της ταινίας] φέρει πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά, είναι ένας άνθρωπος που της συμβαίνουν πολλά πράγματα και με αυτό ακριβώς προσπάθησα περισσότερο να συνδεθώ παρά με το επάγγελμά της [αστυνομικός].
Παρακολουθείς τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;
Όσο μπορώ.
Μπορείς να ξεχωρίσεις κάτι που σου κάνει εντύπωση;
Αυτό που ξεχωρίζω και μου αρέσει αλλά ταυτόχρονα με τρομάζει και λίγο είναι ότι το ελληνικό σινεμά έχει ένα πολύ ωραίο momentum, δηλαδή πολλοί νέοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν ταινίες, να βγουν προς τα έξω εκείνοι και οι ιδέες τους.
Αυτό το πράγμα με χαροποιεί πάρα πολύ γιατί βλέπεις ανθρώπους να επιλέγουν μια γλώσσα αφήγησης χωρίς να φοβούνται πια να είναι σε ένα συγκεκριμένο καλούπι αφηγηματικά.
Από εκεί και πέρα αυτό το οποίο με ανησυχεί είναι τι θα γίνει μετά όταν τελειώσει αυτή η στιγμή.
Το σινεμά στην Ελλάδα πώς θα προχωρήσει; Οι άνθρωποι που βγαίνουν τώρα και κάνουν πολύ ωραίες ταινίες πώς θα προχωρήσουν τώρα που αυτό το momentum τελειώνει;
Αυτό έχει να κάνει φυσικά και με το κοινό. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως.
Ο Έλληνας θα πάει πολύ σπάνια στον κινηματογράφο να δει ελληνική ταινία.
Να είμαστε ειλικρινείς, ο άνθρωπος κάθεται πια σπίτι του και βλέπει σινεμά.
Ακόμα και οι σειρές γίνονται με κινηματογραφικό τρόπο.
Επομένως, είναι δύσκολο πια να βγεις από το σπίτι σου γιατί εκεί τα βλέπεις πλέον όλα ανά πάσα στιγμή.
Αν βγεις από το σπίτι σου, σίγουρα θα επιλέξεις να δεις κάτι σε blockbuster, το πιο πιθανό. Ίσως είναι θέμα παιδείας…
Έχεις κάποιες σκέψεις για μελλοντικά σχέδια;
Αυτό είναι σχεδόν σαν ανέκδοτο πια γιατί υπάρχουν υποθετικά κάποιες δουλειές που είναι να γίνουν αλλά δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτές γιατί δεν ξέρω σίγουρα αν θα γίνουν.
Λέμε, δηλαδή, ότι θα γίνει μια ταινία και γίνεται μετά από δύο χρόνια από την στιγμή που το αναφέραμε πρώτη φορά.
Υπάρχουν σχέδια αλλά δεν ξέρω αν θα υλοποιηθούν.
Μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε θέατρο και κινηματογράφο;
Δεν ξέρω αν το προτιμώ αλλά τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι μόνο με το σινεμά.
Δεν το κάνω επειδή δε μου αρέσει να παίζω στο θέατρο, απλώς αυτή την περίοδο προτιμώ να εργάζομαι στο σινεμά.
Και μου αρέσει πολύ το σινεμά. Φυσικά και το θέατρο, το σινεμά όμως είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία.
Μου αρέσει πολύ η συλλογικότητα και θεωρώ ότι το σινεμά στην ιδανική του συνθήκη είναι το απόλυτο συλλογικό μέσο αφήγησης μιας ιστορίας.
Γιατί σε πραγματικό χρόνο πολλοί άνθρωποι δουλεύουν μαζί. Στο θέατρο είναι μόνο οι ηθοποιοί απέναντι σου.
Στο σινεμά είναι διαφορετικά τα πράγματα. Υπάρχει ο διευθυντής φωτογραφίας, ο ηχολήπτης, ο μπούμαν και άλλοι τόσοι.
Αυτό για μένα είναι μαγικό, να δουλεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για ένα κοινό πράγμα την ίδια στιγμή.
Είναι μοναδική εμπειρία.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
