Ο Victor στα 60 του ζει μια ανιαρή πλέον ζωή έχοντας χάσει τη δουλειά του και χωρίζοντας με τη γυναίκα του μετά από 25 χρόνια γάμου, όταν δέχεται ένα πρωτότυπο δώρο γενεθλίων.
Μια πρόσκληση από μια εταιρεία που μεταφέρει τους πελάτες της σε άλλη εποχή.
Όχι κυριολεκτικά, αλλά αναπαριστώντας μια εποχή με σκηνικά και ηθοποιούς.
Μια καλοκουρδισμένη παράσταση δηλαδή που δίνει την ευκαιρία στον πελάτη να ζήσει σε όποια χρονολογική περίοδο επιθυμεί, ή να ξαναζήσει (και να «διορθώσει») προσωπικές στιγμές.
Έτσι ο πρωταγωνιστής μας επιλέγει να αναβιώσει την ημέρα γνωριμίας της γυναίκας του, επιστρέφοντας στη δεκαετία του 70.
Μια ταινία που βασίζεται σε μια αρκετά έξυπνη ιδέα που υλοποιεί ο Nicolas Bedos, στηριζόμενος στο αίσθημα νοσταλγίας που ωραιοποιεί συχνά το παρελθόν, κάνοντάς το να δείχνει υπέρμετρα θελκτικό.
Ο Γάλλος δημιουργός σκηνοθετεί με αρκετή ευαισθησία, συνδυάζοντας εύστοχες κωμικές στιγμές που βασίζονται σε ευχάριστους διαλόγους με λίγες (αν και λιγότερο πετυχημένα) δραματικές, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα το οποίο μπορεί προς το φινάλε να συμβιβάζεται σεναριακά, αλλά παραμένει σε όλη του τη διάρκεια διαποτισμένο από συναίσθημα και έναν παλιομοδίτικο ρομαντισμό.
Βάζοντας παράλληλα τον πρωταγωνιστή αντιμέτωπο με ένα παρόν που τον δυσαρεστεί (και για προσωπικούς λόγους καθώς έχει χάσει δουλειά και γάμο, αλλά και κοινωνικά μιας και βρίσκεται σε μια υπερβολικά τεχνολική για τον ίδιο εποχή όπου όσα πίστευε ότι είχαν αξία τώρα μοιάζουν να έχουν ξεφτίσει με το πέρασμα του χρόνου), βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει, έστω και ελαφρά, την ταχύτατα εξελισσόμενη εποχή μας, που για πολλούς γίνεται ταυτόχρονα όλο και πιο ψυχρή.
Έτσι ο πρωταγωνιστής αναζητά μια ευκαιρία εξιλέωσης στο παρελθόν του, θέλοντας να αναβιώσει μια προσωπική στιγμή σε μια εποχή που θυμάται με τρυφερότητα για κάποιες πιο ανθρώπινες πτυχές της, αλλά και για εγωιστικούς λόγους όταν και ένιωθε ότι διέθετε μια κάποια μεγαλύτερη αξία ως προσωπικότητα.
Στον πρώτο ρόλο πολύ καλός ο Daniel Auteuil (Χωρίς Οικογένεια), έχοντάς του απέναντί του μια ολόφρεσκια Doria Tillier στο ρόλο της νεαρής γυναίκας του, λειτουργώντας σαν μια αντιπροσωπευτική εκπρόσωπο μιας εποχής ελευθερίας και διασκέδασης, που έρχεται σε σύγκρουση με την τωρινή εικόνα της συζύγου του (Fanny Ardant).
Πίσω του στα παρασκήνια, σαν άλλος Christof από το Truman Show, ο Guillaume Canet (Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου)δίνει μια πετυχημένη κωμική αύρα, με τις σκοτεινές λεπτομέρειες του χαρακτήρα του όμως να μην αναπτύσσονται αρκετά.
Τελικά μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη από τη Γαλλία και τον Nicolas Bedos, σε μια ταινία που σφύζει από νοσταλγία και μια αθωότητα που ελπίζουμε να μην έχει εξαφανιστεί πλήρως.
Στους κινηματογράφους από 12 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
