Στη Γαλλία των αρχών του 20ού αιώνα, πέντε πλουσιόπαιδα δολοφονούν την καθηγήτρια τους.
Η τιμωρία τους θα είναι να πέσουν στα χέρια ενός σκληρού καπετάνιου, ο οποίος αναλαμβάνει την διαπαιδαγώγησή τους μέσα από ένα επικίνδυνο ταξίδι, με τελικό προορισμό ένα απόκοσμο, μυστηριώδες νησί, όπου θα έρθουν αντιμέτωποι με απρόβλεπτες εμπειρίες.
Σε αυτήν την τολμηρή, arthouse περιπέτεια φαντασίας και την ίδια στιγμή ένα από τα πιο πρωτότυπα κινηματογραφικά εγχειρήματα των τελευταίων ετών, ο Ιούλιος Βερν συναντά την beat λογοτεχνία.
Τα Άγρια Αγόρια, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Bertrand Mandico, προκάλεσαν αίσθηση στη Γαλλία το 2018, όταν βρέθηκαν στην κορυφή της ετήσιας λίστας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, του ιστορικού κινηματογραφικού περιοδικού Cahiers du Cinéma.
Διόλου τυχαία η διάκριση σε ένα τόσο ριζοσπαστικό έντυπο (ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από τις σελίδες του γεννήθηκε η επανάσταση της Nouvelle Vague), καθώς πρόκειται για μία εκκεντρική και άκρως καλλιτεχνική, μοντέρνα δημιουργία, που δοκιμάζει τα όρια και τις αισθήσεις του θεατή.
Επηρεασμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του εμβληματικού beat συγγραφέα Γουίλιαμ Μπάροουζ και το έργο του Ιουλίου Βερν (ο Mandico ευχαριστεί αμφότερους στους τίτλους τέλους), αυτή η αλλόκοτη ιστορία ακολουθεί την πορεία πέντε παραβατικών αγοριών, γόνων αριστοκρατικών οικογενειών, που μετά από τον ομαδικό βιασμό της καθηγήτριας τους, την δολοφονούν βάναυσα.
Με την συναίνεση των γονιών τους, επιβιβάζονται σε ένα πλοίο για ένα ταξίδι με πολλές αναμετρήσεις.
Ο καπετάνιος που αναλαμβάνει τον σωφρονισμό τους, αφού τα κακομεταχειρίζεται και τα εξευτελίζει, τα αποβιβάζει σε ένα μυστηριώδες νησί με οργιώδη βλάστηση, κρυφές ηδονές αλλά και επικίνδυνες παγίδες.
Εκεί θα περάσουν μέσα από αμφιλεγόμενες δοκιμασίες, που θα επιφέρουν τεράστια αλλαγή στην ψυχή αλλά και στο σώμα τους.
Αψηφώντας κάθε κινηματογραφική σύμβαση, ο Γάλλος δημιουργός προσεγγίζει με αυστηρά εικαστικό ύφος το υλικό του.
Έννοιες όπως η πατριαρχία, τα κοινωνικά στερεότυπα και τα σεξουαλικά ταμπού, γίνονται τα ερεθίσματα όχι για να στοχαστεί πάνω σε αυτές, αλλά για να εξωτερικεύσει το καλλιτεχνικό του όραμα, δημιουργώντας εντελώς απελευθερωμένα, ένα κινηματογραφικό σύμπαν χωρίς όρια.
Η εξπρεσιονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία, τα λίγα έγχρωμα, πειραγμένα με φίλτρα, πλάνα και οι σουρεαλιστικά σκηνοθετημένες, άλλοτε ευφάνταστες κι άλλοτε ενοχλητικές σκηνές, περιβάλλονται από έναν διάχυτο ερωτισμό.
Μέσα σε αυτήν την παραισθησιογόνα οπτική πανδαισία, η ονειρική ατμόσφαιρα είναι υπνωτιστική και τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται δυσδιάκριτα, ενώ ο Mandico βρίσκεται σε έναν οργασμό δημιουργίας.
Aκόμη κι αν κάποιες στιγμές φλερτάρει με την αυταρέσκεια φορτώνοντας με όλο και περισσότερες στιλιστικές υπερβολές την εικόνα, εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία και την τόλμη του, υπογράφοντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών.
Στους κινηματογράφους από 5 Δεκεμβρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
