Ένας στοίχος από γνωστό τραγούδι του Leonard Cohen αναφέρει «Στέκομαι στο χείλος και ο λεπτός ιστός αράχνης σου, δένει τον αστράγαλό μου σε μια πέτρα».
Το τραγούδι αυτό ονομάζεται "So Long Marianne", και στον στοίχο αυτό εμπερικλείεται η περιπλοκότητα της σχέσης του Leonard Cohen και της Marianne Ihlen.
Αυτή την περιπλοκότητα προσπαθεί να εκφράσει και ο Nick Broomfield, σκηνοθέτης της ταινίας και φίλος/εραστής της Marianne.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση βλέποντας την ταινία αυτή είναι η αφθονία βιντεογραφικού υλικού από της ζωή του Cohen και της Marianne, κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετία του 1960, όπου αυτός και άλλοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι κατοικούσαν στο ελληνικό νησί της Ύδρας.
Το υλικό αυτό εξυπηρετεί πολύ περισσότερο από ένα ιστορικό ντοκουμέντο.
Συμβάλλει κυρίως στην αποτύπωση μιας περιόδου της ζωής τους η οποία χαρακτηρίζεται από την άνθηση της νεότητας τους, εκφράζοντας μια νοσταλγία για τη ζωή που μοιραζόμαστε όλοι και με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε.
Η ιδιομορφία της σχέσης τους, κάτι που οφείλεται και στην ιδεολογία της εποχής, φαίνεται να βρίσκεται στο επίκεντρο των αποφάσεων τους, αλλά και να συμβάλλει στην καλλιτεχνική πορεία του Cohen.
Η Marianne αποτελούσε τη μούσα του Cohen.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος περνώντας μέσα από διάφορες μορφές κατάθλιψης, εγκατέλειπε συνεχώς τα άτομα που είχε δίπλα του.
Η απρόσμενη επιτυχία του ως ερμηνευτής συνέβαλε περαιτέρω σε αυτό.
Η Marianne αναφέρει σε μια από τις συνεντεύξεις της ότι η σχέση της με τον Cohen την είχε καταστρέψει.
Είναι μεν τιμή να είσαι η μούσα του Cohen, μα είναι και δύσκολο.
Μέσα στην σεξουαλική ελευθερία της εποχής, και την αγάπη που είχε ο Cohen για τις γυναίκες, η Marianne βρέθηκε να χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Πρωταγωνιστής της ταινίας όμως δεν είναι ούτε ο Cohen ούτε η Marianne.
Το μεγάλο επίτευγμα της ταινίας είναι η αποτύπωση του κόσμου τους, ένας κόσμος ο οποίος χαρακτηρίζεται από την αστάθεια του, ένας κόσμος ο οποίος περιβάλλεται από ανήσυχα πνεύματα και LSD, και που ισορροπεί μεταξύ της αγνής δημιουργίας και της τρέλας των μη-συμβατικών οικογενειών.
Πράγματι, η φαινομενικά ανέμελη ζωή των καλλιτεχνών της Ύδρας ήταν στην πραγματικότητα ιδιαίτερα καταστροφική.
Ο Cohen φαίνεται να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα όντας ο μόνος ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τις συνέπειες εκείνης της ζωής.
Η μεγάλη πλειοψηφία θα καταλήξει είτε σε πρόωρο θάνατο, είτε σε ίδρυμα.
Ο Broomfield πάντως καταφέρνει να ξεθάψει όλα τα στοιχεία της σχέσης του Cohen και της Marianne μέσα στην πορεία του χρόνου.
Μέχρι και τον θάνατο της Marianne, ζωγραφίζει μια εικόνα της σχέσης τους βασισμένη σε αυτά που την κάνουν ξεχωριστή.
Και ενώ δεν εξασφαλίζει το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η τελική ενότητα, μέσα σε όλη την συναισθηματική της ένταση, εγγυάται έστω κάποια δάκρυα.
Στους κινηματογράφους από 12 Δεκεμβρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
