Συνηθίζοντας να έχω κάποιο δισταγμό απέναντι στις πολεμικές ιστορικές ταινίες δράσης που δημιουργούνται από Αμερικάνους (παραγωγή κυρίως) για Αμερικάνους, βρέθηκα στην κινηματογραφική αίθουσα για το Midway εφοδιασμένη με πολλή καχυποψία και προκατάληψη για αυτό που θα δω.
Ο Γερμανός σκηνοθέτης Roland Emmerich, οικείος σε εμάς μέσα από τις blockbuster περιπέτειες καταστροφής του Independence Day (1996), Godzilla (1998) και The Day After Tomorrow (2004), επιλέγει αυτή τη φορά να δημιουργήσει μία πολεμική ταινία που υπόσχεται ατελείωτη δράση και εντυπωσιακά εφέ.
Πράγματι, νομίζω πως η παραγωγή της ταινίας δικαίως διαφημίζει αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία -αν και είναι τόσο αλλεπάλληλα που κουράζουν- δεν παύουν να είναι εντυπωσιακά.
Το φιλμ σίγουρα μας φέρνει στο μυαλό ταινίες όπως το Pearl Harbor (2001), τόσο σε δράση όσο και σε συγκίνηση και παρότι δείχνει να προσπαθεί να εξυμνήσει για άλλη μία φορά τη γενναιότητα και τους αγώνες του αμερικανικού στρατού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μοιάζει σαν- αυτή τη φορά- να το κάνει με λίγη περισσότερη μετριοπάθεια και συγκράτηση.
Βασισμένη, κυρίως, σε πραγματικά γεγονότα, η αφήγηση ξεκινά λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Τόκιο, όπου ΗΠΑ και Ιαπωνία συζητούν για τις θέσεις τους στον Ειρηνικό ωκεανό.
Ο αρχηγός του στόλου της Ιαπωνίας Isoroku Yamamoto (Etsushi Toyokawa) ενημερώνει μυστικά τον τότε ασκούμενο ναυτικό και μετέπειτα αξιωματικό της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας Edwin T. Layton (Patrick Wilson, Aquaman), ότι αν απειληθούν οι προμήθειες πετρελαίου τους, δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.
Λίγα χρόνια αργότερα έρχεται η στιγμή της επίθεσης του ιαπωνικού στόλου στο Pearl Harbor, συμβάν το οποίο έγινε αφορμή για την ένταξη των ΗΠΑ επίσημα στον Β’ Π.Π.
Ο νέος ναύαρχος Chester W. Nimitz (Woody Harrelson, Zombieland: Double Tap) αναλαμβάνει να ανασυντάξει τον κατεστραμμένο και αποδυναμωμένο υλικά και ηθικά αμερικανικό στόλο και να αποφύγει μία απρόσμενη επανάληψη ενός «Pearl Harbor».
Μετά την συνομιλία του με τον Layton, του αναθέτει την ευθύνη να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να αποφευχθεί ένα ακόμη παρόμοιο ισχυρό πλήγμα και να μάθει όσα περισσότερα μπορεί για το ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις των Ιαπώνων.
Μετά την αιφνιδιαστική αλλά μικρής εμβέλειας επιδρομή του Jimmy Doolittle (Aaron Eckhart, Sully) στο Τόκιο, οι Ιάπωνες αναζητούν σε ποιο μέρος θα χτυπήσουν τον αμερικανικό στόλο ώστε να τον αποτελειώσουν όντας έτσι κι αλλιώς δυνατότεροι και πολυπληθέστεροι.
Ο Joseph Rochefort (Brennan Brown, Detachment) καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει μηνύματα του ιαπωνικού στρατού που όπως όλα δείχνουν στοχεύουν στο νησί Μίντγουεϊ.
Η Ουάσινγκτον διαφωνεί και ο Nimitz, αν και διστακτικός, τελικά ρισκάρει και προετοιμάζει παγίδα στους Ιάπωνες στήνοντας το στόλο του κοντά στο Μίντγουεϊ.
Έχοντας στη διάθεσή του τους γενναιότερους και πιο ικανούς πιλότους, όπως τον πιλότο-βομβιστή και διοικητή μοίρας του Ναυτικού Richard Halsey “Dick” Best (Ed Skrein, Maleficent: Mistress of Evil), τον πιλότο του Ναυτικού Wade McClusky (Luke Evans, Ma), τον Clarence Dickinson (Luke Kleintank, The Goldfinch), κατάφερε να πάρει μία από της πιο σημαντικές νίκες στην ιστορία των ΗΠΑ πλήττοντας τα αεροπλανοφόρα του ιαπωνικού στόλου και να αποδυναμώσει ουσιαστικά τον εχθρό που μέχρι τότε έμοιαζε ανίκητος.
Η ταινία αν και διαρκεί 2 ώρες και 20 λεπτά δεν καταφέρνει να κάνει καθόλου «κοιλιά» ώστε να γίνει βαρετή και αντιθέτως ο σκηνοθέτης φροντίζει να σε έχει συνέχεια στην τσίτα.
Με ένα μελετημένα επιλεγμένο cast από αξιόλογους ηθοποιούς, προμηνύεται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καλό φιλμ.
Σίγουρα η ταινία σε εκπλήσσει ευχάριστα και από σκηνοθετικής και υποκριτικής πλευράς και δεν αφήνει ασυγκίνητους τους λάτρεις των war movies αφού είναι γεμάτη ηχητικά και οπτικά εφέ που δημιουργούν μία πολύ ρεαλιστική ατμόσφαιρα μάχης.
Ωστόσο, είναι τόσο συνεχή που κάποτε καταντούν κουραστικά όπως και η επαναλαμβανόμενη τάση των αμερικανικών πολεμικών ταινιών να μας προμοτάρουν τα επιτεύγματα του αμερικανικού στρατού.
Οι Η.Π.Α. δείχνουν τις τελευταίες δεκαετίες περισσότερο ξεχασμένες και εγκλωβισμένες στο παρελθόν από οποιαδήποτε άλλη χώρα, επαναφέροντας συνέχεια στις ταινίες τους ένα ψυχροπολεμικό «κοιτάξτε τι καταφέραμε στον Β’ Π.Π.» καθησυχάζοντας ακόμη μία φορά τα κόμπλεξ τους μέσω της μεγάλης οθόνης.
Αυτό, φυσικά, μας ήταν γνωστό προτού καν μπούμε στην αίθουσα οπότε εκείνο που μπορούμε να κρατήσουμε είναι πως αυτή η έπαρση είναι μετριασμένη (ίσως να φταίει ότι είναι ανεξάρτητη παραγωγή με κινέζικη συμπαραγωγή).
Αναλύοντας την ταινία από την ιστορική σκοπιά θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν ξεφεύγει πολύ από τα πραγματικά γεγονότα και πως κάνει πρωτοφανή προσπάθεια να κρατήσει μία ουδέτερη στάση.
Άλλωστε είναι αφιερωμένη σε όλους εκείνους που χάθηκαν στην Ναυμαχία του Μίντγουεϊ είτε είναι Αμερικανοί είτε είναι Ιάπωνες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως η ταινία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα σύγχρονο «Pearl Harbor» αλλά, ενώ μπορεί να συναρπάσει με τη δράση της, είναι «στεγνή» από καινούριες φωνές και πρωτοτυπία.
Στους κινηματογράφους από 12 Δεκεμβρίου.
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
