Όταν βγήκε στις αίθουσες η πρώτη The Lego Movie ήμουν στην μειοψηφία που με βρήκε παγερά αδιάφορο, ρίχνοντας την ευθύνη στο γεγονός πως ποτέ μου δεν είχα πιάσει ούτε ένα από τα εν λόγω τουβλάκια, μιας και ως πιτσιρίκι άνηκα στο αντίπαλο στρατόπεδο των Playmobil.
Έτσι, ήμουν συγκρατημένα ενθουσιασμένος όταν λίγο αργότερα η παιχνιδοπαραγωγός Brandstätter συμφώνησε με την ON Animation για τη παραγωγή τη δικής τους ταινίας κινουμένων σχεδίων βασισμένη στις πολυαγαπημένες φιγούρες.
Που να ‘ξερα…
Το στόρι της ταινίας μας συστήνει την Marla (Anya Taylor-Joy, Glass) και τον Charlie (Gabriel Bateman, Child's Play), δυο αδέρφια που μένουν ξαφνικά ορφανά όταν οι γονείς τους σκοτώνονται σε ατύχημα.
Εκεί λοιπόν που η Marla είχε τελειώσει το σχολείο και ονειρευόταν ταξίδια στο κόσμο και σπουδές, ξαφνικά μένει ολομόναχη να νταντεύει το μικρό αδερφό της.
Τα χρόνια περνάνε και οι σχέσεις τους εντείνονται, με τη Marla να προσπαθεί να το παίξει γονιός και τον Charlie που πλησιάζει πια στην εφηβεία να αντιδρά.
Μέχρι που μετά από έναν καυγά τους, ο μικρός το σκάει.
Η αδερφή του που τον αναζητά, τον βρίσκει μέσα σε μια έκθεση Playmobil όμως ξαφνικά ένα έντονο φως από το φάρο, μεταφέρει και τους δύο στο κόσμο των παιχνιδιών…
Παρότι η γαλλική ON Animation έχει ένα αρκετά ενδιαφέρον background ως δημιουργός ταινιών σαν τα The Little Prince και Mune: Guardian of the Moon, σίγουρα δεν είναι η τεράστια εταιρία με την αποθήκη ταλέντων ώστε να βάλει το κατάλληλο πρόσωπο στη κατάλληλη θέση, έτσι αναγκαστικά βγήκε για “ψάρεμα” και το αγκίστρι τους έφερε για το σενάριο το δίδυμο Greg Erb & Jason Oremland που είχαν γράψει το πρώτο draft στο The Princess and the Frog (και τίποτα άλλο έκτοτε), ενώ για τη καρέκλα του σκηνοθέτη βρήκαν τον Lino DiSalvo, έμπειρο animator της Disney και της Pixar που όμως για πρώτη φορά αναλαμβάνει δικό του project.
Όπως αντιλαμβάνεστε, το Playmobil: The Movie δεν είχε και τις πιο στέρεες βάσεις και δυστυχώς αυτό βγάζει μάτι.
Κατ’ αρχάς, όσο κι αν με πονάει, είναι ένα ξεδιάντροπο rip-off του The Lego Movie.
Δεν προσπαθεί ούτε στο ελάχιστο να ρίξει στο τραπέζι μια πρωτότυπη ιδέα, με όλα τα… ας πούμε trademarks της ταινίας της Warner Bros να κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους, τα live-action sequences, τα στοιχεία μιούζικαλ, τα αμέτρητα references, μέχρι και το συγκινητικό backstory και το ιδιαίτερο χιούμορ.
Άντε να το καταπιώ αυτό, όμως αφού τα παίρνεις όλα στο πιάτο, τουλάχιστον φρόντισε να τα σερβίρεις σωστά.
Με τη άχαρη δικαιολογία πως το Playmobil: The Movie απευθύνεται σε πιο μικρές ηλικίες (μιας και κακά τα ψέματα, και η σειρά παιχνιδιών ήταν για πιο μικρά παιδιά σε σχέση με τα Lego), η ταινία το μόνο που κάνει είναι να βάλει μια βασική πλοκή ως δικαιολογία ώστε να μεταφέρει τη δράση από σκηνικό σε σκηνικό και να παραχώσει όσα περισσότερα themes μπορεί.
Θα δείτε Βίκινγκς, πειρατές, αρχαίους Ρωμαίους, μυστικούς πράκτορες, εξωγήινους, δεινόσαυρους, μέχρι και νεράιδες… χωρίς λόγο, χωρίς αιτία και κυρίως χωρίς στόρι.
Ούτε όμως ο σκηνοθέτης κατάφερε να βάλει το λιθαράκι του για να συμμαζέψει αυτό το μη-σενάριο, με το ρυθμό να είναι αφόρητα επαναλαμβανόμενος, τις σκηνές δράσεις ανέμπνευστες και βαρετές, και τους ήρωες πιο άψυχους κι από τους πλαστικούς συγγενείς τους.
Με τα μοναδικά θετικά λόγια που μπορώ να πω γι’ αυτό να είναι ο ομολογουμένως πολύ καλός τεχνικός τομέας και τα ευχάριστα τραγουδάκια που σε ξυπνάνε έστω για λίγο, το Playmobil: The Movie είναι μια ταινία που καλά θα κάνετε να κρατήσετε κρυφή από τα βλαστάρια σας γιατί αν σας σούρουν σε κάποια σκοτεινή αίθουσα, θα περάσετε 100 δύσκολα λεπτά.
Δεν είναι ανάγκη να τη πληρώσετε εσείς για τα 75 εκατομμύρια που κόστισε… και έβγαλε μόνο τα 12!
Στους κινηματογράφους από 19 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
