Έχοντας κερδίσει αρκετά βραβεία με τα πιο αξιοσημείωτα στο Sundance Film Festival, το Göteborg Film Festival αλλά και το Nordic Council's Film Prize, το Dronningen οδεύει ολοταχώς προς τα Όσκαρ του 2020 ως η επίσημη πρόταση της Δανίας για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Αυτό, φυσικά, μόνο αδιάφορο δε θα μπορούσε να είναι, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι είναι η δεύτερη προσπάθεια της σκηνοθέτιδας May El-Toukhy σε μεγάλου μήκους ταινία μετά το Long Story Short του 2015.
Η προσπάθεια αυτή μόνο κακή δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διότι η ταινία είναι γεμάτη δυνατές σκηνές, εξαιρετικές ερμηνείες, όμορφες εικόνες και μία βαθιά επιθυμία για αναζήτηση της δυναμικής της οικογένειας και της εξουσίας.
Η Ann (Trine Dyrholm, The Commune), μία πετυχημένη δικηγόρος που εξειδικεύεται σε υποθέσεις κακοποιημένων νέων και παιδιών, είναι παντρεμένη με τον Peter (Magnus Krepper, A Cure For Wellness) και ζουν ευτυχισμένοι με τις δίδυμες κόρες τους.
Η απόφαση του Peter να φέρει τον γιο από τον προηγούμενο γάμο του, Gustav (Gustav Lindh), να ζήσει μαζί τους, θα φέρει τα πάνω κάτω στην οικογένεια.
Η Ann θα αποπλανήσει τον 17χρονο Gustav και οι δυο τους θα αποκτήσουν μυστική ερωτική σχέση, η οποία θα καταλύσει την ισορροπία της οικογένειας και θα φτάσει τα πράγματα στα άκρα.
Η May El-Toukhy προσπαθεί να αγγίξει το θέμα της σχέσης ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη γυναίκα και ένα μικρότερο άντρα, δημιουργώντας ένα τολμηρό δράμα γεμάτο ανατροπές.
Η σκηνοθέτης θεωρεί πως ενώ μία σχέση ανάμεσα σε έναν μεγαλύτερο άντρα και μία μικρότερη ανήλικη γυναίκα είναι θέμα ταμπού, δεν ισχύει το ίδιο για το αντίστροφο.
Προσπαθεί, λοιπόν, να ξετυλίξει το νήμα μίας τέτοιας ιστορίας, πλάθοντας μία γυναίκα με εξουσία, πετυχημένη αλλά και χειριστική απέναντι σε έναν ατίθασο, εσωστρεφή ανήλικο, ο οποίος ξελογιάζεται από την γοητεία της.
Όπως είπε και η El-Toukhy σε συνέντευξη της στο International Film Festival Rotterdam, στο οποίο διαγωνιζόταν η ταινία της, ήθελε να υπενθυμίσει ότι πέρα από τις γυναίκες μπορεί να είναι θύματα και οι άντρες σε μία σχέση.
Η Ann είναι ένα πρότυπο γυναίκας, μητέρας και συζύγου με εξουσία, δυναμισμό, δοτικότητα και αφοσίωση που έχει καταφέρει να έχει την τέλεια ζωή.
Το σπίτι στο οποίο ζει με την οικογένεια της, μία μοντέρνα, φινετσάτη βίλα στην εξοχή, μοιάζει σαν να προσπαθεί να δημιουργήσει στο θεατή ένα ταυτόχρονο συναίσθημα ζήλιας και θαυμασμού προς το πρόσωπο της.
Αφότου, όμως, ξεκινήσει η σχέση της με τον Gustav είναι στην ευχέρεια της ιδιοσυγκρασίας και της ηθικής του καθενός με τι τρόπο θα την κρίνει.
Αυτό ακριβώς ήθελε να πετύχει και η σκηνοθέτης.
Να μπουν οι θεατές -βάσει των δικών τους εμπειριών- στη θέση της και να αναρωτηθούν τι θα έκαναν οι ίδιοι, ποιο δρόμο θα επέλεγαν.
Παράλληλα με την εξερεύνηση των συνεπειών και της δυναμικής αυτής της παράνομης σχέσης , η ταινία εξερευνά και το ζήτημα των δομών εξουσίας μέσα στην οικογένεια.
Στην ουσία, δηλαδή, η Ann έχει την εξουσία στην εργασία της, μέσα στην οικογένεια της και καθώς φαίνεται και στην ερωτική της σχέση διότι με την ίδια ευκολία που πείθει τα παιδιά που υποστηρίζει σαν δικηγόρος να μιλήσουν για όσα τους συμβαίνουν, έτσι με τον ίδιο απλό τρόπο μανιπιουλάρει τους γύρω της.
Ο αρχηγός της οικογένειας είναι αυτή και οι επιλογές της οικογένειας είναι και πάλι δικές της για αυτό άλλωστε ρισκάρει και τόσα πολλά ξεκινώντας κρυφή σχέση με τον Gustav.
Ο τελευταίος είναι πραγματικά το θύμα της ιστορίας καθώς φαίνεται να είναι πραγματικά ερωτευμένος με την Ann, όμως εν τέλει γίνεται αποδέκτης όλων των αρνητικών επακόλουθων της σχέσης τους.
Ωστόσο, αν και η ταινία πλησιάζει αρκετά στο να συζητήσει με το θεατή για όλα αυτά τα ζητήματα δεν ξέρω αν εν τέλει το καταφέρνει.
Αναμφίβολα, είναι ένα καλογυρισμένο και προσεγμένο φιλμ, με εξαιρετική φωτογραφία και χρώματα και είναι φανερή η δουλειά που έχει κάνει η σκηνοθέτης στο πώς θα αποδώσει τους χαρακτήρες της, πλησιάζοντας τους εσωτερικά.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι οσκαρικών προδιαγραφών (μη ξεχνάμε ότι η Dyrholm έχει παίξει και στο Festen του Vinterberg), σχεδόν βιωματικοί και πραγματικά σε παρασύρουν μέσα σε όλη αυτή την παράνοια του απαγορευμένου.
Παρόλα αυτά, η ταινία καθυστερεί πολύ να αποκτήσει ενδιαφέρον και υπάρχουν στιγμές που χάνεσαι μέσα σε αυτή τη στατικότητα, αναμένοντας το κάτι παραπάνω που δεν έρχεται ποτέ.
Στους κινηματογράφους από 5 Δεκεμβρίου.
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
