Σε ένα επαρχιακό χωριό της ηπειρωτικής Τουρκιάς, τρία κορίτσια που είχαν σταλεί σαν παρακόρες σε άλλες οικογένειες επιστρέφουν για διαφορετικούς λόγους στο σπίτι τους.
Η συμβίωση που προκύπτει επιφέρει πολλές δυσκολίες συνύπαρξης που πηγάζουν και από τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά κυρίως από την πατριαρχική οικογένεια στην οποία καλούνται να ζήσουν, ενώνοντάς τες τελικά απέναντι στην κοινή μοίρα που έχουν να αντιμετωπίσουν.
Ο Τούρκος σκηνοθέτης Emin Alper (Beyond the Hill, Frenzy) εμπνέεται από το θεατρικό του Άντον Τσέχωφ «Οι Τρεις Αδερφές», και προσαρμόζοντάς το στη δική του πολιτισμική κουλτούρα στρέφεται στα ενδότερα της χώρας του, καταγράφοντας την καθημερινότητα μιας οικογένειας που ζει ακολουθώντας τα έθιμα και τις παραδόσεις του παρελθόντος.
Όμορφη η αποτύπωση της τουρκικής υπαίθρου, η οποία μέσα από την άγρια κορυφογραμμή και τις άγονες εκτάσεις της οδηγεί στον συνειρμό της δημιουργίας και ανάλογων προσωπικοτήτων, «χτίζοντας» ανθρώπους σκληροτράχηλους, συχνά μονοκόμματους, με ελάχιστα πολλές φορές περιθώρια ελαστικότητας.
Αυτή η κοινωνική διαμόρφωση, σε συνδυασμό με τις ανδροκρατούμενες παραδόσεις και τον καθοριστικό ρόλο της θρησκείας, παρουσιάζει μια περιοριστική και άνιση διαπαιδαγώγηση, με την υποτίμηση των γυναικών να ξεχωρίζει.
Εκεί όμως ο Τούρκος σκηνοθέτης δημιουργώντας και έντονες αντιθέσεις με τον δυτικό κόσμο, στήνει φαινομενικά τραγικές καταστάσεις οι οποίες κατά κύριο λόγο δεν προέρχονται από την σεναριακή πλοκή, όσο από τις συνθήκες ζωής που μας παρουσιάζονται με ρεαλιστική ματιά, καταφεύγοντας άμεσα στο συναίσθημα.
Έτσι υστερεί ουσιαστικά σε δραματουργία, παρά τη δραματική έως και τραγική υπόσταση όλης της ταινίας, αποθαρρύνοντας σε κομμάτια την ένδειξη ενδιαφέροντος με την ωμή ιεραρχική και κοινωνική σκληρότητά της.
Μια ταινία η οποία απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερα εξοικειωμένο κινηματογραφικά κοινό, χωρίς όμως να πετυχαίνει να διαφοροποιηθεί σεναριακά και να δώσει ένα πληρέστερο κοινωνικό αποτύπωμα.
Στους κινηματογράφους από 19 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
