Είναι εντυπωσιακό πως μια ταινία όπου ένας καρδινάλιος και ένας Πάπας συνομιλούν για τις θεολογικές τους διαφορές κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της, καταφέρνει να σε κρατά σε τόση ένταση.
Ο σκηνοθέτης Fernando Meirelles και ο συγγραφέας/σεναριογράφος Anthony McCarten δημιουργούν μια ισχυρή ταινία γεμάτη συναίσθημα εκεί που δεν το περιμένεις.
Οι Δυο Πάπες μέσα στη σοβαρότητα της, είναι συνάμα μια ταινία ανάλαφρη και κωμική.
Και αυτή η κωμικότερη πτυχή της ταινίας εκφράζεται με συναρπαστικούς τρόπους.
Από την ψηφοφορία των καρδινάλιων για την εκλογή του νέου Πάπα υπό την μουσική υπόκρουση του Dancing Queen των ΑΒΒΑ, στο Fitbit που φοράει ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’, μέχρι και στη σχέση των Jorge Bergoglio (Jonathan Pryce, The Man Who Killed Don Quixote) και του Joseph Ratzinger (Anthony Hopkins, Thor: Ragnarok) η οποία κατά διαστήματα φέρνει λίγο bromance.
Ο Meirelles και ο McCarten γυρίσουν την ταινία τους με τις ίδιες ιδιομορφίες που εκφράζει στον λόγο του ένας καρδινάλιος.
Με διακριτικά πλάνα και ψύχραιμες κινήσεις, παρουσιάζουν αυτό που χρειάζεται να γνωρίζει ο θεατής σε κάθε σκηνή, χωρίς όμως να είναι παρεμβατικό.
Αυτό βρίσκεται σε εναρμόνιση και με το υποκριτικό κομμάτι.
Ο Anthony Hopkins, ο οποίος ως συνήθως παίζει μια εκδοχή του εαυτού του, είναι πιο φυσικός από ποτέ.
Ατάραχος και αγωνιών εν ταυτώ, εμπερικλείει στον ρόλο του όλες τις πτυχές ενός έντονα αμφιλεγόμενου χαρακτήρα όπως είναι αυτός του Ratzinger.
Ο Jonathan Pryce από την άλλη, υποδύεται τον νυν Πάπα Φραγκίσκο καλύτερα από αυτόν.
Η γαλήνη που εκφράζει είναι σχεδόν εθιστική, ενώ το τραγικό του παρελθόν, γεμάτο θυσίες και λάθη, μας βοηθά στο να κατανοήσουμε την ουσία του χαρακτήρα του Bergoglio, ο οποίος ουσιαστικά αναλαμβάνει όλο το συναισθηματικό φορτίο στους ώμους του, όπως και σε μια εξομολόγηση.
Ταυτόχρονα ο Bergoglio αποτελεί επαναστατικό πνεύμα, τουλάχιστον για τον Ratzinger, κάτι που εκφράζει κυρίως με το χιούμορ του.
Ο Meirelles και ο McCarten πιθανώς να εκφράζουν τις δικές τους ανησυχίες σχετικά την πολιτική της τέως ηγεσίας στο Βατικανό μέσα από τον Bergoglio, αν και δεν επικεντρώνονται όσο θα μπορούσαν σε αυτές.
Παρόλη την αγάπη που εκφράζει ο Meirelles σε αυτή την αφιέρωση του στον Πάπα Φραγκίσκο, νιώθω πως ο ίδιος εκφράζει και κάποιες αμφιβολίες.
«Τελείωσε το καρναβάλι» λέει ο γεμάτος χιούμορ Bergoglio σε έναν υπάλληλο του Βατικανού όταν αυτός πάει να του φορέσει τη γούνα του.
Το καρναβάλι της υποκρισίας και των χρημάτων εννοεί φυσικά, μα όταν ο ίδιος απεικονίζεται στη συνέχεια να περπατά ολομόναχος στις τεράστιες αίθουσες του Βατικανού, με μόνη τη φωνή του Fitbit να του μιλάει, αναρωτιέσαι αν είναι τελικά αναπόφευκτο, μέσα από τον ρόλο που ανέλαβε, να αρχίσει να χάνει την ζωντάνια του όπως και να αρχίσει να νιώθει και αυτός τελικά την απουσία Του.
Στους κινηματογράφους από 12 Δεκεμβρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
