Το 2019 τελείωσε και μαζί του κλείνει μία ολόκληρη κινηματογραφική δεκαετία.
Η πρόκληση για μία λίστα με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας είναι ασφαλώς μεγάλη αλλά και πολύ δύσκολη, οπότε θα προτιμήσω να την αποκαλέσω λίστα με τις δικές μου αγαπημένες και όχι απαραίτητα καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που έφυγε.
Μετά από πολλή σκέψη και προβληματισμό ώστε να καταφέρω να χωρέσω δέκα κινηματογραφικά χρόνια σε δέκα ταινίες, κατέληξα σε μία λίστα που ίσως σε κάποιους φανεί αρκετά ελλιπής, αλλά όπως ανέφερα και παραπάνω, πρόκειται για προσωπικές επιλογές από ταινίες που μου έμειναν αξέχαστες.
Πάμε να τις δούμε μία-μία ξεχωριστά.
10. Η Τέλεια Ομορφιά του Πάολο Σορεντίνο (2013)
Ο φόρος τιμής του Πάολο Σορεντίνο στον σπουδαίο Φεντερίκο Φελίνι αποδόθηκε σε αυτό το εικαστικό κομψοτέχνημα, που αναβίωσε το μεγαλείο του φελινικού κινηματογραφικού σύμπαντος κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
9. Τόνι Έρντμαν της Μάρεν Άντε (2016)
Μία διαλυμένη σχέση πατέρα-κόρης επαναπροσδιορίζεται με τον πιο ευρηματικό κινηματογραφικά και συγκινητικό συναισθηματικά τρόπο σε ένα πρωτότυπο φιλμ που καταχειροκροτήθηκε στις Κάννες και χαρακτηρίστηκε από πολλούς (και από τον γράφοντα) η κορυφαία ταινία εκείνης της χρονιάς.
8. Η Ψυχή και το Σώμα της Ίλντικο Ενιέντι (2017)
Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου για ένα αντισυμβατικό love story ανάμεσα σε μία νεαρή με σύνδρομο Asperger και έναν μοναχικό αντικοινωνικό μεσήλικα.
Μία πρωτότυπη δημιουργία που μίλησε με μια ιδιαίτερη κινηματογραφική γλώσσα για την αναζήτηση της αγάπης στα όνειρα και την ζωτικής αξίας εκπλήρωσή της , όσο δύσκολη κι αν είναι.
7. Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε (2012)
Ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς των καιρών μας αντιμετωπίζει κατάματα τον θάνατο μέσα από τα ανύπαρκτα όρια της αγάπης, σε μία επώδυνη όσο και συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία, υπογράφοντας την σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του και μία από τις, μέχρι τώρα, σημαντικότερες του 21ου αιώνα.
Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες, Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και τέσσερις ακόμη υποψηφιότητες σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες του θεσμού.
6. Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν (2018)
Ο επιτυχημένος Μεξικανός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ μεταμορφώνεται σε δημιουργό παλαιάς κοπής για να αποτίσει φόρο τιμής στην οικογένειά του, με ένα ημιαυτοβιογραφικό φιλμ που θύμισε έντονα τα μεγάλα ιταλικά νεορεαλιστικά αριστουργήματα του παρελθόντος.
Το φιλμ προκάλεσε φρενήρη ενθουσιασμό κέρδιζοντας πανηγυρικά τον Χρυσό Λέοντα στην Βενετία, τρία Όσκαρ (σκηνοθεσίας, φωτογραφίας και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας), ενώ απέσπασε συνολικά δέκα υποψηφιότητες στις μεγάλες οσκαρικές κατηγορίες.
5. Το Αλάτι της Γης του Βιμ Βέντερς (2014)
Ο Βιμ Βέντερς κινηματογραφεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον φωτογράφο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο να καταθέτει τις εμπειρίες μιας ζωής ως φωτορεπόρτερ στα πιο κρίσιμα ιστορικά γεγονότα και στα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη.
Ένας σπουδαίος δημιουργός συναντά έναν σπουδαίο φωτογράφο, σε ένα από τα συγκλονιστικότερα ντοκιμαντέρ της δεκαετίας.
4. Ένας Χωρισμός του Ασγκάρ Φαραντί (2011)
Μία συνταρακτική κοινωνική τοιχογραφία του σημερινού Ιράν από τον μεγαλύτερο σκηνοθέτη της χώρας.
Ο Ασγκάρ Φαραντί αντιπαραθέτει τα ψυχολογικά αδιέξοδα δύο ζευγαριών απέναντι στα κοινωνικοπολιτικά αδιέξοδα μιας ολόκληρης χώρας, σε ένα διαχρονικό αριστούργημα που απέσπασε το ξενόγλωσσο Όσκαρ τοποθετώντας τον δημιουργό του στην κινηματογραφική ελίτ του 21ου αιώνα.
3. Ο Γιος του Σαούλ του Λάζλο Νέμες (2015)
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ούγγρος δημιουργός πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών, παρουσιάζοντας ένα τολμηρό και άκρως πρωτότυπο φιλμ, που προσεγγίζει με έναν ολότελα διαφορετικό κινηματογραφικό τρόπο το Ολοκαύτωμα.
Ο κρατούμενος στο Άουσβιτς Σαούλ κάνει την ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στην ζωή, εφευρίσκοντας ως λύση την σωτηρία ενός υποτιθέμενου δικού του παιδιού.
Με αυτό το συγκλονιστικό σεναριακό εύρημα, ο Νέμες ακολουθεί τον ήρωα με την κάμερα κολλημένη επάνω του και φόντο φλουταρισμένες εικόνες και ανατριχιαστικούς ήχους από βουητά και κρότους, ζωντανεύοντας με τον πιο τολμηρό και κινηματογραφικά πρωτοποριακό τρόπο, το κολαστήριο του Άουσβιτς.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές σκηνοθετικές ματιές στην πιο μαύρη σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας και μία από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές στιγμές της δεκαετίας και του 21ου αιώνα.
Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες
2. Χειμερία Νάρκη του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (2014)
Η καταξίωση για τον σπουδαιότερο σύγχρονο Τούρκο σκηνοθέτη ήρθε με αυτό το φιλμ.
Ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν έφυγε νικητής από τις Κάννες για ένα τρίωρο, τσεχοφ-ικής θεατρικής δομής φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στις ηθικές αξίες και τις ταξικές αντιθέσεις.
Ένα στιβαρό ψυχολογικό δράμα δωματίου με απαράμιλλη εικαστική γοητεία, που θα έκανε περήφανους τον Μπέργκμαν και τον Ταρκόφσκι.
1. Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος του Χου Μπο (2018)
Ο υπαρξιακός Γολγοθάς ενός καλλιτέχνη γίνεται κραυγή απελπισίας σε ένα τετράωρο ελεγειακό ρέκβιεμ.
Ο 29χρονος δημιουργός αποφάσισε να εγκαταλείψει νωρίς τα εγκόσμια αφήνοντας παρακαταθήκη ένα γνήσιο κινηματογραφικό αριστούργημα.
Η πρώτη και τελευταία του δημιουργία συγκλόνισε τον κινηματογραφικό κόσμο, περιγράφοντας με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο την αστική αλλοτρίωση, την εσωτερική μοναξιά και το αδιέξοδο ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται εγκλωβισμένος σ’ έναν κόσμο που δεν αντέχει... σ’ έναν κόσμο που δεν τον χωρά.
Ο Χου Μπο πήρε την κάμερα ανά χείρας για να γράψει το δικό του σημείωμα αυτοκτονίας σε ένα τόσο πικρό μα και τόσο συγκλονιστικό οδοιπορικό, προβαίνοντας σε μία κατάθεση ψυχής μέσω μιας ανεπανάληπτης κινηματογραφικής εμπειρίας, που σημάδεψε όσο καμία άλλη το 2019 και θα θυμόμαστε για πάντα.
Ο σπουδαίος δημιουργός και δάσκαλός του, Μπέλα Ταρ, όταν παρουσίασε το φιλμ στην παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο, είπε για τον εκλιπόντα μαθητή του: «...Δεν αποδεχόταν αυτόν τον κόσμο κι αυτός ο κόσμος δεν μπορούσε να τον αποδεχτεί. Η ταινία του θα μας συντροφεύει για πάντα...»
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
