Ως πρώτο review που γράφω εν έτει 2020, να σας ευχηθώ κατ’ αρχάς καλή χρονιά, υγεία, ευτυχία, και πολλές υπέροχες κινηματογραφικές στιγμές.
Είμαστε στη καρδιά της περιόδου των βραβεύσεων και, κατ’ επέκταση στη καρδιά της περιόδου που ως θεατές θα (πρέπει να) δούμε όλες αυτές τις ταινίες που διεκδικούν μια θέση στην ιστορία.
Από την άλλη βέβαια είμαστε ακόμα υπό την επήρεια των εορτών, και η επιλογή αυτής της ημερομηνίας για τη διανομή του Dylda, της επίσημης πρότασης της Ρωσίας για τα ερχόμενα Όσκαρ, μας έπεσε λίγο βαριά.
Πάμε να δούμε γιατί…
Βρισκόμαστε στο Λένινγκραντ του 1945.
Ο πόλεμος μόλις έχει τελειώσει, με τη πόλη να βγαίνει νικήτρια αλλά βαριά λαβωμένη από τη Πολιορκία των 900 ημερών.
Η Iya είναι μια νεαρή κοπέλα που, μετά την αποστράτευσή της, προσπαθεί να επιβιώσει με τον 3χρονο γιο της, εργαζόμενη ως νοσηλεύτρια σε ένα νοσοκομείο όπου περιθάλπονται οι στρατιώτες με σωματικά ή/και ψυχολογικά προβλήματα, πριν επιστρέψουν στον έξω κόσμο.
Η ίδια έχει να διαχειριστεί το δικό της μετα-τραυματικό σύνδρομο που της προκαλεί σε τυχαίους χρόνους παράλυση με τους μύες της να παγώνουν, τη φωνή της να κλείνει και να στέκεται ακούνητη, κάτι που και λόγω του μεγάλου ύψους της, της έχει χαρίσει το ψευδώνυμο dylda (σε ελεύθερη μετάφραση το δικό μας “ξυλάγγουρο”).
Ένα τραγικό συμβάν και αμέσως μετά η επιστροφή από το μέτωπο της φίλης και συμπολεμίστριάς της, Masha, προκαλεί νέες αναταράξεις στην ήδη ανήσυχη ζωή της…
Μόλις λίγες ημέρες πριν την ανακοίνωση των τελικών υποψηφίων για τα Όσκαρ του 2020, το Dylda μπορεί να μη βρίσκεται στα φαβορί για μια θέση στη 5άδα της κατηγορίας καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, όμως τα κατάφερε και είναι στην shortlist των 9, κάτι που σε συνδυασμό με τα βραβεία καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας από την FIPRESCI στο φεστιβάλ των Καννών, μας ανύψωσε τις προσδοκίες, όμως το αποτέλεσμα δε ανταποκρίθηκε.
Στην ουσία έχουμε ένα ptsd δράμα, όμως αντί να επικεντρώνεται σε κάποιον στρατιώτη που επιστρέφει από το Αφγανιστάν στο Γουαϊόμινγκ και προσπαθεί να κρύψει το τραύμα του ξεχαρμανιάζοντας σε πόρνες και χαζεύοντας τα βουβάλια να βοσκάνε, έχουμε μια νεαρή γυναίκα που ενηλικιώθηκε στα πεδία της μάχης και όταν επέστρεψε βρήκε μια πόλη μισοκατεστραμμένη, και ολομόναχη με ένα μωρό στη αγκαλιά πρέπει να επιβιώσει, ζώντας ουσιαστικά δίπλα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη μοίρα από εκείνη.
Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ζωή της Iya είναι εν μέρη πρωτότυπος όμως στη τελική κούφιος.
Το σενάριο δεν εμβαθύνει καθόλου στις δυσκολίες της καθημερινότητας, και περιορίζεται μονάχα σε στιγμιότυπα κάποιων χαρακτηριστικών συνθηκών της εποχής.
Χωρίς μια βάση γύρω από την οποία η ιστορία μπορεί να αναπτυχθεί, ο δημιουργός χρησιμοποιεί ξανά και ξανά και ξανά το shock factor για να ξυπνήσει το θεατή, βάζοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες σκηνές οπτικά και κυρίως συναισθηματικά σοκαριστικές, τρικ που λειτουργεί μεν αλλά είναι ιδιαίτερα φτηνό, ειδικά όταν επαναλαμβάνεται σε τέτοιο βαθμό δε.
Υπολογίζοντας πως δημιουργός του φιλμ είναι ο μόλις 28 ετών Kantemir Balagov (Tesnota), η σκηνοθεσία είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική με την αεικίνητη κάμερα και τα στοιχειωτικά γκρο-πλαν να δίνουν ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα, χωρίς όμως κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, ενώ το μόνιμα χρυσοχάλκινο φίλτρο γίνεται κουραστικό.
Η ανακάλυψη της 182 εκατοστών Σιβηριανής Viktoria Miroshnichenko, αλλά και της κοκκινομάλλας Vasilisa Perelygina για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι μάλλον η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας, με τις δυο τους να ενσαρκώνουν άριστα τις δύο ηρωίδες.
Το Dylda είναι ένα ιδιαίτερα σκληρό φιλμ, που πρέπει να ομολογήσω πως κυριολεκτικά μου έπεσε πολύ βαρύ στην αυγή της νέας χρονιάς και με το εορταστικό mood και τα πρωτοχρονιάτικα τσουρέκια να κυκλοφορούν σε ποσότητες στον οργανισμό μου.
Σίγουρα έχουμε μία άξια αναφοράς ταινία, όμως η επιτηδευμένη πλοκή που προτιμάει το σοκ από τη στρωτή και ολοκληρωμένη μυθοπλασία αφήνει το θεατή με μια αίσθηση φτηνής εξαπάτησης.
Στους κινηματογράφους από 9 Ιανουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
