Μετά το συγκλονιστικό Shoplifters, ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda επιστρέφει με την πρώτη του ευρωπαϊκή ταινία, ένα έργο που κινείται σε διαφορετικό ρυθμό από το Shoplifters, αλλά είναι εξίσου προσεγμένο, λεπτομερές, και προσεκτικό.
Ο Kore-eda καθιερώνει, με το La Vérité, για ακόμη μια φορά τον εαυτό του ως ένα από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες σήμερα.
O Kore-eda πέραν από το διαφορετικό περιβάλλον στο οποίο επιλέγει ως το σκηνικό για την ταινία του, κάνει μια εξαιρετική επιλογή ηθοποιών.
Η Catherine Deneuve (Μικρά Βήματα) πρωταγωνιστεί ως η Fabienne, μια ντίβα ηθοποιός που βγήκε από την χρυσή εποχή του κινηματογράφου της Γαλλίας, και η οποία φαίνεται να προσπαθεί απεγνωσμένα, α λα Sunset Boulevard, να κρατηθεί στη δόξα μιας περασμένης εποχής, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να εκτιμήσει τις δόξες της δικής της.
Το καταλυτικό στοιχείο στην προσωπική της εξέλιξη έρχεται με την επίσκεψη της κόρης της, Lumir (Juliette Binoche, Ποια Νομίζεις ότι είμαι), η οποία εργάζεται ως σεναριογράφος στη Νέα Υόρκη, και του άντρα της Hank (Ethan Hawke, Stockholm), ένας πρώην αλκοολικός και μέτριος ηθοποιός τηλεόρασης.
Η επίσκεψη τους έρχεται μαζί με την δημοσίευση της αυτοβιογραφίας της Fabienne, αλλά και του νέου της ρόλου σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με το, καθόλου τυχαίο, όνομα Memories of my Mother.
Το La Vérité δεν προσφέρει τίποτα το συγκλονιστικό, και αυτό αποτελεί ένα από τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας.
Μέσα από ένα ωμό ρεαλισμό, ο Kore-eda ενδιατρίβει σε μια πληθώρα περίπλοκων ζητημάτων που αφορούν τις οικογενειακές σχέσεις και τη συνάφεια τους με την καλλιτεχνική αρτιότητα.
Και εκεί που ο ίδιος θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα cliché συμπέρασμα, προτιμά να διατηρήσει αυτή την περιπλοκότητα της σχέσης μητέρας και κόρης μέχρι το τέλος.
Η Lumir δεν κερδίζει τη μάχη για τον σεβασμό της μητέρας της, ούτε καταφέρνει να νιώσει πραγματικά την στοργικότητα που αναζητά.
Καταφέρνει όμως μια ανακωχή, κάποιες στιγμές τρυφερότητας και μια αγκαλιά, η οποία φυσικά διακόπτεται σχεδόν αμέσως από την ανάγκη της μητέρας της για καλλιτεχνική υπεροχή.
Η ταινία κάνει, μεταξύ άλλων, την εξής ερώτηση: όταν ένας καλλιτέχνης προσφεύγει σε συναισθήματα αγάπης ή λύπης για το έργο του, είτε αυτά είναι η αγάπη για την κόρη του ή ο θάνατος αυτού που αγαπά, πόσο απομακρύνεται από την σημασία των συναισθημάτων αυτών ως άνθρωπος;
Με άλλα λόγια, ο ηθοποιός χρησιμοποιεί τα συναισθήματα του, ή τα εκμεταλλεύεται, τα επιστρατεύει, με τρόπο κυνικό και με αποκλειστικό σκοπό ένα καλύτερο καλλιτεχνικό προϊόν;
Και τι σημαίνει αυτό για τα εν λόγω πρόσωπα;
Ο Kore-eda δεν δίνει καμία απάντηση.
Απλά εξερευνά, μεταξύ άλλων, τις πτυχές αυτές, αποδίδοντας τους την σημασία που, όπως και η Lumir, δεν έχουν λάβει.
Ο Kore-eda είχε αποσπάσει το Palme d’Or στις Κάννες για το Shoplifters.
Και εάν το Shoplifters συνεχίζει να επισκιάζει το La Vérité, δεν είναι χωρίς λόγο.
Το τελευταίο αποτελεί πράγματι μια σπουδαία μελέτη των σύνθετων δυναμικών που δημιουργούνται σε μια οικογένεια μέσα από την νοσταλγία για το παρελθόν, την αναζήτηση της σπουδαιότητας, και την ενοχή.
Παραμένει όμως μια ταινία που αξίζει περισσότερη ανάπτυξη και νιώθει, για μένα τουλάχιστον, σχεδόν ατέλειωτη.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιανουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
