Ένας άνδρας και μια γυναίκα, αιωρούνται αγκαλιασμένοι στα σύννεφα υπό τους ήχους της «Νόρμα» του Μπελίνι και αμέσως μετά πέφτουν οι τίτλοι αρχής του «Αbout Endlessness».
Καλώς ήρθατε στο αλλόκοτο κινηματογραφικό σύμπαν του Roy Andersson.
Εκεί που η κωμωδία συναντά το δράμα, το παράδοξο ασκεί μια παράξενη γοητεία και το παράλογο αποκτά νόημα.
Mε μόλις μόνο πέντε ταινίες σε διάρκεια 50 χρόνων, ο ιδιόρρυθμος Σουηδός δημιουργός επιστρέφει στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι, υπογράφοντας μία ακόμα μοναδική περιπλάνηση στα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πρόκειται ουσιαστικά για μία θεματολογία που επιλέγει σταθερά, και πάνω στην οποία στοχάζεται αδιάλειπτα μέσα από μία αυστηρά προσωπική κινηματογραφική γλώσσα.
Κύριο χαρακτηριστικό της, η σουρεαλιστική προσέγγιση στην ανθρώπινη φύση με διάθεση σάτιρας των μεγάλων αντιφάσεών της.
Όπως και στην «ανθρώπινη τριλογία», η οποία ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά με το βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα στη Βενετία «Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του», έτσι κι εδώ ο Σουηδός auteur διατηρεί ακριβώς την ίδια κινηματογραφική λογική, θέλοντας να προσθέσει με τον δικό του τρόπο μία ακόμη λέξη πάνω στις μόνιμες υπαρξιακές του ανησυχίες.
Η σεναριακή δομή υιοθετεί το γνωστό του μοτίβο, όπου χωρίζοντας την αφήγηση σε μικρές βινιέτες, συνδυάζει ευφάνταστα το κωμικοτραγικό με το παράλογο.
Ένας μαθητής αναρωτιέται αν θα πεθάνει, σκεπτόμενος τον νόμο της θερμοδυναμικής σύμφωνα με τον οποίο η ενέργεια μεταδίδεται από σώμα σε σώμα, κι ένας ιερέας που χάνει την πίστη του, εξομολογείται τους εφιάλτες του σε έναν ψυχίατρο που βιάζεται να προλάβει το λεωφορείο.
Ένας άνδρας βιώνει την απαξίωση από έναν συμμαθητή του, ο οποίος αρνείται να τον χαιρετίσει βλέποντάς τον στον δρόμο μετά από πολλά χρόνια, μία επιτυχημένη επαγγελματικά γυναίκα αδυνατεί να νιώσει το αίσθημα της ντροπής κι ένας άνδρας κλαίει μέσα σε ένα λεωφορείο γιατί δεν ξέρει τι θέλει, σε μερικές από τις πολλές μικρές ιστορίες που μας αφηγείται μία γυναικεία φωνή που ακούγεται με voice over.
Προαιώνια αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα και ανθρώπινες καθημερινές στιγμές αμηχανίας αποκτούν μία καλλιτεχνική διάσταση μέσα από γεωμετρικά πλάνα, εικόνες που μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες και επιτηδευμένες ερμηνείες που αποδομούν τον ρεαλισμό χάριν μιας ανορθόδοξης κινηματογραφικής γλώσσας.
Ο Σουηδός δημιουργός την ομιλεί άπταιστα για να εκφράσει το πάντα ξεχωριστό καλλιτεχνικό όραμά του προσθέτοντας ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο στην φιλμογραφία του.
Στους κινηματογράφους από 9 Ιανουαρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
