Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το σκηνοθετικό ντεμπούτο ταινίας μεγάλου μήκους της περουβιανής Melina Leon ακολουθεί την Χεορχίνα (Pamela Mendoza), μια νεαρή κοπέλα από ένα μικρό χωριό των Άνδεων, η οποία μετά από μια ανακοίνωση στο ράδιο, πάει στη Λίμα προκειμένου να γεννήσει σε μια δωρεάν κλινική.
Αμέσως μετά τη γέννηση του όμως, το βρέφος της εξαφανίζεται.
Πρόκειται για μια από τις συχνές απαγωγές βρεφών που βλέπει το Περού εκείνη την περίοδο.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Περού το 1988, όπου οι πολιτικές αναταραχές της εποχής, αποτελούν το υπόβαθρο της ιστορίας της Χεορχίνας, αλλά και του δημοσιογράφου, Πέδρο (Tommy Párraga), που προσπαθεί απελπισμένα να την βοηθήσει.
To Τραγούδι Χωρίς Όνομα έχει αποσπάσει το βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης φωτογραφίας του Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Στοκχόλμης, καθώς και το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
H Λεόν έχει στενή σχέση με το ζήτημα των απαγωγών παιδιών στο Περού.
Ο πατέρας της ήταν ένας από τους δημοσιογράφους που διερεύνησαν αυτές τις υποθέσεις.
Μπορούμε να υποθέσουμε πως ο χαρακτήρας του Πέδρο βασίζεται εν μέρει στον πατέρα της, καθώς αποτελεί την μοναδική στοργική και βοηθητική φιγούρα για την Χεορχίνα.
Η αντίσταση του είναι ήπια, και οι προθέσεις του αγνές.
Η Λεόν φαίνεται να στηρίζει αυτή την μορφή αντίστασης, αφού η άνοδος της Μαρξιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Shining Path, στην οποία γίνεται μέλος και ο άντρας της Χεορχίνας, δεν παρουσιάζεται με θετικό τρόπο.
Η βίαιη σύγκρουση της χούντας με την Shining Path, η οικονομική εξαθλίωση, ο πληθωρισμός, και η πολιτική διαφθορά, συνθέτουν το περιβάλλον του Περού, ένα περιβάλλον στο οποίο άτομα όπως την Χεορχίνα είναι μόνα και ξεχασμένα, ξένοι στην ίδια τους την χώρα.
Ο αγώνας τους εκφράζεται μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, την στενή αναλογία 4:3, τις εικόνες των ανηφορικών λόφων, και τα κλειστοφοβικά λεωφορεία που η Χεορχίνα παίρνει καθημερινά, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τη ζωή του αγέννητου παιδιού της.
Ο Πέδρο παράλληλα, βιώνει ένα διαφορετικό αγώνα, με τη μορφή μιας παράνομης ομοφυλοφιλικής σχέσης, η οποία παραμένει ωστόσο ανεξερεύνητη.
Ο Πέδρο ρισκάρει τη ζωή του για την Χεορχίνα, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει το κύκλωμα των απαγωγών.
Ένα απειλητικό γράμμα όμως είναι αρκετό για να διακόψει τη δική του σχέση, πιθανώς μια προσπάθεια της Λεόν να μας δείξει ότι η πιο ισχυρή μορφή αντίστασης είναι η αλληλεγγύη.
Το κλείσιμο της ταινίας θα μπορούσε να θεωρηθεί αντικλιμακτικό, καθώς η Λεόν δεν προσφέρει κάποια συμβατική κατάληξη.
Εντούτοις, η συνειδητοποίηση της ήττας και η αποδοχή της ωμής πραγματικότητας, όπως εκφράζεται μέσα από το νανούρισμα της Χεορχίνας στο παιδί της, που ενδεχομένως να βρίσκεται στην άλλη άκρη του ωκεανού, αποτελεί ένα άγριο φινάλε μιας απεικόνισης ενός τραύματος του οποίου οι πληγές είναι αισθητές μέχρι και σήμερα.
Στους κινηματογράφους από 23 Ιανουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
