Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, η επιστήμη της μετεωρολογίας είχε αντίστοιχο βάρος με εκείνη της… αστρολογίας, με κάποιες αρχαίες και αναξιόπιστές μεθόδους να είναι οι μόνες διαθέσιμες για την πρόβλεψη του καιρού.
Βάζοντας στο μίξερ ιστορικά και φανταστικά γεγονότα, πραγματικούς και μη χαρακτήρες, το The Aeronauts του Tom Harper (The Woman in Black 2: Angel of Death) υπόσχεται να μας ανεβάσει στα ουράνια για να μας δώσει μια μικρή γεύση από τα πρώτα βήματα ανάπτυξης της εν λόγω επιστήμης.
Ο αστρονόμος James Glaisher (Eddie Redmayne, Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald) είναι πεπεισμένος πως μπορεί, εξετάζοντας τον αέρα και την ατμόσφαιρα, να βρει τρόπους ώστε να προβλέψει το καιρό.
Οι συνάδελφοί του τον περιγελούν, όμως εκείνος δεν το βάζει κάτω και ξεκινάει την οργάνωση ενός ταξιδιού με αερόστατο που θα τον πάει ψηλότερα απ’ ότι έχει πάει ποτέ κανείς.
Για την υλοποίησή του, ζητά τη βοήθεια της έμπειρης Amelia Wren (Felicity Jones, Rogue One), χήρας ενός διάσημου Γάλλου αεροναύτη που έχασε τη ζωή του στη τελευταία τους πτήση.
Παρότι εκείνη αρχικά αρνείται, γιατί ακόμα δεν έχει ξεπεράσει το τραύμα του θανάτου του συζύγου της, όμως η αγάπη για τις πτήσεις την κάνει τελικά να δεχτεί, και αφού ετοιμάζουν το αερόστατο, ξεκινούν για ένα ταξίδι που θα αλλάξει τη ζωή τους.
Το The Aeronauts βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας για δύο λόγους.
Ο πρώτος νομίζω είναι προφανής, με τη νέα συνεργασία των Felicity Jones και Eddie Redmayne πέντε χρόνια μετά το The Theory of Everything που χάρισε το Όσκαρ σε εκείνον και μία υποψηφιότητα σε εκείνη, να είναι αρκετή για να προκαλέσει το ενδιαφέρον.
Ο δεύτερος ωστόσο ήταν αμφιλεγόμενος, μιας και το σενάριο του Jack Thorne (Wonder) μπορεί να ισχυρίζεται μεν πως είναι απλά εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα και όχι βασισμένο σε αυτά, όμως αυτό το αμάλγαμα αλήθειας και φαντασίας, με σημαντικότερη την αντικατάσταση του αληθινού αεροναύτη και συνταξιδιώτη του Glaisher, Henry Coxwell με τον φανταστικό χαρακτήρα της Amelia Wren, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις τόσο από τους απογόνους του Coxwell όσο και από την επιστημονική κοινότητα.
Αρκετά όμως μ’ αυτά, μιας και εδώ, καλώς ή κακώς, μιλάμε για κινηματογράφο και μάλιστα mainstream και όχι για κάποιο ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Ας περάσουμε όμως στα ενδότερα, αν και η αλήθεια είναι πως το The Aeronauts δεν δίνει πολλές αφορμές για συζήτηση.
Η κινηματογραφική απειρία του σκηνοθέτη είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, με τον Harper να έχει μεν μια ενδιαφέρουσα ραχοκοκαλιά αλλά να μη μπορεί να δομήσει γύρω της σωστά την ιστορία, με αποτέλεσμα μέχρι ενός σημείου η ταινία να μην έχει “σώμα”, να μη μπορεί να σε πείσει για το λόγο που συνεχίζεις να την παρακολουθείς.
Ολόκληρη η πρώτη ώρα των Αεροναυτών είναι σχεδόν διαδικαστική με τη κάμερα να ακολουθεί αφόρητα προβλέψιμες καταστάσεις όπως τη προσπάθεια του Glaisher να πείσει αρχικά την Βασιλική Ακαδημία και κατόπιν την Amelia για το εγχείρημά του, τη κατασκευή αερόστατου μέχρι και τις πρώτες ώρες της πτήσης.
Το σενάριο του Thorne που πιστεύει πως αφήνοντας να αιωρείται ένα ερώτημα για τις συνθήκες θανάτου του συζύγου της Amelia είναι αρκετό για να κρατήσει το θεατή, αδυνατεί να βοηθήσει τη κατάσταση, αν και ομολογουμένως οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι.
Ωστόσο, η συνέχεια είναι πολύ διαφορετική και αφού -μετά από μια ολόκληρη ώρα- ξεμπερδέψαμε με τα διαδικαστικά, έφτασε η στιγμή να περάσουμε στο ζουμί, σε αυτό καθ’ αυτό το ταξίδι προς το άγνωστο κι ακόμα παραπέρα (pun intended), στις δυσκολίες λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών τις οποίες για πρώτη φορά άνθρωπος βιώνει, και τις καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν αν θέλουν να επιστρέψουν σώοι.
Παρότι και εδώ υπάρχουν κάποια αχρείαστα flashback διαλείμματα, η ένταση αυξάνεται κατακόρυφα με τις αγωνιώδεις σκηνές να αποζημιώνουν επιτέλους τον θεατή.
Η δυσάρεστη έκπληξη του The Aeronauts είναι η χημεία των δύο πρωταγωνιστών, η οποία μπορεί να λειτούργησε τέλεια στο The Theory of Everything όμως εδώ το αποτέλεσμα είναι άνευρο και υποτονικό.
Από τους δυο τους, η Felicity Jones είναι εκείνη που με διαφορά ξεχωρίζει ερμηνευτικά, ενώ αντίθετα ο Redmayne περνάει και δεν ακουμπάει.
Μπορεί στη διαχείριση της ιστορίας του ο Harper να τα έκανε μαντάρα, όμως στη δεύτερη πράξη που -παρότι χρονικά μικρότερη- ουσιαστικά είναι και το κεντρικό μέρος του φιλμ, στα τεχνικά σκηνοθετικά του καθήκοντα τα πήγε αρκετά καλύτερα με την έξυπνη και συχνά εντυπωσιακή φωτογραφία, το γρήγορο μοντάζ και τη σωστή διαχείριση των πλούσιων ειδικών εφέ να δίνουν ένα συνολικά πολύ καλό αποτέλεσμα.
Για το πρώτο μέρος, μη ρωτάτε, κάντε πως δεν υπάρχει..
Είναι δύσκολο να κρίνεις με έναν ξερό αριθμό μια ταινία που στα 3/5 της αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα αρχίσει, αλλά όταν τελικά αυτό συμβαίνει, σε συναρπάζει και σε κρατάει καρφωμένο στη καρέκλα με κομμένη την ανάσα.
Με καθαρό μυαλό και μια δόση κυνισμού, η απάντηση είναι απλή - το The Aeronauts, με εξαίρεση την ερμηνεία της Jones και την ουσιαστικά μόνο μία, έστω και extended, αγωνιώδη σκηνή δράσης, δυστυχώς ως σύνολο απλά σε απογοητεύει και δικαιολογεί το μηδαμινό hype της καθυστερημένης ελληνικής του πρεμιέρας.
Στους κινηματογράφους από 20 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
