Το Αρπακτικά Πτηνά παρουσιάζει το επακόλουθο του χωρισμού της Χάρλεϊ Κουίν (Margot Robbie, Bombshell) με τον Τζόκερ.
Ο χωρισμός τους σημαίνει και το τέλος του φλοιού προστασίας που αυτή απολάμβανε, και η ίδια γίνεται πλέον στόχος για τον κάθε γκάνγκστερ της Γκόθαμ.
Η τύχη της θα αλλάξει όταν θα δημιουργήσει μια ασυνήθιστη συμμαχία με τρεις φονικές γυναίκες.
Ξανά τα ίδια.
Με την ίδια αφορμή, αυτήν της ύπαρξης γυναικείου πρωταγωνιστικού ρόλου, θεωρείται αναγκαία η εστίαση στο γυναικείο ζήτημα.
Το πρόβλημα της γυναικείας απουσίας στην πλειοψηφία των μεγάλων παραγωγών είναι δυστυχώς γεγονός.
Η Χάρλεϊ Κουίν, εντούτοις, αποτελεί έναν εξαιρετικό χαρακτήρα από μόνη της, και η δημιουργία μιας καλής ταινίας η οποία επικεντρώνεται σε αυτόν τον χαρακτήρα θα βοηθούσε το πρόβλημα αυτής της απουσίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Να, ένα πολιτισμικό προϊόν, θα έλεγαν, το οποίο κλείνει τα στόματα αυτών που δεν θέλουν την γυναίκα μπροστά, και εκφράζει την ισότητα που θα έπρεπε να κυριαρχεί στο Χόλυγουντ.
Σωστά; Λάθος!
Η σκηνοθέτις Cathy Yan και η παραγωγός Margot Robbie αποφάσισαν, όπως συνηθίζεται, να αφαιρέσουν από το σενάριο τους ό,τι καθιστά την Χάρλεϊ Κουίν έναν άκρως ενδιαφέρον χαρακτήρα, και να το αντικαταστήσουν με μια πληθώρα υπενθυμίσεων ότι η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα, μπας και το ξεχάσαμε.
Και αυτό αφαιρεί ταυτόχρονα την όποια δυνατότητα της ταινίας για κοινωνική επίδραση που θα είχε ως ένα πραγματικό πολιτισμικό προϊόν, καθιστώντας την απεναντίας, ως ένα ασήμαντο έργο που θα ξεχαστεί αμέσως.
Γιατί ακόμη συζητάμε για τον Τζόκερ του Jack Nickolson;
Επειδή αυτός μετέφρασε τον Τζόκερ ως ένα γκάνγκστερ, ο οποίος ενσωματώνει τη διαφθορά της Γκόθαμ με τρόπο που ασκείται κριτική στην πολιτική ηγεσία και την κοινωνική υποκρισία.
Ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ εκπροσωπεί μια προσωπική βλέψη την οποία δένει με ζητήματα σύγχρονης τρομοκρατίας και τη δύναμη της πληροφορίας.
Ο Τζόκερ του Χοακίν Φίνιξ αποτελεί μια εξερεύνηση της κοινωνικής αστάθειας που παρατηρείται λόγω των πολιτικό-οικονομικών συνθηκών της σύγχρονης Αμερικής, και τους τρόπους που αυτό επηρεάζει το ιδεολογικό υπόβαθρο που σχηματίζεται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και σε περιθωριοποιημένους ανθρώπους.
Για αυτό ήταν ενδιαφέρον αυτοί οι χαρακτήρες, όχι επειδή ήταν άντρες.
Και η Χάρλεϊ Κουίν, πρωτοεμφανιζόμενη το 1992 στο Batman: The Animated Series, η βασίλισσα του χάους, μια μεταμοντέρνα femme fatale με διδακτορικό, η οποία είναι ουσιαστικά πιο έξυπνη και πιο τρελή και από τον Τζόκερ, τι θα μπορούσε να εκπροσωπεί, τι θα μπορούσε να εξερευνά, πόσες προοπτικές έχει αυτή σαν χαρακτήρας;
Σύμφωνα με αυτήν την παραγωγή, πολύ λίγες, αφού αποφασίζουν να την παρουσιάσουν στην ιστορία της ως μια τρελούτσικη χαριτωμένη κοπέλα, όπου η τρέλα της θυμίζει περισσότερο παράνοια που την άφησε ο άντρας της, παρά όποιου είδους ανεξάρτητο δυναμισμό.
Επισκιασμένη από τον (κακό άντρα) Τζόκερ, προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της έξω από αυτόν.
Και ο εαυτός της καταλήγει να είναι απόλυτα βαρετός.
Ναι, δεν καταλήγει με το παραδοσιακό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας, αλλά καταλήγει απλά με μια άλλη, όχι τόσο συμβατική οικογένεια.
Δεν έχει σκύλο και βαν αυτοκίνητο, έχει μια ίαινα και ένα κάμπριο.
Τεράστια διαφορά.
Η σύμμαχος της τραγουδά το «This is A Man’s World» (φυσικά), και καθώς σπάζουν στο ξύλο μια συμμορία αντρών σχολιάζουν μεταξύ τους πόσο χαριτωμένα είναι τα παπούτσια τους.
Πάλι το ίδιο.
Πάλι μια παρέα από γυναίκες να δέρνουν τους εκ φύσεως κακούς άντρες και να είναι και τόσο χαριτωμένες σαν το κάνουν.
Δεν το βαρέθηκαν αυτό;
Δεν καταλαβαίνουν πως με το να παρουσιάζουν την δύναμη της γυναίκας ως άμεσο αποτέλεσμα της εναντίωσης και της αντίδρασης της στον άντρα, ο άντρας παραμένει στην εικόνα;
Όλα γίνονται σε σχέση με αυτόν.
Ο Τζόκερ χώρισε την Κουίν και αυτή από την απογοήτευση της προσπαθεί να γίνει ανεξάρτητη και να τον ξεχάσει.
Όλα συσχετίζονται με τον Τζόκερ, ο οποίος παραμένει το βασικό στοιχείο που κινεί στην αρχή τη διήγηση, απλά από την προοπτική της Κουίν.
Τουλάχιστο η Margot Robbie παίζει καλά ένα ρόλο ο οποίος θα μπορούσε να ήταν υπερβολικά cringy, και σε αντίθεση με το Suicide Squad, το Αρπακτικά Πτηνά αποτελεί κανονική ταινία και όχι ένα άκυρο και ασυντόνιστο τρέιλερ που διαρκεί δύο ώρες.
Σε γενικές γραμμές, δηλαδή, την ταινία θα την απολαύσει κανείς.
Απλά θεωρώ πως αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία, δεδομένου του κοινού που έχουν τα comic book movies, και ενδεχομένως της δυνατότητας που έχουν αυτές οι ταινίες να ενταχθούν στον δημόσιο διάλογο και να επηρεάζουν στη δημόσια σφαίρα.
Στους κινηματογράφους από 6 Φεβρουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
