Υπήρξαν πρόσφατα κάποια επιτυχημένα sequels ταινιών τρόμου.
Το «Annabelle: Creation» ή το «Ouija: Origin of Evil» απέσπασαν καλύτερες κριτικές από τις πρώτες ταινίες, και έσωσαν κάπως τα franchise τους από την άμεση καταστροφή.
Έχω την εντύπωση, όμως, πως η παραγωγή και ο σκηνοθέτης του Brahms: The Boy II δεν προσπάθησαν καν να εντάξουν την ταινία τους σε αυτή την υποκατηγορία των επιτυχημένων sequels ταινιών τρόμου.
Φαίνεται, αντιθέτως, πως η δημιουργία του The Boy II βασίζεται αποκλειστικά σε οικονομικά κίνητρα.
Η ιστορία ακολουθεί μια οικογένεια η οποία μετακομίζει σε ένα σπίτι στην εξοχή, μετά από μια τραυματική διάρρηξη στο σπίτι τους στο Λονδίνο.
Εκεί ο μικρός Jude (Christopher Convery, The Girl in the Spider's Web) βρίσκει την κούκλα του Brahms θαμμένη λίγο έξω από το σπίτι και αποφασίζει να την υιοθετήσει.
Οι γονείς του [Katie Holmes (Logan Lucky), Owain Yeoman (The Belko Experiment)] τον αφήνουν, αφού πιστεύουν πως ενδεχόμενος η συναναστροφή του με την κούκλα θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία της διάρρηξης.
Ο μικρός Jude όμως φαίνεται να αλλάζει δραματικά.
Η σχετική επιτυχία του πρώτου The Boy (2016) οφείλεται εν μέρει στο κάπως αντισυμβατικό τέλος του, παίζοντας με το είδος της ταινίας τρόμου, και ξεσκεπάζοντας τον θεατή για τις προκαταλήψεις του αναφορικά με αυτά που βλέπει σε μια ταινία.
Και εκείνη η ταινία λειτουργεί αυτόνομα, δηλαδή το τέλος της αποτελεί και μια κατάληξη στην ιστορία.
Στην απελπισμένη προσπάθεια τους να ξεζουμίσουν όμως ό,τι βρεθεί στα χέρια τους, οι μεγιστάνες των στούντιο αποφασίζουν να συνεχίσουν την ιστορία, και να δημιουργήσουν το The Boy franchise.
Φαίνεται πραγματικά πως οι δημιουργοί του The Boy II δεν έβαλαν καμία προσπάθεια να προσθέσουν κάτι σε αυτό το franchise.
Η σκηνοθεσία είναι εντελώς τυπική, οι χαρακτήρες είναι στερεοτυπικοί, και το σενάριο άκρως προβλέψιμο.
Έτσι, η ταινία καταλήγει να είναι γεμάτη κλισέ και jump scares, χωρίς κανένα ενδιαφέρον στο σενάριο, καθώς και άκρως βαρετή, αναιρώντας μάλιστα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πρώτης ταινίας, που ήταν ότι η κούκλα δεν ήταν πραγματικά ζωντανή.
Στην απουσία κάποιου σεναριακού ενδιαφέροντος, η ταινία θα μπορούσε τουλάχιστο να είναι διασκεδαστική.
Όμως, μέσα από μια ατέλειωτη σειρά σκηνών της κούκλας να κουνάει τα μάτια της ή το κεφάλι της, με τον ίδιο τρόπο που έχουμε ξαναδεί κυριολεκτικά σε όλες τις ταινίες τρόμου με κούκλες, ο τίτλος της συγκεκριμένης ταινίας θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «Not Another Doll Movie».
Στους κινηματογράφους από 27 Φεβρουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
