Το Γκρέτελ και Χάνσελ αποτελεί μια διασκευή του γνωστού παραμυθιού των αδελφών Γκριμ, η οποία είναι συνάμα εντυπωσιακή και κούφια.
Η γοητευτική του ατμόσφαιρα, η σκηνοθεσία τύπου Cabin in the Woods, και η αίσθηση πως αυτό που βλέπεις είναι ένα παραμύθι, είναι ωραία στοιχεία μεν, αλλά δεν είναι αρκετά για να δώσουν στην ταινία του σκηνοθέτη Oz Perkins μια πιο ουσιαστική υπόσταση.
Η ταινία του βρίσκεται, κατ’ εμένα, στο επίκεντρο μιας αναμέτρησης μεταξύ καλών και κακών ιδεών.
Και αυτό οφείλεται στην προσπάθεια του να δημιουργήσει κάτι πρωτοποριακό, χωρίς όμως να παίρνει πραγματικά κάποιο ρίσκο.
Δεν υπάρχει συμβατικό αβανγκάρντ, ούτε κομφορμιστικός προοδευτισμός, ούτε μέινστριμ πειραματισμός.
Αλλά ο ίδιος δεν φαίνεται να προσπαθεί πραγματικά να πειραματιστεί.
Απλά θα το ήθελε.
Η ταινία του είναι το αποτέλεσμα της θέλησης του να δημιουργήσει κάτι υποδειγματικό, μα όχι και της προσπάθειας του να το κάνει.
Και αυτό σε συστοιχία με την παράλληλη του προσπάθεια να αποδώσει φόρο τιμής σε αυτούς που άνοιξαν τον δρόμο για αυτές τις ιστορίες.
Η προσπάθεια αυτή αποδεικνύεται μάταιη.
Ο Perkins δεν βασίζεται στις ιδέες, των προκατόχων του.
Αντί αυτού, όπως αναφέρει ο ίδιος, ψάχνει ευκαιρίες να προσθέσει στην ταινία του ένα κλασσικό συναίσθημα ή μια κλασσική ματιά.
Και εδώ είναι το πρόβλημα.
Ο Perkins προσπαθεί να μοιάσει πρωτοποριακός, και να μοιάσει κλασσικός, αλλά πολύ απλά δεν είναι.
Η ταινία με αυτόν τον τρόπο καταντά επιφανειακή και κενή.
Την ίδια στιγμή, σε ένα περιβάλλον όπου ανθίζουν ταινίες όπως το The Grudge και το The Turning, το Γκρέτελ και Χάνσελ καταφέρνει να ξεχωρίσει ως η πιο συναρπαστική από αυτές.
Η διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας είναι πράγματι ενδιαφέρουσα και κρατά τον θεατή καθηλωμένο ως προς το τι θα ακολουθήσει.
Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, η ιστορία επικεντρώνεται στην Γκρέτελ (Sophia Lillis, It: Chapter 2), η οποία είναι αρκετά χρόνια μεγαλύτερη από τον Χάνσελ (Samuel Leakey).
Με μια διαταραγμένη μητέρα και ένα κόσμο που διακατέχεται από μια εχθρικότητα, η Γκρέτελ θα πρέπει να μάθει πως να επιβιώνει μόνη της, σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης.
Και αυτό είναι που περιγράφει στην ουσία η ταινία.
Ο έλεγχος ενός μεγάλου φαλλικού ξύλου διαμέσου ενός παχύρευστου υγρού, αποτελεί έναν από τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται αυτή η ενηλικίωση, και έναν από τους πολλούς συμβολισμούς που θα βρει κανείς στην ταινία.
Προσωπικά, τον συμβολισμό σαν τεχνική τον θεωρώ ξεπερασμένο.
Θέλω να εκφράσω την γενναιότητα του πρωταγωνιστή μου άρα δείχνω ένα λιοντάρι (α λα Ποτέμκιν).
Αποτελεί απλά την μεταφορά νοήματος από μια ιδέα/αντικείμενο σε ένα άλλο και δεν απασχολείται με τις δυνατότητες της ίδιας της ιδέας.
Αυτό είναι η τέχνη;
Να βρίσκω άλλους τρόπους να πω αυτό που θέλω;
Συνώνυμα για τις ιδέες μου;
Συνιστά για μένα παρά ένα κινηματογραφικό τρικ, και δεν δίνει με κανένα τρόπο ουσία στην ταινία.
Καλή η χρήση του για την κινηματογραφική γλώσσα, αλλά όχι ως κινητήριος μηχανισμός του έργου.
Το Γκρέτελ και Χάνσελ αποτελεί μια ταινία τρόμου και ταυτόχρονα μια ιστορία πνευματικής ολοκλήρωσης, με φόντο ένα μακάβριο παραμύθι το οποίο συνδυάζεται με κάποιους σύγχρονους προβληματισμούς.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο διευθυντής φωτογραφίας Galo Olivares, είναι υπνωτική.
Η μουσική του Robin Coudert σε αγχώνει.
Παράλληλα, οι χαμηλοί τόνοι της ταινίας και η μέτρια υποτονική υποκριτική σε κοιμίζουν.
Υπολογίζω πως η συγκεκριμένη ταινία θα εμπίπτει στην κατηγορία εκείνων των ταινιών που κάποιοι θα λατρεύουν και κάποιοι θα μισούν.
Στους κινηματογράφους από 13 Φεβρουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
