Ο Casey Affleck παρουσιάζει έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο γένους αποκλειστικά αρσενικού σε ένα δραματικό sci-fi επιβίωσης.
Ο γνωστός ηθοποιός (και αδερφός του χολιγουντιανού σταρ Ben Affleck) μετά από ένα μάλλον αποτυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο το 2011 με το ψευδοντοκιμαντέρ «I’m Still Here», περνά για δεύτερη φορά πίσω από τις κάμερες, όπου σε ρόλο σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή, οραματίζεται μία δυστοπική Αμερική, στην οποία λόγω μιας πανδημίας το γυναικείο φύλο έχει σχεδόν εκλείψει.
Μοναδική μη νοσούσα, μία εντεκάχρονη, την οποία ο πατέρας της προστατεύει μεταμφιέζοντάς την σε αγόρι, καθώς αποτελεί το μόνο «φως στο σκοτάδι» μιας, κατά το μεγαλύτερο μέρος, αφανισμένης ανθρωπότητας.
Βασισμένος στα παραμύθια που εξιστορούσε στα παιδιά του, ο Affleck χτίζει ένα σενάριο, το οποίο μπορεί να μην πρωτοτυπεί, καθώς θυμίζει έντονα φιλμ όπως το «The Road» (2009) του Τζον Χίλκοουτ ή το «I Am Legend» (2007) του Φράνσις Λώρενς και ίσως περισσότερο απ’ όλα την γνωστή επιτυχημένη σειρά «The Handmaid's Tale», αλλά διαφοροποιείται με τον δικό του τρόπο απέναντι στις γνωστές συνταγές του είδους.
Στην δεκάλεπτη εναρκτήρια σεκάνς, όπου ο πατέρας αφηγείται στην κόρη του μία παραλλαγή της ιστορίας της Κιβωτού του Νώε, μας παρουσιάζονται οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβανόμαστε την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία είναι εκτεθειμένοι.
Αμέσως μετά, τους βλέπουμε να έχουν κατασκηνώσει στο δάσος, όπου θα δεχτούν την απειλή ενός άγνωστου άνδρα.
Αφού καταφέρουν να του ξεφύγουν, βρίσκονται κυνηγημένοι από πόλη σε πόλη, προσπαθώντας να εντοπίσουν ένα ασφαλές καταφύγιο σε έναν ερειπωμένο κόσμο.
Επιλέγοντας αργούς ρυθμούς και αφηγηματική οικονομία, ο Affleck αποφεύγει να δώσει πολλές πληροφορίες (δεν μαθαίνουμε ποτέ ποιοι και γιατί ακριβώς κυνηγούν τους πρωταγωνιστές, αλλά μπορούμε να φανταστούμε τους λόγους) και προτιμά χαμηλούς δραματουργικούς τόνους χωρίς μελοδραματισμό.
Εστιάζοντας στην σχέση των δύο ηρώων, φέρνει σε πρώτο πλάνο τον στοργικό πατέρα που δίνει έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας να διαφυλάξει με κάθε τρόπο την «ξεχωριστή» κόρη του, την ίδια στιγμή που πενθεί για τον χαμό της γυναίκας του (η οποία εμφανίζεται σε κάποιες σύντομες σκηνές μέσω flashbacks).
Παράλληλα έχει να διαχειριστεί την διαπαιδαγώγηση ενός αθώου εντεκάχρονου κοριτσιού, το οποίο αναγκάζεται λόγω των συνθηκών να έρθει αντιμέτωπο με μια πρόωρη ενηλικίωση.
Αυτές οι κοινωνικές προεκτάσεις ενισχύουν την κοινωνικοδραματική ταυτότητα και το αργό αφηγηματικό τέμπο της ταινίας.
Με λυρικά πλάνα και υποβλητική φωτογραφία, υιοθετεί έναν ελεγειακό τόνο, τον οποίο χάνει προσωρινά, όταν τους μακρόσυρτους διαλόγους διακόπτουν κάποιες περιπετειώδεις σκηνές αγωνίας, αλλά σύντομα ξαναβρίσκει μέχρι και το φινάλε, διατηρώντας μία ποιητικότητα που της προσδίδει κινηματογραφική γοητεία, αλλά δεν την απογειώνει ποτέ.
Συμμετοχή στο Πανόραμα της Berlinale για τον Casey Affleck (The Old Man & the Gun) και ερμηνευτικό ρεσιτάλ από την μικρή αποκάλυψη Anna Pniowsky (He's Out There).
Στους κινηματογράφους από 6 Φεβρουαρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
