Γιορτάζοντας τα 150+1 χρόνια από τη πρώτη έκδοση του κλασσικού μυθιστορήματος, το Hollywood αποφασίζει να μεταφέρει για 7η φορά την ιστορία των Μικρών Κυριών της Louisa May Alcott στη μεγάλη οθόνη, με την παραγωγό Amy Pascal να δίνει τα ηνία της νέας διασκευής στην Greta Gerwig του Lady Bird.
Με αρκετή καθυστέρηση από τη Χριστουγεννιάτικη πρεμιέρα του στην Αμερική, αλλά έχοντας στις βαλίτσες του υποψηφιότητες για 6 Όσκαρ και 5 BAFTA, τo Little Women έφτασε και στα μέρη μας για να δούμε κατά πόσο τις άξιζε.
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή σε όλους, αλλά με δυο λόγια μας πάει στα 1861 σε μια μικρή πόλη της Μασαχουσέτης, εκεί όπου ζει φτωχικά η οικογένεια March.
Με τον πατέρα να έχει καταταγεί στο στρατό των Βορείων, ο μητέρα Marmee μαζί με τις τέσσερις κόρες, Jo, Meg Amy και Beth τα βγάζουν πέρα δύσκολα.
Το κάθε κορίτσι έχει τη δική του νοοτροπία για τη ζωή και με τον γοητευτικό και πλούσιο γείτονα Laurie να δρα ως “καταλύτης”, οι ζωές τους προχωρούν εξελίσσονται με πολλά συναισθήματα και ανατροπές.
Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, ούτε να έχω δει κάποια από τις (πολύ) παλαιότερες κινηματογραφικές διασκευές, η ταινία της Gillian Armstrong του 1994 είναι το προσωπικό σημείο μηδέν των Little Women, και σχεδόν υποχρεωτικά, η δημιουργία της Gerwig περνάει από το μικροσκόπιο της σύγκρισης και δυστυχώς βγαίνει χαμένη… και όχι στα σημεία.
Οι mumblecore ρίζες της σεναριογράφου και σκηνοθέτιδας είναι εμφανείς, και παρότι η πλοκή παραμένει ίδια, το σενάριο τολμάει να πάρει ελευθερίες, με το αποτέλεσμα να μοιάζει λίγο με ταινία post-period, που δεν την ενδιαφέρει η ιστορική ακρίβεια, που στη μία σκηνή του νομίζεις πως βλέπεις να συνομιλούν τρεις κοπέλες της σημερινής εποχής και στην επόμενη θαρρείς πως βλέπεις θέατρο.
Οι πειραματισμοί σε γενικές γραμμές είναι επιτυχημένοι, και με εξαίρεση έναν υπέροχο μονόλογο που τονίζει τη καταπίεση των γυναικών της εποχής, δεν καταφέρνουν να προσδώσουν κάτι το αξιοσημείωτα ξεχωριστό.
Σκηνοθετικά η Greta Gerwig παίρνει αντίστοιχες ελευθερίες, με το φιλμ να είναι λίγο πιο φωτεινό και λίγο… λιγότερο εποχής απ’ ότι περίμενα, όμως ούτε εδώ έχουμε κάποια ουσιαστική συνέπεια.
Εκείνη η επιλογή της όμως που καταστρέφει το γλυκό είναι το χρονικό ανακάτεμα.
Το Little Women για κάποιο λόγο εγκαταλείπει τη γραμμική αφήγηση και διηγείται την ιστορία παράλληλα σε δύο χρόνους, ακολουθώντας τους δύο τόμους του βιβλίου.
Αυτή η μέθοδος είναι γνωστή και σε κάποιες περιπτώσεις δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα, όμως εδώ που η ιστορία δεν είναι γραμμένη έτσι ώστε να αναπτύσσεται παράλληλα, αυτή η επιλογή έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα όπως τη κακή εισαγωγή και σύσταση των χαρακτήρων (που αν δεν τους γνωρίζεις προκαταβολικά, μέχρι ενός σημείου δεν έχεις ιδέα ποιος είναι ποιος), το μπέρδεμα του θεατή που από τα συνεχή χρονικά άλματα που δε καταλαβαίνει πότε συμβαίνουν αυτά που βλέπει, κάτι που επιδεινώνεται από την απουσία οποιασδήποτε οπτικής αλλαγής στους ήρωες μέσα στο χρόνο, και το σημαντικότερο, χάνεται αυτό το εξαιρετικά στημένο συναισθηματικό rollercoaster του έργου της Alcott, με γάμους, θανάτους, ευχάριστα και δυσάρεστα να μοιάζουν ατάκτως ερριμμένα μέσα στα υπερβολικά 135 λεπτά του, κάτι που τα κάνει να χάνουν -εν μέρει- και την αξία τους.
Όσον αφορά τις ταλαντούχες πρωταγωνίστριες, η Saoirse Ronan (Mary: Queen of Scots) στο ρόλο της Jo είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετική κερδίζοντας με το σπαθί της κάθε έπαινο και βραβείο.
Στα ίδια ανώτατα επίπεδα και η ερμηνεία του Timothée Chalamet (A Rainy Day in New York) που όσο αχώνευτος είναι, τόσο ταλέντο έχει, και εδώ, όσο αταίριαστη κι αν μοιάζει η επιλογή του, μεταμορφώνεται σε έναν Laurie που λατρεύεις να μισείς και μισείς που ζηλεύεις.
Από κει και κάτω έχουμε τα θεματάκια μας, με την Florence Pugh (Midsommar) να είναι καλή αλλά miscasted, και τις Emma Watson (The Circle), Eliza Scanlen και Laura Dern (Marriage Story) να περνούν και να μην ακουμπάνε.
Τέλος, έστω και για τις τρεις μόνο σκηνές, εγώ θα έδινε μια υποψηφιότητα και στην Meryl Streep (Mary Poppins Returns), έτσι… τιμής ένεκεν, γιατί συνεχίζει να μας χαρίζει το ταλέντο της και το κάνει μοναδικά.
Το Little Women με απογοήτευσε.
Η καθυστερημένη πρεμιέρα του ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου, με τη ταινία της Greta Gerwig να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω στη κινηματογραφική διασκευή της αγαπημένης ιστορίας, με το καταστροφικό μοντάζ να πετάει το θεατή εκτός κλίματος παρά τη θέλησή του.
Στους κινηματογράφους από 6 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
