Το Madre, μια γαλλοϊσπανική παραγωγή από τον σκηνοθέτη Rodrigo Sorogoyen, συνεχίζει εκεί που άφησε η βραβευμένη και υποψήφια για Όσκαρ ταινία μικρού μήκους με το ίδιο όνομα.
Και οι δύο ταινίες αρχίζουν με έναν τηλεφωνικό διάλογο μεταξύ της Έλενας (Marta Nieto) και του εξάχρονου γιού της, Ιβάν (Álvaro Balas) ο οποίος βρίσκεται μόνος σε μια παραλία της Γαλλίας.
Το τηλεφώνημα αυτό δεν έχει αίσιο τέλος.
Η ταινία μεγάλου μήκους συνεχίζει την ιστορία αρκετά χρόνια μετά, όπου η Έλενα δουλεύει ως μάνατζερ σε ένα εστιατόριο στην παραλία εκείνη, και εκεί γνωρίζει τον έφηβο Ζαν (Jules Porier), ο οποίος της θυμίζει τον γιο της.
Έντονα στοχαστικό, το Madre κοιτάζει τις ψυχολογικές αναταραχές που περνά μια μάνα η οποία έχασε το παιδί της.
Μέσα από αυτές, εξερευνά κάποια ερωτήματα όπως το πως συνεχίζει αυτή να ζει, πως αντιμετωπίζει το σκοτάδι που βρίσκεται όσον αφορά την κατάσταση του γιου της, που βρίσκει το νόημα τώρα στη ζωή της, και πως επηρεάζονται οι σχέσεις της μετά από αυτό το συμβάν.
Η βασική σχέση που μας απασχολεί, φυσικά, είναι αυτή που αναπτύσσει με τον έφηβο Ζαν.
Μπορεί κανείς να αναπτύξει σχέση με κάποιον και να νιώσει οικεία μαζί του, απλά επειδή του θυμίζει κάποιον άλλο;
Θεωρητικά, η ζωή της Έλενας προχωρά.
Ούτε όμως ο συμπαθητικός της φίλος, Joseba (Alex Brendemühl, Το Μυστικό της Πέτρα), ούτε και η καλή της δουλεία στο εστιατόριο φαίνεται να της προσφέρουν τις απαντήσεις που αυτή ψάχνει, καθώς την βλέπουμε να ζει σε μια μουδιασμένη κατάσταση, μια μεταβατική περίοδο προς κάτι που όμως δεν έρχεται ποτέ.
Ο θεατής βρίσκεται μαζί της στην ίδια κατάσταση.
Ποτέ δεν ξέρει ακριβώς πως να κρίνει αυτό που βλέπει, που να το τοποθετήσει, και που αυτό θα καταλήξει.
Η σκηνοθεσία του Sorogoyen και η κάμερα του Álex de Pablo παίζουν με αυτή την αμφιβολία, με τις ωμές τους εικόνες και την έντονη κίνηση της κάμερας τους να αμβλύνουν περαιτέρω την τραγικότητα και την αβεβαιότητα που εκφράζεται μέσα από την ταινία.
Η κάθε επεξήγηση που προσπαθεί να δώσει ο θεατής σε αυτά που βλέπει οδηγεί σε αδιέξοδο, και η κάθε προσπάθεια ταύτισης με τους χαρακτήρες μόνο μπερδεύει τα συναισθήματα του.
Το Madre αποτελεί μια ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη ταινία, σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο όπου καθίσταται ουσιαστικά αδύνατο να προβλέψει κανείς, κατά τη διάρκεια της θέασης της, μια χαρούμενη κατάληξη, αφού ήδη από το εισαγωγικό κομμάτι της ταινίας (που είναι η περσινή ταινία μικρού μήκους του Sorogoyen) η όποια ευχάριστη έκβαση έχει αποκλειστεί.
Ο θεατής βρίσκεται μάρτυρας σε μια ανούσια προσπάθεια για ευτυχία, όπως και σε μια άκαρπη μάχη επούλωσης μιας αθεράπευτης πληγής.
Στους κινηματογράφους από 27 Φεβρουαρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
