Απομονωμένοι σε μια ορεινή περιοχή, μια ομάδα εφήβων με στρατιωτική εκπαίδευση και οργάνωση, καλούνται να προστατεύσουν μια όμηρο εν μέσω πολεμικών εχθροπραξιών.
Ο σκηνοθέτης Alejandro Landes εμπνεόμενος από το Άρχοντας των Μυγών, παρουσιάζει μια ομάδα παιδιών η οποία εξαναγκάζεται προς την ενηλικίωση, συστήνοντας τη με την καταστροφικότερη αλλά δυστυχώς και αγαπημένη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Τον πόλεμο.
Υπό αυτές τις συνθήκες η παιδικότητα τείνει να εξαλειφθεί μπροστά στη βαρβαρότητα, αποδεικνύοντας πόσο εύκολο είναι να χειραγωγήσεις, ή ακόμα και να ρυθμίσεις άτομα νεαρής ηλικίας, εξαφανίζοντας ηθικούς κανόνες και ανθρώπινες αξίες.
Μέσα από μικρά αλλά καίρια επεισόδια, ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει ωμά τα ζωώδη ένστικτα επιβίωσης που είναι κρυμμένα κάτω από κοινωνικές συμβάσεις, με τα παιδιά να μοιάζουν απλώς με μερικούς ακόμα κρίκους της τροφικής αλυσίδας που επιβεβαιώνουν τους νόμους της ζούγκλας, χωρίς λογική, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ανθρωπιά.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό όμως η παιδική αθωότητα δεν απουσιάζει πλήρως, με τους νεαρούς πρωταγωνιστές να φανερώνουν μια ακούσια επιθυμία να επιστρέψουν στη φυσική ροή της εξέλιξης, ξαναβρίσκοντας με μια πιο ανάλαφρη συμπεριφορά τη βιολογική τους ηλικία μέσα από ένα παιχνίδι, έναν χορό, ένα φιλί.
Ο Βραζιλιάνος δημιουργός μεταδίδει όλα τα παραπάνω δίνοντας μπόλικη τροφή για σκέψη μέσα από μια ιδιαίτερα ζωντανή σκηνοθεσία, η οποία μπορεί να κινείται με αργούς ρυθμούς, ιδίως στο πρώτο μέρος της ταινίας απαιτώντας και λίγο την υπομονή των θεατών μέχρι να παρουσιάσει έμμεσα και λακωνικά τις πληροφορίες του σεναρίου.
Από κει και πέρα η αφήγηση γίνεται πιο στρωτή με τους άσημους πρωταγωνιστές να ακολουθούν τους ρυθμούς της ταινίας καθώς αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην ενηλικίωση και την παιδικότητα.
Μια ταινία η οποία απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό, χαρίζοντας σε όσους της δώσουν χρόνο αρκετές σκέψεις ως προς την εξέλιξη την ανθρώπινης (και μη) προσωπικότητας.
Στους κινηματογράφους από 6 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
