Το 2015 η Valiant Comics ανακοίνωσε την συνεργασία της με την Sony Pictures για την παραγωγή 5 ταινιών που θα βασίζονται στον χαρακτήρα του Bloodshot και στη σειρά Harbinger.
Αυτό φυσικά ενέβαλε προσδοκίες για ένα Valiant Comics shared cinematic universe, με το Bloodshot να κάνει την αρχή.
Και ενώ η σύγκριση, σε αυτό το στάδιο τουλάχιστον, με το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel δεν αποτελεί ιδιαίτερα χρήσιμη μέθοδο, να μην ξεχνάμε όμως πως η πρώτη ταινία της Marvel ήταν το Iron Man (2008) του Jon Favreau, μια ταινία που λάτρεψαν οι φαν, και που θεωρείται η σπίθα που πυροδότησε την φλόγα της Marvel.
Η ταινία αυτή ξεχώρισε.
Για πρώτη φορά, όσοι μεγάλωσαν διαβάζοντας τα κόμικς της Marvel απέκτησαν μια ουσιαστική κινηματογραφική ανακατασκευή.
Ένα προϊόν που να αντικατοπτρίζει τον φανταστικό αυτό κόσμο, και να το κάνει σχετικά καλά.
Το Bloodshot δυστυχώς δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει.
Εν μέρει αυτό οφείλεται στον Vin Diesel (The Fate of the Furious), ο οποίος υποδύεται τον Ray Garrison/Bloodshot.
Μπορεί να είναι το φάσμα του σαν ηθοποιός, οι υποκριτικές δυνατότητες του, ή απλά η εικόνα που καθιέρωσε για τον εαυτό του, αλλά ουσιαστικά στην ταινία παίζει ο Dominic Toretto και όχι ο Bloodshot.
Στο κάτω κάτω, στο σημείο που έφτασε η σειρά των ταινιών του Fast Saga όσων αφορά τις υπερδυνάμεις των χαρακτήρων της δεν είναι και πολύ μακριά από τους υπερήρωες της Marvel και της Valiant.
Ταυτόχρονα, ο Dave Wilson στη σκηνοθετική καρέκλα αποτελεί επίσης μια κάπως αλλόκοτη απόφαση.
Ο Wilson, ο οποίος ουσιαστικά είναι προγραμματιστής βιντεοπαιχνιδιών, δεν φαίνεται να έχει ένα ξεκάθαρο κινηματογραφικό όραμα για την ταινία του.
Κάτι που να την διαχωρίζει από τις υπόλοιπες και που να δίνει έναν μοναδικό χαρακτήρα και μια ταυτότητα σε αυτό που ενδεχόμενος θα αποτελέσει το υπόβαθρο για ένα Valiant Cinematic Universe.
Το Bloodshot ακολουθεί τον Ray Garrison, έναν ελίτ στρατιώτη που σκοτώθηκε στη μάχη αλλά επαναφέρεται στη ζωή μέσω μιας προηγμένης νανοτεχνολογίας στα πλαίσια μιας σειράς από πειράματα.
Με τις νέες του υπερδυνάμεις, ψάχνει να βρει αυτόν που σκότωσε τη σύζυγό του.
Σύντομα όμως θα καταλάβει πως δεν μπορεί να εμπιστεύεται κανέναν.
Αρκετά ανοικτή σαν ιδέα, η οποία αφήνει ταυτόχρονα άπλετο χώρο εξερεύνησης του χαρακτήρα.
Που αυτό είναι και το νόημα μιας τέτοιας ταινίας.
Να καθιερώσει τον χαρακτήρα του, ποιος είναι, ποια η ιδεολογία του, ποιες οι αδυναμίες του, κτλ.
Αποτελεί τη ουσία για την εξέλιξη ενός καλού franchise.
Να υπάρχει μια γερή βάση μέσα από την οποία θα εξελιχθεί και η υπόλοιπη ιστορία.
Αλλιώς οι σκηνοθέτες των επόμενων ταινιών αλλάζουν και διαμορφώνουν ελεύθερα ό,τι τους βολεύει για να πουν αυτοί την δική τους ιστορία.
Και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά αυτού του είδους κινηματογράφου με το auteur cinema, και εξ ου και η δυσαρέσκεια του Scorsese για τις ταινίες τύπου Marvel.
Στη βάση τους βρίσκεται το σύνολο τους και όχι η προσωπική βλέψη του σκηνοθέτη.
Θα προσθέσει και αυτός το λιθαράκι του, καλά ή κακά, αλλά η ταινία δεν είναι δική του.
Δεν υπάρχει κάμερα στυλό, υπάρχει μόνο κάμερα λιθαράκι.
Η ταινία ανήκει σε ένα franchise το οποίο υπάρχει χρόνια και ζει μέσα από μια πληθώρα πολιτισμικών προϊόντων τα οποία στο σύνολο τους αποτελούν ουσιαστικά ένα δίκτυο ιδεών και ιστοριών.
Κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να το ελέγξει αυτό.
Αυτό που μπορεί να κάνει όμως είναι να δημιουργήσει μια ταινία η οποία να αφήνει περιθώριο στο εν λόγω franchise να εξελιχθεί.
Και το Bloodshot μέχρι στιγμής, δεν υπόσχεται πολλά.
Αντριάν Σαλτέ.
