Από τις ταινίες που μάλλον δικαιολογημένα δεν βρήκαν διανομή στην Ελλάδα, το The Last Black Man in San Francisco έπεσε αυτές τις μέρες εγκλεισμού στα χέρια μου και αξίζει να πω δυο κουβέντες γι’ αυτή.
Φίλοι από παιδιά, οι Jimmie Fails και Joe Talbot μεγάλωσαν στο San Fransisco, μια πόλη που τα τελευταία χρόνια όλο και χάνει το χαρακτήρα της.
Από μικροί ήθελαν θα μεταφέρουν αυτές τις εμπειρίες τους στο φιλμ.
Χρόνια αργότερα, ένα ενθαρρυντικό email από τον Barry Jenkins έσπρωξε τους δύο νεαρούς άνδρες να βάλουν μπρος το project αρχικά με crowdfunding, ενώ μετά από ένα δυνατό short που κατάφερε να φτάσει μέχρι το Sundance, ήρθε η γνωριμία με την Plan B (του Brad Pitt) και λίγους μήνες αργότερα τα γυρίσματα ξεκίνησαν.
Το The Last Black Man in San Francisco έκανε πρεμιέρα τον περασμένο Ιανουάριο, πού αλλού, στο Sundance, κερδίζοντας δύο βραβεία (U.S. Dramatic Directing Award και Special Jury Award - Creator Collaboration) και το καλοκαίρι που μας πέρασε βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες σε διανομή A24.
Η ταινία διηγείται τη ζωή δύο νεαρών φίλων, του Jimmie Fails (που υποδύεται τον εαυτό του) και του Mont (Jonathan Majors, Captive State), που ζουν στην υποβαθμισμένη περιοχή Bayview-Hunters Point του San Fransisco.
Ο πρώτος είναι νοσοκόμος σε έναν οίκο ευγηρίας και ο δεύτερος πουλάει ψάρια στην αγορά.
Τα άσχημα οικονομικά τους τούς αναγκάζουν να συγκατοικούν στο σπίτι του παππού του Monty, όμως σε κάθε ευκαιρία καβαλούν το παλιό τους πατίνι και πηγαίνουν στην ιστορική Fillmore District για να δουν το παλιό σπίτι του Jimmie, ένα βικτοριανό διώροφο που έχτισε ο παππούς του τη δεκαετία του ’40 αλλά έχασε ο πατέρας του το ’90.
Παρότι στο σπίτι κατοικεί πια ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Jimmie κάνει ότι μπορεί για να το συντηρεί, ενώ ο φίλος του το σκιτσάρει από το απέναντι πεζοδρόμιο.
Λίγο καιρό μετά, μια κληρονομική διαμάχη αναγκάζει τους ενοίκους να φύγουν και μέχρι να λυθεί το ζήτημα, το σπίτι μένει άδειο, με τους δύο φίλους να βρίσκουν ευκαιρία να το “καταλάβουν”, προσπαθώντας παράλληλα να βρουν τρόπο να το πάρουν νόμιμα.
Αυτό όμως δεν είναι πια το San Fransisco που ήξεραν…
Το The Last Black Man in San Francisco είναι ένα ερωτικό γράμμα, ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα σε μια πόλη που ακόμα και μέσα από τα φιλμ, όλοι έχουμε ζηλέψει την ομορφιά της, τις ιδιαιτερότητές της, η οποία πια αλλάζει ή μάλλον έχει ήδη αλλάξει σε μεγάλο βαθμό.
Η ιστορία των Talbot και Fails μας βάζει σε μια “ρομαντικοποιημένη” εκδοχή της ζωής δύο νεαρών φτωχών μαύρων στη πόλη, δυο ανδρών που μπορεί να μην έχουν που την κεφαλήν κλίναι, η παρέα τους είναι οι gangsta της γειτονιάς, οι οικογένειές τους να είναι διαλυμένες και τα όνειρά τους για μια ζωή όπως τη φαντάζονται να είναι ουτοπικά, όμως έχουν το πατίνι τους, το μικρό τετράδιο που ο Monty ζωγραφίζει τις ομορφιές, και όταν καταφέρνουν να μπουν και στο σπίτι, νοιώθουν βασιλιάδες.
Η ταινία έχει δύο από τις πιο eye-grabbing εισαγωγές και φινάλε που έχω δει, ειδικά από πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη.
Ο Joe Talbot που βρίσκεται πίσω από τη κάμερα αποθεώνει τη πόλη του και κυρίως το κάνει χωρίς “τουριστική” φωτογραφίας, κάνοντας εξαιρετική χρήση της steadicam και έχοντας ως σύμμαχο τη μαγευτική μουσική του Emile Mosseri.
Δυστυχώς όμως το κεντρικό κομμάτι της ταινίας χωλαίνει και η δικαιολογία είναι διπλή.
Ναι, το storytelling δεν έχει και τον καλύτερο ρυθμό, οι ήρωες δεν έχουν την απαραίτητη ανάπτυξη, το μοντάζ ήθελε να είναι αρκετά πιο σφιχτό και κάποιες ερμηνείες δεύτερων ηθοποιών είναι λίγο ugh, αλλά η ουσιαστική αιτία είναι αυτή που απαντάει στο γιατί η ταινία δικαιολογημένα δεν βρήκε διανομή στα μέρη μας, και ουσιαστικά σχεδόν πουθενά αλλού εκτός Αμερικής.
Είναι μια πολύ προσωπική και τοποκεντρική ταινία που στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο παράγοντα νοσταλγίας και αγάπης για τη πόλη του San Francisco και ειδικά για τη ζωή των μαύρων σε αυτή.
Όσο και να το ήθελα, ένας λευκός από τη Καλαμαριά Θεσσαλονίκης δε μπόρεσα να νιώσω τα συναισθήματα που η ταινία αναμφισβήτητα προσέφερε στο ντόπιο κοινό.
Πρέπει να παραδεχτώ πως σχεδόν ολόκληρη η κεντρική ώρα του φιλμ πέρασε και δεν ακούμπησε, για να μη πω πως με κούρασε.
Έστω κι έτσι όμως, το The Last Black Man in San Francisco έχει αρετές που σίγουρα αξίζουν τη προσοχή σας με κορυφαία τη σκηνοθεσία του Joe Talbot, την επόμενη ταινία του οποίου θα περιμένω με ανυπομονησία.
Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράφω τη κριτική ως mini-review 3 παραγράφων και κατέληξε να ξεπεράσει τις 700 λέξεις. Απλά, λέω ‘γω τώρα…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
