Ο Tom Holland και ο Chris Pratt αφήνουν για λίγο το MCU και χαρίζουν τις φωνές τους στους Ian και Barley Lightfoot, τα δύο αδέλφια πρωταγωνιστές στη νέα ταινία της Pixar, σε μια περιπέτεια αναζήτησης της χαμένης μαγείας, και προς μια ευκαιρία να δουν για λίγο τον πατέρα τους.
Μετά από μια σειρά από sequels που δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν την μαγεία και την καινοτομία των πρώτων αριστουργημάτων της, η Pixar επιστρέφει στις ρίζες της, φτιάχνοντας μια νέα ιστορία από την αρχή.
Είναι όμως αρκετό αυτό για να τοποθετηθεί το Φύγαμε δίπλα από το Toy Story, το Up, ή το Inside Out;
Έντονα συναισθηματική, η ταινία εντούτοις υστερεί όσον αφορά την ευκρίνεια στην παρουσίαση των περίπλοκων ζητημάτων που πραγματεύεται καθώς και σε μια πιο ενδελεχή ανάπτυξη των χαρακτήρων της.
Όπως παρατηρείται, η Pixar τυπικά βασίζει τις ταινίες της σε δύσκολα και ακανθώδη θέματα που αφορούν τον θάνατο, τη μοναξιά και τη διαφορετικότητα.
Και κάποιες φορές επιτυγχάνεται η έκφανση των συναισθημάτων πόνου με τρόπο πραγματικό και γνώριμο, σε σημείο που νιώθει προσωπικός.
Όποιος έχει χάσει τον πατέρα του, πάντως, θα επηρεαστεί αναμφίβολα από το Φύγαμε, συγκεκριμένα από την ιδέα της επανασυνάντησης μαζί του, αλλά και από την απουσία αναμνήσεων αν αυτός έφυγε νωρίς.
Ο σκηνοθέτης Dan Scanlon εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, αφού ο ίδιος δεν έχει αναμνήσεις από τον πατέρα του ο οποίος πέθανε όταν ήταν μικρός.
Ο Ian και ο Barley Lightfoot ανήκουν και αυτοί σε αυτές τις κατηγορίες.
Ο Ian, όντας ο μικρότερος αδελφός, δεν έχει γνωρίσει τον πατέρα του.
Μέσω ενός μαγικού ξορκιού «επαναφοράς» που του άφησε ο πατέρας του σαν δώρο για τα γενέθλια του, ένας τελευταίος σύνδεσμος μεταξύ του παλιού μαγικού κόσμου και των σημερινών κυνικών κοινωνιών, έχει την ευκαιρία να τον γνωρίσει για μια μόνο μέρα, ενώ ο μεγαλύτερος του αδελφός έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει ακόμη μια τελευταία ανάμνηση μαζί του.
Έτσι και ξεκινά η περιπέτεια τους για να ολοκληρώσουν το ξόρκι και να φέρουν πίσω τον πατέρα τους, έστω προσωρινά.
Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η Pixar για αυτή την ταινία, φαίνεται να είναι εμπνευσμένη σε μεγάλο βαθμό από την αισθητική της δεκαετίας του 1980, αφού και ο nerdy Barley Lightfoot αντλεί τις γνώσεις του από την νοσταλγική και «μαγική» αυτή εποχή.
Πέραν όμως από κάποιες αναφορές, και από το τυπικό βαν του Barley, ο κόσμος της ταινίας δεν φαίνεται να έχει μια ξεκάθαρη ταυτότητα, κάτι που θα βοηθούσε τον θεατή να τοποθετήσει την ιστορία σε ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο.
Η μουσική πάντως λειτουργεί αποτελεσματικά, με ένα ρεπερτόριο που βασίζεται στους Heartbeat City, δένοντας τη νοσταλγία με τον nerdy χαρακτήρα του Barley, και επεκτείνοντας τα αισθήματα μιας χαμένης εποχής.
Το Φύγαμε αποτελεί μια περίπλοκη ιστορία που εξερευνά το πένθος και τη νοσταλγία με ενδιαφέρον τρόπους.
Η δυσκολία των θεματικών της όμως, όπως και η δημιουργία μιας τέτοιας ιστορίας από την αρχή, αποδεικνύονται τελικά υπερβολικά δύσκολο κατόρθωμα για την Pixar, και η ταινία καταλήγει να νιώθει ελλιπής.
Στους κινηματογράφους από 5 Μαρτίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
