Κατά καιρούς, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος γεννάει ταινίες που κινούνται στο είδος του ντοκιμαντέρ αλλά καταφέρνουν με απλά τεχνάσματα να κεντρίσουν το ενδιαφέρον ευρύτερου κοινού από εκείνο που θα έβλεπε παραδοσιακά μια τέτοια παραγωγή.
Το γαλλο-φινλανδικό Aïlo: Une Odyssée en Laponie ισχυρίζεται πως έχει ότι χρειάζεται για να είναι το νέο δείγμα αυτής της κατηγορίας.
Το Aïlo μας διηγείται τη ζωή ενός νεογέννητου ταράνδου που γεννιέται στη παγωμένη Λαπωνία.
Ακολουθώντας τη πορεία από τα πρώτα του ασταθή βήματα μέχρι την ενηλικίωση, μας παρουσιάζει τις σχέσεις με τη μητέρα και την αγέλη, την ανάγκη αυτονομίας, τους τρόπους άμυνας ενάντια στους φυσικούς εχθρούς του, καθώς και τα τυχαία συναπαντήματα με διάφορα φιλικά ή λιγότερο φιλικά πλάσματα του τοπικού οικοσυστήματος.
Το τρικάκι που ο δημιουργός Guillaume Maidatchevsky χρησιμοποιεί για κάνει το Ailo να ξεχωρίζει είναι πως αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία του μικρού ταράνδου ως μια οικογενειακή ταινία.
Για να το καταφέρει αυτό, προσφεύγει σε πολλές εξόφθαλμα σκηνοθετημένες σκηνές άγριας φύσης καθώς και μπόλικο μοντάζ ώστε να ταιριάξει χρονικά τα κομμάτια του παζλ και η ταινία να διατηρήσει έναν ικανοποιητικό ρυθμό.
Ο στόχος του επιτυγχάνεται και θεωρώ πως οι μονοψήφιας ηλικίας θεατές θα απολαύσουν αυτή τη ταινία πολύ περισσότερο από το να τους έβαζες να δουν ένα από τα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ-2, όμως αυτό έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα για τον μεγαλύτερο θεατή λόγω του υπερβολικού ανθρωπομορφισμού που καταστρέφει την έννοια του ντοκιμαντέρ, ενώ παράλληλα δεν καταφέρνει να γίνει πιο ενδιαφέρον από ένα ντοκιμαντέρ λόγω της υπερβολικής παιδικότητάς του.
Το Aïlo- Une Odyssée en Laponie μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα entry-level ημι-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.
Είναι πλημμυρισμένο από φυσική ομορφιά και γλυκούλικα ζωάκια, έχει μια υποψία ιστορίας για να υπάρχει μια υποτυπώδης πλοκή ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον των πολύ μικρών θεατών αλλά οι συνοδοί μάλλον θα περάσουν περισσότεροι ώρα κοιτώντας το ρολόι, περιμένοντας το φινάλε.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
