Ένας από τους πολλούς τρόπους να περνάμε το χρόνο μας τις μέρες αυτές είναι σίγουρα το πολύ αγαπητό Netflix.
Γεμάτο σειρές και ταινίες καμιά φορά κάνεις το λάθος να επιλέξεις με πλήρη αποτυχία.
Αυτό συνέβη και σε εμένα επειδή η οικογένεια ψήφισε γαλλική ταινία από το Netflix (που να μην έχει δει κανείς μας φυσικά!) και η μοίρα έμελλε να φέρει στην οθόνη μας το Arctic Heart.
Νομίζω πως δεν μου έχει ξανατύχει στη ζωή μου να δω μία ταινία και να μου φανεί τόσο σαχλή.
Πέρα από κάποια χιουμοριστικά στοιχεία και τις αξιοπρεπείς ερμηνείες, το όλο εγχείρημα ήταν απόλυτο ναυάγιο.
Ίσως, βέβαια, για να μην είμαι άδικη, προσπάθησε «κάτι να πει» μέσα από ένα γενικότερο κλίμα τρυφερότητας που όμως δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει στην ψυχή.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην νεαρή επιστήμονα Christophine (Charlotte Le Bon, Berlin i Love you), μία ντροπαλή φοιτήτρια, η οποία είναι κρυφά, τρελά ερωτευμένη με τον καθηγητή Quignard (Guillaume Canet, Ραντεβού στο Μπελ Επόκ).
Ο τελευταίος είναι καταξιωμένος επιστήμονας και υπεύθυνος μίας έρευνας για μία πρωτεΐνη που παράγεται από τους πιγκουίνους, η οποία μπορεί να τον οδηγήσει στην βράβευση.
Η Chrisophine αποφασίζει να γίνει το πειραματόζωό του κάνοντας έγχυση της πρωτεΐνης αυτής στον οργανισμό της, ώστε να τον πλησιάζει όσο πιο πολύ μπορεί και να τον βοηθήσει να ολοκληρώσει επιτυχώς την έρευνα.
Οι δυο τους ξεκινάνε κρυφά από την υπόλοιπη επιστημονική ομάδα να μελετούν τις αντιδράσεις του οργανισμού της μετά την έγχυση.
Εκείνη προσπαθεί να τον κάνει να καταλάβει τι αισθάνεται αλλά εκείνος είναι βυθισμένος στην έρευνά του, η κατάληξη της οποίας δεν θα είναι αυτό ακριβώς που περίμενε.
Η Marie Madinier που υπογράφει σκηνοθεσία και σενάριο δεν θα έλεγα ότι καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι αξιομνημόνευτο.
Βέβαια, το γεγονός ότι δεν έχει πολλά χρόνια εμπειρίας ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος (από το 2012) σημαίνει ότι κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι μπορεί να κάνει στο μέλλον.
Το πρόβλημα της ταινίας, ωστόσο, δεν έγκειται ούτε στην σκηνοθεσία της, ούτε στο ταλέντο των ηθοποιών- το οποίο είναι περίσσιο- αλλά στην ιστορία, στο σενάριο.
Μοιάζει σαν να θέλει να πει κάτι συγκινητικό στο οποίο προστίθενται οι πιγκουίνοι και τα ποντίκια κάνοντάς το πιο ενδιαφέρον και γλυκό αλλά καταλήγει σε ένα πολύ κακό αποτέλεσμα.
Σε κάποια στιγμή προς το τέλος ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η ταινία «Η μορφή του νερού» του 2017.
Άλλο, όμως, να είσαι ο Del Toro που αριστοτεχνικά λες αυτό που θες να πεις και άλλο να μην ξέρεις τι θες να πεις και να επιδιώκεις απλά την ύπαρξη ενός «κλίματος» στην ταινία σου.
Οι ηθοποιοί, το κλασικό γαλλικό χιούμορ, οι πιγκουίνοι και τα ποντίκια είναι οι μόνες καλές αναμνήσεις από το φιλμ που δυστυχώς υπερκαλύπτονται από όλο το υπόλοιπο κακοστημένο και πρόχειρο περιεχόμενο.
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
