Το Survive λοιπόν είναι μια δραματική περιπέτεια επιβίωσης, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Alex Morel, με τους Jeremy Ungar (Ride) και Richard Abate να γράφουν το σενάριο, και τον βετεράνο Mark Pellington (Arlington Road, The Mothman Prophecies) να σκηνοθετεί.
Η ιστορία μας συστήνει την Jane, μια νεαρή γυναίκα που πάσχει από μετα-τραυματικό στρες και έχει τάσεις αυτοκτονίας.
Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο σε ψυχιατρική κλινική έχει πείσει τους θεράποντες γιατρούς της πως είναι έτοιμη να επιστρέψει στη κανονική της ζωή.
Αντιθέτως όμως, η Jane έχει αποφασίσει να βάλει οριστικό τέλος στη ζωή της, έχοντας κλέψει δυο χούφτες χάπια, τα οποία έχει σκοπό να τα καταπιεί ενώ βρίσκεται στη πτήση προς το σπίτι της.
Λίγο όμως πριν το κάνει και ενώ βρίσκεται κλεισμένη στη τουαλέτα του αεροπλάνου, γίνεται το μοιραίο, τρομερές αναταράξεις που οδηγούν σε πτώση του σκάφους στη μέση του πουθενά, κάπου ψηλά στα χιονισμένα βουνά.
Προς τρομερή ειρωνεία της μοίρας, η Jane επιβιώνει και μαζί με τον Paul, έναν συνεπιβάτη με τον οποίον έτυχε να γνωριστεί λίγο νωρίτερα, ξεκινούν το δρόμο προς τη διάσωση.
Η εμπειρία θέασης του Survive ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη, ταυτόχρονα με τη καλή αλλά και τη κακή έννοια.
Όπως αποδείχτηκε αυτό το σπάσιμο σε δεκάλεπτα κεφάλαια δεν είναι ένα απλό σπλιτάρισμα.
Τόσο το σενάριο όσο και η σκηνοθεσία είναι έτσι πλαναρισμένη ώστε σε κάθε κεφάλαιο να υπάρχει δράση.
Αυτό σημαίνει διαβολεμένος ρυθμός μοντάζ και –με εξαίρεση κάποια φυσιολατρικά πλάνα από drone- μηδέν σκηνές που δεν είναι απόλυτα απαραίτητες για τη πλοκή.
Αυτό όμως ταυτόχρονα σημαίνει μηδέν ανάπτυξη χαρακτήρων και κακή μυθοπλαστική αφήγηση με την ιστορία να είναι ουσιαστικά μια συρραφή των σεκάνς, καθένα από τα οποία πρέπει να τρέχει και ένα plot point.
Παρότι η συνολική τελική διάρκεια των 90 περίπου λεπτών είναι φυσιολογική, η αίσθηση που σου αφήνει είναι σαν να βλέπεις μια ταινία σε γρήγορη ταχύτητα, κάτι που από τη μία δεν σε αφήνει να βαρεθείς αλλά από την άλλη δεν σου επιτρέπει να αναπτύξεις καμία σχέση ενσυναίσθησης με τους ήρωες.
Ένα άλλο αποτέλεσμα, ή συνέπεια -όπως θέλει το βλέπει ο καθένας, είναι πως κάθε επεισόδιο είναι “χορταστικό”.
Μέσα σε 3-4 λεπτά βλέπεις συμπτυγμένη δράση που σε μια τυπική ταινία θα είχε τριπλάσια διάρκεια.
Αυτό προσωπικά με έκανε να “μπουκώνω” και να μην με προκαλεί να δω δεύτερο σερί κεφάλαιο.
Αυτό βέβαια, υπό φυσιολογικές συνθήκες χρήσης του Quibi, όπως για παράδειγμα στα δέκα λεπτά αναμονής ενός λεωφορείου, θα πρέπει να υπολογίζεται ως θετικό γιατί θα προσφέρει στο θεατή δέκα “γεμάτα” λεπτά.
Για να περάσω και στα ενδότερα, το Survive βρίθει προβλημάτων και κυρίως σεναριακά.
Λίγο η απειρία των σεναριογράφων, λίγο οι περιορισμοί του Quibi, το αποτέλεσμα είναι πλημμυρισμένο στο μελόδραμα που μάλιστα καταπιάνεται εκνευριστικά ρηχά με το θέμα της κατάθλιψης, στους κακογραμμένους διαλόγους και σε μια ακραία ασυνεχή ροή.
Σκηνοθετικά ο Pellington μοιάζει να κάνει αγγαρεία, δείχνοντας πολύ μικρό μέρος του ταλέντου του, σπαταλώντας την υπόλοιπη ώρα σε πλάνα από drone και εξαιρετικά κακογυρισμένες σκηνές έντονης δράσης.
Ερμηνευτικά η Sophie Turner (X-Men: Dark Phoenix) είναι αρκετά ικανοποιητική αν και έχει κάποιες στιγμές (στις οποίες για να είμαι ειλικρινής, την καταδικάζει και το σενάριο) που θες να κλάψεις… από τα γέλια.
Όσο για τον Corey Hawkins (6 Underground), παρότι έχει συμπρωταγωνιστικό ρόλο, περιορίζεται απλά σε καταλύτη καταστάσεων περιφέροντας το συμπαθητικό πρόσωπό του προσπαθώντας να μας πείσει πως είναι ένα είδος ριζικού για την Jane.
Η πρώτη επαφή μου με το Quibi σίγουρα δεν ήταν η θετικότερη, με το Survive να είναι μια πολύ παραγωγή (σειρά ή ταινία, μη ρωτάτε, μπέρδεμα!) με πολλά προβλήματα τα οποία μου έδωσαν την εντύπωση πως το εγχείρημα είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο φανταζόμουν.
Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα κάποιες σειρές που μοιάζουν να έχουν ενδιαφέρον και θα τις χαρίσω λίγο από το χρόνο μου το επόμενο διάστημα, ενώ σίγουρα αυτές θα πολλαπλασιαστούν σύντομα.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε το λόγο που τα επεισόδια/κεφάλαια του Quibi είναι -το πολύ- δεκάλεπτα και κατ΄ επέκταση το ρόλο που έχουν στη διασκέδασή μας.
Δεν είναι προορισμένα για να τα απολαύσουμε ένα βράδυ στη μεγάλη τηλεόραση (αν και θα προστεθεί στο μέλλον και αυτή η λειτουργία) αλλά για να έχουμε κάτι να “χαζεύουμε” ενώ περιμένουμε το λεωφορείο στη στάση ή το νούμερό μας στη τράπεζα.
Εδώ θα είμαστε, τουλάχιστον όσο διαρκεί το free trial για να τα ξαναπούμε…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
