Η ταινία Capone εστιάζει στην τελευταία περίοδο της ζωής του διαβόητου κακοποιού, όταν και ο αποφυλακισμένος λόγω προβλημάτων υγείας γκάνγκστερ είχε απομονωθεί στη βίλα του στο Μαϊάμι, υπό τη διακριτική παρακολούθηση του FBI.
Και γιατί ο Capone μπορεί να αποτελούσε ακόμα κάποιου είδους απειλή, αλλά κυρίως επειδή, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε κρύψει κάπου ένα μεγάλο χρηματικό ποσό που έφτανε τα 10 εκατομμύρια!
Αυτό είναι το στόρι πάνω στο οποίο βασίζεται ο Josh Trank (Fantastic Four) για να χτίσει αυτή την ταινία.
Τελικά όμως δεν πετυχαίνει να την μετατραπεί ποτέ σε μια ουσιαστική βιογραφία.
Και αυτό γιατί δεν βρίσκει την ευκαιρία να ανατρέξει στο παρελθόν του πρωταγωνιστή, αλλά μόνο να επιμείνει υπέρμετρα στο τελευταίο διάστημα της ζωής του, όπου πλέον πρωταγωνιστής δεν είναι ο Al Capone, αλλά ο Fonzo (όπως ήταν και ο αρχικός τίτλος) Capone.
Ένας απλός, άρρωστος άνθρωπος ο οποίος μπορεί να είχε ένα λαμπρό παρελθόν, αλλά αυτό δεν αλλάζει το αναπόφευκτο φινάλε που έχει μπροστά του.
Και συχνά πρόκειται για ένα φινάλε όπου η ψυχική φθορά και η σωματική σήψη οδηγούν σε ένα βασανιστικό τέλος, ελάχιστης αξιοπρέπειας.
Αυτό είναι το νόημα που θέλει να μεταδώσει ο Trank, αλλά γέρνοντας άνισα σε αυτή την παρακμάζουσα πορεία, μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες για το πρόσωπο του Capone, και αυτές μπερδεμένες και χαοτικές μέσα από τις σκόρπιες σκέψεις του ήρωα.
Παράλληλα δεν αναπτύσσει δραματικά τους χαρακτήρες του, και τους συμπληρωματικούς [σε β’ ρόλους οι Linda Cardellini (Avengers: Endgame), Matt Dillon (The House That Jack Built)] αλλά ούτε και τον πρωταγωνιστικό (Tom Hardy, Venom), ο οποίος δείχνει απλά έρμαιο του χρόνου και των ασθενειών του.
Από καλλιτεχνικής προσέγγισης η εικόνα που μας παρουσιάζεται για τον Capone είναι υπερβολικά επιτηδευμένη, και με το βαρύ μακιγιάζ στο πρόσωπο του Hardy, αλλά και με την ερμηνεία του.
Ο Άγγλος ηθοποιός μπορεί να αποτελεί έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αλλά εδώ καταφεύγει σε μια ομιλία με έναν βαρύ και δυσνόητο λαρυγγισμό που παραπέμπει έντονα στη φωνή του Nick Nolte, και μια ερμηνευτική μανιέρα η οποία σχεδόν κουράζει, παρά την προσωπική του προσπάθεια για την απόδοση του χαρακτήρα του.
Το σημαντικότερο τελικά μειονέκτημα είναι ότι έχουμε μια ταινία η οποία δεν επιβεβαιώνει τον τίτλο της.
Σε κάνει να ξεχνάς ότι πρόκειται για ένα φιλμ που περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπο του Capone, και το μόνο που βλέπουμε σχεδόν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια είναι η φθορά σώματος και πνεύματος ενός (κάθε) ανθρώπου, ανεξάρτητα από χρήματα, δόξα, παρελθόν.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
