Ένας κριτικός τέχνης (Claes Bang, The Girl In The Spider's Nest) προσλαμβάνεται από έναν συλλέκτη (Mick Jagger) με σκοπό να ανακαλύψει τα τελευταία έργα του θρυλικού Jerome Debney (Donald Sutherland, Ad Astra), ενός ερημίτη ζωγράφου που ζει απομονωμένος και δεν έχει δημοσιοποιήσει πίνακά του για δεκαετίες.
Αυτό είναι εν συντομία το στόρι της ταινίας, βασισμένο σε βιβλίο του Charles Willeford.
Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Guiseppe Capotondi με παρελθόν στην τηλεόραση, στο χώρο των ντοκιμαντέρ, αλλά και στον κινηματογράφο με την ταινία Double Hour (2009).
Εδώ παραδίδει ένα φιλμ που κινείται στα όρια ενός θρίλερ μυστηρίου με στοιχεία neo noir, χωρίς όμως να επιβεβαιώνει απόλυτα τον τίτλο του.
Σε όλη τη διάρκειά της η ταινία είναι διαποτισμένη από το καλλιτεχνικής φύσης περιεχόμενο της ιστορίας, θέτοντας στο προσκήνιο την ευθύνη του δημιουργού (προς κοινό και εαυτό), αλλά και την ευθύνη του κριτικού, ο οποίος λόγω της «δύναμης» που του δίνει ο ρόλος του έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει γνώμες, να αναδεικνύει (ή να καταποντίζει) καλλιτέχνες, να «ορίζει» την επιτυχία.
Αυτές είναι τελικά και οι πιο ενδιαφέρουσες προεκτάσεις του σεναρίου, καθώς η κύρια υπόθεση μοιάζει να υστερεί.
Σε αρκετά σημεία η αφήγηση δείχνει αρκετά άνευρη, με τον ρυθμό να δίνεται νωχελικά στο πρώτο μέρος και μόνο στο τελευταίο μισάωρο η ταινία αρχίζει να κερδίζει σε ένταση.
Παράλληλα, όπως συμβαίνει συχνά σε μεταφορές βιβλίων, η διαμόρφωση των χαρακτήρων παρουσιάζει κενά ως προς την εξέλιξη και τη διαμόρφωσή τους, χωρίς να αξιοποιείται απόλυτα εποικοδομητικά ο χρόνος που τους δίνεται.
Παρόλα αυτά οι χαρακτήρες κερδίζουν πόντους από το φωτογενές καστ, με τον Claes Bang (που μάθαμε μέσω του Square) να αποδεικνύεται ταιριαστός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας δίπλα του τον πάντα διασκεδαστικό και σαρδόνιο Mick Jagger με την τραγουδιστή όπως παραδέχεται ομιλία, τον αειθαλή Donald Sutherland και την ανερχόμενη Elizabeth Debicki (Widows) που προσθέτει τη δική της πινελιά φρεσκάδας.
Μια ταινία η οποία βασίζεται σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα και δίνει αφορμές για καλλιτεχνικούς στοχασμούς, αποδεικνύεται δυστυχώς άτονη κάτω από την εκλεπτυσμένη εικόνα της, αφήνοντας το εγχείρημα ουσιαστικά ανεκμετάλλευτο, και σε εμάς μια αίσθηση ανικανοποίητου.
Στους κινηματογράφους από 25 Ιουνίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
