Η τριλογία L'Auberge Espagnole-Les Poupées Russes-Casse-tête Chinois του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση, όμως πέραν αυτής, παρότι ο Cédric Klapisch έχει πολλές ακόμη ταινίες στο βιογραφικό του, μάλλον είναι δύσκολο να θυμηθείς έστω έναν τίτλο, και πιθανότατα αυτό δε πρόκειται να συμβεί ούτε στο μέλλον για το Deux Moi.
Η Mélanie εργάζεται σε ένα ερευνητικό εργαστήριο και ο Rémy στις αποθήκες μια μεγάλης εταιρίας.
Είναι νέοι, όμορφοι, ζουν σε διπλανά διαμερίσματα του Παρισιού, μετακινούνται με τα ίδια μεταφορικά μέσα αλλά δεν έχουν ιδωθεί ποτέ.
Έχουν όμως και ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό, πάσχουν από κατάθλιψη.
Μπορεί τα αίτια και τα συμπτώματά της να διαφέρουν στον καθένα, όπως και οι τρόποι που προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν, όμως οι συνέπειες δεν διαφέρουν και τόσο.
Μήπως αν τελικά τα βήματά τους συναντηθούν, μπορεί να βγει κάτι καλό;
Το Deux Moi έχει την ενδιαφέρουσα ιδέα να παρουσιάσει ένα πολύ σημαντικό θέμα όπως η κατάθλιψη μέσα από μια ιστορία που, έστω και τυπικά ανήκει στο είδος της ρομαντικής κομεντί.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ παρακολουθούμε τους δύο πρωταγωνιστές να φτάνουν μισό βήμα από τη συνάντησή τους αλλά η τύχη τα φέρνει και τα βλέμματά τους δεν διασταυρώνονται.
Αυτό το παιχνίδι λειτουργεί σωστά, αν και λίγο επαναλαμβανόμενα.
Όπως όμως γίνεται αντιληπτό αυτό είναι μονάχα ένα τρικ, ένα κόλπο για να παίξεις με τους θεατές και όχι κάτι ουσιώδες.
Στον αντίποδα, με εξαιρετική σοβαρότητα αλλά και διακριτικότητα παρουσιάζεται η κατάθλιψη των δύο ηρώων, ο τρόπος που τους εμποδίζει να ζήσουν μια “φυσιολογική” ζωή, που αποτελεί τροχοπέδη στα προσωπικά και στα επαγγελματικά τους.
Το πρόβλημα είναι πως ούτε εδώ έχουμε πρακτικά πλοκή, με το θεατή να τους παρακολουθεί είτε να έρχονται σε άβολη θέση σε διάφορες καταστάσεις, είτε να προσπαθούν να εξηγήσουν το πρόβλημά τους στους ψυχοθεραπευτές τους, και όπως είναι λογικό αυτό γρήγορα κουράζει.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των François Civil (Ποια Νομίζεις ότι Είμαι) και Ana Girardot (Ο Γιατρός Βλάπτει Σοβαρά την Υγεία) είναι ικανοποιητικοί χωρίς να ενθουσιάζουν, με τη παράσταση να κλέβει ο Simon Abkarian στο μοναδικό κωμικό ρόλο του φιλμ, με κάθε του παρουσία να είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη.
Αν το Deux Moi ήταν φρούτο, θα είχε δυνατό πυρήνα, γλυκιά φλούδα αλλά θα του έλειπε η σάρκα!
Δυστυχώς η ταινία με το ζόρι κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, τουλάχιστον μέχρι τo τελευταίο μισάωρο που τα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να μπαίνουν στις θέσεις τους.
Επιπλέον, μέσα Ιουνίου, μετά από 2 μήνες ψυχοβγαλτικής καραντίνας, και με τη δαμόκλειο σπάθη να συνεχίζει να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας απειλώντας με ένα νέο lockdown, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το timing είναι σωστό για μια ταινίας που καταπιάνεται με το τόσο σημαντικό θέμα της κατάθλιψης, και μάλιστα διόλου ελαφρά.
Λίγο πιο “βαρύ” απ’ ότι θα θέλαμε, έστω κι αν ποτέ δεν γίνεται πραγματικά σκληρό, αρκούντως ρεαλιστικό, με έξυπνες κωμικές πινελιές και μια αισιοδοξία για φινάλε να κρατούν την ισορροπία, το Deux Moi έχει σίγουρα χαρακτήρα και καρδιά αλλά του λείπει μια βασική πλοκή που θα μπορούσε να δέσει τα συστατικά, να γεμίσει τα κενά και να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή σε πιο ικανοποιητικά επίπεδά.
Στους κινηματογράφους από 18 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
