Όσο εύκολο είναι να πουλήσεις στους συνδρομητές σου το νέο Ισπανικό θρίλερ με πρωταγωνιστή τον δημοφιλέστερο χαρακτήρα μιας σειράς που άφησε εποχή, άλλο τόσο δύσκολο είναι να συνεχίσεις να κάνεις σπουδαίες Ισπανικές παραγωγές που να μην θυμίζουν ζεσταμένη πίτσα στα μικροκύματα.
Η Σιωπή του Βάλτου είναι η πρώτη ταινία που δέχεται να πρωταγωνιστήσει ο Pedro Alonso, μετά την επιτυχία της ζωής του στο Casa de Papel ως Berlin, και είναι να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να είχε όντως πολλές προτάσεις (όπως τον άκουσα να λέει σε μια συνέντευξη) και επέλεξε αυτή.
Ο Q λοιπόν είναι ένας Βαλενθιάνος συγγραφέας αστυνομικών βιβλίων που γνωρίζει τεράστια επιτυχία με την έκδοση του τελευταίου του μυθιστορήματος.
Ζει απομονωμένος στο έρημο πια σπίτι των γονιών του στους βάλτους, αποξενωμένος και από τον ίδιο του τον αδερφό ο οποίος ζει την οικογένειά του φτωχικά στη πόλη.
Γρήγορα μαθαίνουμε ότι ο συγγραφέας δε γράφει εντελώς από τη φαντασία του και μάλιστα, δεν θα διστάσει να δολοφονήσει και ο ίδιος, προκειμένου να γράψει κάτι καλό.
Ακούγεται πιο καλό από όσο είναι.
Για την ακρίβεια, τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα ακόμα και μετά το τέλος της ταινίας, και κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια ούτε τις επιθυμίες του συγγραφέα, ούτε τις σκέψεις του, ούτε αν έκανε κάποια από τα εγκλήματα που περιγράφει στα βιβλία του, τίποτα.
Ένα μεγάλο κενό στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα, με ένα παράταιρο φινάλε που ναι μεν το καταλαβαίνεις από το πρώτο μισάωρο, αλλά που δεν ταιριάζει καθόλου σε αυτό που προσπαθείς (ατυχώς) να περιγράψεις ως Q.
Κάπου ανάμεσα βλέπουμε μια πόλη βυθισμένη στη διαπλοκή, με διεφθαρμένους πολιτικούς, συμπλοκές συμμοριών για την κατάκτηση του δικαιώματος να πουλάνε ναρκωτικά, τον Νονό (που εδώ είναι Νονά και μοιάζει σατανικώς με την Jacki Weaver αλλά φυσικά δεν είναι αυτή), με το σκληρό πρωτοπαλίκαρο (που επίσης έχει το σουλούπι του Danny Trejo αλλά δεν είναι) που αναλαμβάνει να καθαρίσει αλλά τον καθαρίζουν, και όλα αυτά ανερμάτιστα, χωρίς συνοχή, χωρίς νόημα, χωρίς μεγάλη σύνδεση με τον συγγραφέα.
Ένα φλύαρο αμίλητο θρίλερ που δυσκολεύεσαι και να το διηγηθείς.
Όσο για τον Alonso, δε μιλάει σχεδόν καθόλου και όταν το κάνει, χρησιμοποιεί ατάκες όχι λόγια.
Φυσικά οι μούτες του Berlin είναι εκεί, να σου θυμίζουν πως η καριέρα του ηθοποιού χτίζεται με σωστές επιλογές μετά την επιτυχία, όχι με την επιτυχία αυτή καθ’αυτή.
FilmBoy
