Το Wilbur Wants to Kill Himself της έδωσε το εισιτήριο από τη Δανία για τη Βρετανία.
Το An Education την έστειλε μέχρι τα Όσκαρ και έκτοτε αναζητά το next big hit της, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.
Τα One Day, The Riot Club και Their Finest που ακολούθησαν δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη μετριότητα και φέτος η Lone Scherfig παρουσιάζει το νέο της πόνημα, το σπονδυλωτό δράμα The Kindness of Strangers.
Βρισκόμαστε στη σημερινή Νέα Υόρκη, με ένα παρακμιακό ρωσικό εστιατόριο να γίνεται το κοινό σημείο των ιστοριών των χαρακτήρων μας.
Η Clara (Zoe Kazan, The Big Sick) είναι μια νεαρή μητέρα που εγκατέλειψε τον βίαιο αστυνομικό σύζυγό της, πήρε τα δυο παιδιά τους θέλοντας να κάνει μια νέα αρχή, χωρίς όμως χρήματα στη τσέπη και κανένα προσόν για να εργαστεί, αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Η Alice (Andrea Riseborough, Mandy) είναι μια ευαίσθητη, μια πολύ ευαίσθητη νοσοκόμα που βάζει συνεχώς το καλό των άλλων πριν το δικό της, κάνει φιλανθρωπίες, οργανώνει ομάδες βοήθειας, όμως η στιγμή που θα σπάσει δεν αργεί.
Ο Marc (Tahar Rahim, Mary Magdalene) μόλις αποφυλακίστηκε για ένα έγκλημα που διέπραξε ο νεκρός πια αδερφός του, και βρίσκει δουλειά ως μάνατζερ στο προαναφερθέν εστιατόριο. Δουλεύει ακατάπαυστα προσπαθώντας να ελέγξει τα συναισθήματά του, όμως η μοναξιά απ’ όλους τους ανθρώπους που του γύρισαν τη πλάτη όταν μπήκε φυλακή, είναι κάτι που δυσκολεύεται να καταπολεμήσει.
Ο Jeff (Caleb Landry Jones, The Dead Don't Die) είναι ένας “αόρατος” νεαρός. Είναι δουλευταράς, ευγενικός, καλοκάγαθος αλλά “αργός”. Δε μπορεί να στεριώσει σε δουλειά και όλοι τον αγνοούν. Το μόνο που θέλει είναι κάποιος να τον προσέξει.
Ο John Peter (Jay Baruchel, RoboCop) είναι ένας μικροδικηγόρος που μοιάζει να έχει χάσει τη πίστη στο επάγγελμά του.
Τέλος ο Timofey (Bill Nighy, Emma) είναι ο εκκεντρικός Ρώσος ιδιοκτήτης του εν λόγω εντυπωσιακού εστιατορίου. Το κληρονόμησε από τον παππού του, όμως χρόνο με το χρόνο βλέπει την αίγλη του να σβήνει και προσπαθεί να το κρατήσει ανοιχτό όσο ακόμα μπορεί.
Τα βήματα τους διασταυρώνονται σε διάφορους χώρους και υπό διαφορετικές συνθήκες, με τη κοινωνική ανασφάλεια να τους κλέβει την ευτυχία αλλά μικρές πράξεις άγνωστων ανθρώπων να τους δίνουν και πάλι την ελπίδα.
Μετά από αρκετά χρόνια η Scherfig παρουσιάζει κάτι ολόδικό της, έχοντας γράψει και το σενάριο, ενώ βρίσκεται και στη παραγωγή, και δυστυχώς είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως το σενάριο του The Kindness of Strangers χρειαζόταν να περάσει από ένα δεύτερο χέρι.
Η ταινία θα μπορούσε να είναι κινηματογραφική αναπαράσταση διαφόρων ρητών για τη καλοσύνη.
Ένα σύνολο άγνωστων ανθρώπων που βρίσκονται σε μια λιγότερο ή περισσότερο δύσκολη περίοδο της ζωής τους και αλληλεπιδρούν μέσα από τυχαίες συναντήσεις και αγνές πράξεις καλοσύνης, με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή τους.
Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα είναι πως αυτές οι τυχαίες συναντήσεις και πράξεις συμβαίνουν στις περισσότερες περιπτώσεις τρομερά άγαρμπα, με το ρεαλισμό να κάνει φτερά.
Η δημιουργός μοιάζει απλά να θέλει να μιλήσει για τη καλοσύνη χωρίς να ενδιαφέρεται αν τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι πειστικά.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα του σεναρίου, το οποίο όπως θα καταλάβετε έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο, είναι πως το The Kindness of Strangers είναι τόσο απρόσεκτο και άγαρμπο που χάνει τη ψυχή του.
Οι χαρακτήρες, παρότι δεν είναι μονοδιάστατοι και παίρνουμε γι’ αυτούς αρκετές πληροφορίες και μάλιστα με αρκετά έξυπνο σεναριακά τρόπο, αυτές δεν αξιοποιούνται ώστε να γίνει μια σωστή παρουσίαση των καταστάσεων των οποίων βιώνουν, ώστε να υπάρξει η πολυπόθητη ενσυναίσθηση.
Λες και η Scherfig ήξερε πως η ιστορία της δεν μπορούσε να παρουσιαστεί “παραδοσιακά” γιατί θα κατέληγε σαπούνι, και στη προσπάθειά της να κατεβάσει το level του μελό, της ξέφυγε και καταντήσαμε, με εξαίρεση την ιστορία της Clara που παίρνει και τον περισσότερο χρόνο, σχεδόν να αδιαφορούμε για τους υπόλοιπους.
Και μιας και είπα Clara, δε μπορώ να μην επευφημήσω την ερμηνεία της Zoe Kazan, μιας ηθοποιού που αν δεν είχε τόσο ιδιαίτερη φυσιογνωμία, θα βρισκόταν στη λίστα με τις μεγαλύτερες της γενιάς της.
Συνολικά το The Kindness of Strangers βρίθει ταλέντου, αλλά δυστυχώς οι ερμηνείες των υπολοίπων περνούν απαρατήρητες.
Οι ταινίες προφανώς και πρέπει να σου προκαλούν συναισθήματα.
Η μαγεία έγκειται στο να σου τα προκαλούν χωρίς να το καταλαβαίνεις, χωρίς να απαιτούν από εσένα να συγκινηθείς, να φοβηθείς, να γελάσεις, να κλάψεις και το The Kindness of Strangers αποτυγχάνει παταγωδώς σε αυτό.
Οι ηθοποιοί σώζουν το φιλμ από το ναυάγιο αλλά το ότι καταφέρνει και επιπλέει δε νομίζω πως αρκεί για να της αφιερώσετε δύο ώρες συν το κόστος του εισιτηρίου.
Στους κινηματογράφους από 18 Ιουνίου
Αλέξανδρος Κυριαζής
