Από τις ιστορίες που λίγο πολύ οι περισσότεροι διαβάζουμε (ή μας διαβάζουν) κατά τα παιδικά μας χρόνια, εκείνη του Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι, βρίσκεται μεταξύ των must.
Αν ρωτήσετε τους «οπαδούς» της, θα σας εξυμνήσουν τη φαντασία της, τους αξιαγάπητους χαρακτήρες της και φυσικά τα μηνύματα και τους συμβολισμούς της.
Βέβαια υπάρχει και το άλλο στρατόπεδο, στο οποίο ανήκω εγώ και φαντάζομαι πολλοί ακόμα, που τη βλέπουν ως ένα αφόρητο extended κήρυγμα για το τι θα πάθουν τα μικρά παιδάκια αν δεν ακούν τους γονείς τους.
Όχι το εικονογραφημένο βιβλίο δε μπόρεσε να διαβάσω, ούτε τη κλασσικό animation της Disney δεν άντεξα να δω ως παιδί, και έκτοτε έχει μπει στη μαύρη λίστα μου.
Το διαβόητο πια δημιούργημα του Roberto Benigni του 2002 «βρωμούσε» από χιλιόμετρα και φυσικά το προσπέρασα τρέχοντας.
Δεκαοχτώ χρόνια μετά όμως, ο Matteo Garrone των Gomorra και Dogman, παρουσιάζει τη δική του live-action εκδοχή και πίστεψα πως αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να δώσω στον ξύλινο κούκλο μια δεύτερη ευκαιρία…
Δυστυχώς όμως η ταινία πολύ γρήγορα αποδεικνύει πως δεν την αξίζει.
Είναι λίγο-πολύ γνωστό πως η ιστορία του Πινόκιο δεν γράφτηκε εξ αρχής ως «παιδική», γι’ αυτό και είναι ιδιαιτέρως δραματική, σχεδόν σκληρή, κάτι που φυσικά λειάνθηκε στη πορεία.
Από ένα σκηνοθέτη όπως ο Garrone περιμέναμε να βρει τη φόρμουλα ώστε να παντρέψει σωστά το ρεαλισμό με τη φαντασία και να μας δώσει ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα.
Φαίνεται όμως πως ο Ιταλός δημιουργός είχε άλλα σχέδια με το Πινόκιό του να είναι… μια παιδική παράσταση με υψηλό budget!
Η σεναριακή διασκευή μπορεί να μην είναι 100% πιστή της γνωστής ιστορίας αλλά ουσιαστικά δε παρεκκλίνει καθόλου της πορείας της.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως εντοπίζεται στον τελείως επιφανειακό τρόπο ανάπτυξης που επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό “παιδική παράσταση” στερώντας το ίσως σημαντικότερο συστατικό που χρειαζόταν μια ταινία μαγικού ρεαλισμού, τη ψυχή.
Από τις 8 -αν μετράω σωστά- στάσεις στη περιπέτεια του Πινόκιο, μόλις 2 καταφέρνουν να βγάλουν λίγο συναίσθημα.
Σκηνοθετικά ο Garrone ούτως ή άλλως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη “εικαστική υπογραφή” με το όποιο ενδιαφέρον να περιορίζεται στο σχεδιασμό των φανταστικών χαρακτήρων, χωρίς κανένας απ’ αυτούς να έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο.
Ο ρυθμός είναι αργός, σχεδόν βασανιστικός κατά διαστήματα, με τις δύο ώρες να περνούν πολύ δύσκολα.
Με τις επιτηδευμένα παιδικής παράστασης ερμηνείες σχεδόν ολόκληρου του cast [με μικρή εξαίρεση κάποιες μόνο σκηνές του μικρού Federico Ielapi και του Roberto Benigni (To Rome With Love) που εδώ υποδύεται τον Geppeto] να βάζουν το τελευταίο καρφί στο κορμί του Pinocchio, πραγματικά δυσκολεύομαι να φανταστώ πόσο χειρότερη ήταν η ταινία του 2002 και φυσικά δε μπορώ να προτείνω αυτή σε οποιονδήποτε θεατή, παρά μόνο ως αντίδοτο κατά της αϋπνίας!
Προσπεράστε και κάντε λίγη υπομονή μέχρι το 2021 για την stop-motion εκδοχή που ετοιμάζει ο Guillermo del Toro.
Στους κινηματογράφους από 11 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
