Το Netflix εξελίσσεται σε μεγάλο παίχτη παραγωγής ταινιών και σειρών, σε παγκόσμια κλίμακα, γεγονός που το κάνει μοναδικό στο είδος του.
Δυστυχώς, επενδύει μόνο σε αγορές που έχουν δώσει διαπιστευτήρια ποιότητας και οργάνωσης και μάλλον, σε χώρες που έχουν το μικρότερο πρόβλημα χρηματοδότησης.
Στην Κίνα εν προκειμένω, όπου τα λεφτά υπάρχουν και ταινίες γυρίζονται, προσφάτως έχει συνεισφέρει και το Netflix με τέσσερις νέες παραγωγές και, η τελευταία είναι η καλύτερη.
Στο Παιχνίδι των Θυμάτων πρωταγωνιστής είναι ο Fang Yi-jen (Hsiao-chuan Chang), ένας ιατροδικαστικός ερευνητής με σύνδρομο Asperger.
Πολύ ικανός στη δουλειά του, σχολαστικός και συνεπής, αλλά ταυτόχρονα και αντιπαθής στους συναδέλφους του και την υπηρεσία, ένας τύπος που δεν λέει παρά μόνο τα απαραίτητα.
Μια μέρα, η αστυνομία ανακαλύπτει ένα σώμα σε όξινο διάλυμα.
Ενώ αναλύει τα στοιχεία, ο Fang ανακαλύπτει ένα δακτυλικό αποτύπωμα που ανήκει στην αποξενωμένη έφηβη κόρη του.
Η ανακάλυψη ανατρέπει τον κόσμο του Fang, καθώς προσπαθεί να ανακαλύψει τι σχέση έχει η κόρη του με τον τρομερό αυτό φόνο.
Την ίδια στιγμή, η επίμονη και φιλόδοξη δημοσιογράφος Hsu Hai-yin (Tiffany Ann Hsu) χρησιμοποιεί τις επαφές της μέσα στην αστυνομία για να αποκαλύψει περισσότερες πληροφορίες για το διαλυμένο σώμα.
Οι έρευνές της αναπόφευκτα την οδηγούν στον Fang και μαζί ξεκινούν μια αδόκιμη συνεργασία, όταν ένας δεύτερος φόνος που περιλαμβάνει ένα επίσης παραμορφωμένο σώμα έρχεται να ταράξει συθέμελα τη ζωή και των δύο.
Διαβάζοντας αυτά, θα σας έρθουν στο μυαλό αρκετές παρόμοιες σειρές με αταίριαστο-δίδυμο-που-ψάχνει-την-αλήθεια (Luther) και κάποιες με τον έναν πρωταγωνιστή να έχει το σύνδρομο Άσπεργκερ (The Bridge), αυτό όμως δεν είναι κακό.
Πέρα από τα τυπικά, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα στις αντίστοιχες σειρές - αντίθετα, οι Ασιάτες φωτογραφίζουν το Άσπεργκερ χωρίς τα διακοσμητικά της Δύσης.
Ο Fang δεν μιλάει σε άνθρωπο, δε λέει ούτε καλημέρα το πρωί, δεν ζητάει συγνώμη αν σπρώξει κατά λάθος κάποιον στο δρόμο του, απλώς υπάρχει στην υπηρεσία του και κάνει τη δουλειά του – πολύ καλά μάλιστα.
Ως κυκλοθυμικός, παθαίνει τις υστερίες του αλλά μόνο όταν απομονωθεί, και αυτές δεν είναι καθόλου ήρεμες.
Και φυσικά, δεν χαμογελάει ποτέ.
Ο Fang ταιριάζει στη μουντή ατμόσφαιρα ημι-noir της πόλης (και της σειράς), αλλά εργάζεται σε ένα περιβάλλον που δεν δείχνει να τον αποδέχεται.
Οι συνάδελφοι τον διώχνουν, ο αρχηγός της Αστυνομίας ψάχνει τρόπο να τον μεταθέσει, κι αυτό μόνο και μόνο γιατί δεν τους μιλάει και δεν δέχεται εντολές.
Όταν αναγκαστεί να συνεργαστεί με την ρεπόρτερ, θα της λέει μόνο τα της υπόθεσης, αν και εκείνη δε φαίνεται να του λέει τίποτα σπουδαίο (κι εδώ έχουμε το πρώτο ένα σεναριακό κενό) .
Ένα χαρακτηριστικό κλισέ που έχω παρατηρήσει στον Ασιατικό κινηματογράφο και ακολουθείται πιστά και εδώ, είναι ότι οι μπάτσοι εκεί είναι χαζοί.
Γραφικοί, ικανοί να τρώνε σάντουιτς μέσα στη σκηνή του εγκλήματος, το είδος του Τζανετάκου στις ελληνικές ταινίες (ναι, τρώνε και τις καρπαζιές τους).
Φυσικά υπάρχει ο ντετέκτιβ που δίνει διαταγές και θυμώνει με τη βλακεία των υφιστάμενων του, αλλά κι αυτός δεν είναι και μεγάλο μυαλό.
Η σειρά γυρίστηκε στην Ταιβάν, όλο το cast είναι Ταϊβανέζοι ηθοποιοί …και φαίνεται ότι εκεί το ταλέντο δεν λείπει καθώς όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές (ακόμα και των ηλίθιων).
Ο Hsiao-chuan Chang πρέπει να πάσχει και στη πραγματική του ζωή από Άσπεργκερ.
Το άτσαλο και άναρχο περπάτημα του, οι κινήσεις του κεφαλιού του, η ομιλία του, το βλέμμα του… απίστευτος.
Ο Fang είναι ένας ρόλος ζωής για πολλούς ηθοποιούς, και με το τραγικό φινάλε (που διαρκεί δύο επεισόδια) δίνει στον ηθοποιό που τον υποδύεται το πεδίο να συγκλονίσει – και ο Chang το κάνει και με το παραπάνω.
Εξαιρετική και η Tiffany Ann Hsu στο ρόλο της ρεπόρτερ που θα εκβιάσει αστυνομικούς για να μάθει πρώτη τα στοιχεία της υπόθεσης, αλλά θα κάνει πίσω όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τις ηθικές αναστολές της.
Η ερμηνεία της είναι βουβή, συναισθηματική, χωρίς πολλά λόγια (και αυτή) αλλά καθρεφτίζονται τα πάντα στο πρόσωπό της.
Συγκλονιστική και η εύθραυστη Ruby Lin στο ρόλο της κόρης του Fang.
Κρίμα που δεν μπορώ να πω περισσότερα γι’αυτήν χωρίς να προδώσω κάτι από την υπόθεση…
Πολύ καλή δουλειά γίνεται και στο σενάριο, καθώς μιλάμε για μια πολύπλοκη ιστορία με 6-7 φόνους, με κάμποσους χαρακτήρες και ένα background για τον καθένα τους.
Αυτό είναι παγίδα σε μια σειρά 8 επεισοδίων, αλλά στο Παιχνίδι των Θυμάτων όλα εξηγούνται με κάθε λεπτομέρεια.
Ίσως στο μοντάζ να χάσαμε λίγο τη σωστή σειρά, αλλά από την άλλη, με τόσες ιστορίες και με την πολυπλοκότητα του σεναρίου, δεν ξέρω ποια θα ήταν η σωστή σειρά.
Ειδικά τα back story των θυμάτων και των θυτών θα μπορούσαν να είναι ταινιάρες μικρού μήκους, ένα πρόγευμα πολλών πιθανών νέων project.
Η τραγικότητά τους φτάνει μέσα σου και όλοι θα νοιώσετε ένα ρίγος στο σβέρκο - ή έναν κόμπο στη κοιλιά, δεν συγκλονιζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Ειδικά η ιστορία του Fang είναι από τις τραγικότερες ιστορίες αντιήρωα που έχω δει ποτέ.
Χάρη σε αυτή τη πολυπλοκότητα, η σειρά δεν κυλάει σαν παγοπέδιλο σε πίστα πατινάζ, αλλά σαν ρόδα τρακτέρ σε χωράφι.
Στα πρώτα 2-3 επεισόδια θα δοκιμαστούν οι αντοχές σας και θα καταλάβαινα οποιονδήποτε την άφηνε στη μέση.
Κανείς δεν θα το κάνει όμως γιατί ο χαρακτήρας του Fang και η ερμηνεία του Chang σε δένει μαζί του, δεν το χωράει το μυαλό σου να τον αφήσεις χωρίς να δεις τη κατάληξή του.
Η δυσκολία των πρώτων επεισοδίων οφείλεται στην εντύπωση ότι σε κάθε επεισόδιο γίνεται ένας φόνος, τελείως διαφορετικός με τον προηγούμενο, και νιώθεις ότι απλά πάμε στον επόμενο χωρίς να λύσουμε τον προηγούμενο.
Αν συμπεριλάβετε και την πρακτική δυσκολία των Δυτικών στα άπειρα ονόματα (Τσαο και Τσανγκ, Χσίου και Χσου), κάπου στο 3ο επεισόδιο θα μπερδευτεί και ο πιο μυημένος.
Σας υπόσχομαι όμως ότι κάπου εκεί τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά (τη σειρά που θέλουμε και γνωρίζουμε από τις δεκάδες Αμερικάνικες αστυνομικές σειρές) και πλέον, δεν θα σταματήσετε μέχρι να ολοκληρωθεί και το 8ο επεισόδιο.
Ειδικά τα δύο τελευταία επεισόδια, ίσως είναι τα καλύτερα δραματικά 65λεπτα της ζωής σας.
Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
1.jpg)
