Δεν είναι μυστικό πως η εμπορικότητα μιας ταινίας, μικρή σχέση έχει με τη ποιότητά της.
Το Malasaña 32 είναι η δεύτερη ταινία του μάλλον άγνωστου Καταλανού Albert Pintó (Matar a Dios), χωρίς κανένα ουσιαστικά μεγάλο όνομα ούτε πίσω ούτε μπροστά από τις κάμερες.
Δεν θα ήταν παρά ακόμα ένα ισπανικό horror που θα γύριζε τα genre φεστιβάλ και θα κατέληγε γρήγορα στις vod πλατφόρμες, αν δεν αγόραζε τα δικαιώματα η Warner Bros España και ακολουθούσε μια αρκετά πειστική διαφημιστική καμπάνια που της ανέβασε το hype, της χάρισε εμπορική επιτυχία (6η ταινία σε εισιτήρια στην Ισπανία, αν και αυτό μάλλον δε σημαίνει πολλά σε ένα έτος σαν το 2020) και την ευκαιρία κινηματογραφικής διανομής σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Αξίζει όμως τελικά το χρόνο μας;
1976. Η 6μελής οικογένεια Olmedo (το ζευγάρι, δύο μεγάλα παιδιά, ένα μικρό και ο παππούς) μετακομίζει από τη μικρή τους επαρχιακή πόλη στη πρωτεύουσα Μαδρίτη με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Το διαμέρισμα στην οδό Μαλασάνια 32 είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε όμως τα σκοτεινά μυστικά του δεν αργούν να τους γίνουν εφιάλτες.
Για να απαντήσω μονολεκτικά, ναι, το Malasaña 32 δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ακόμα haunted house ταινία τρόμου.
Τι το κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες;
Βασικά τίποτα (!!) αλλά για να το συζητήσουμε λίγο παραπάνω…
Το πρώτο περίπου 40λεπτό είναι πραγματικά αφόρητο.
Όλα τα στοιχεία που έχουμε σιχαθεί στο είδος, σεκάνς με τραγικά αργούς ρυθμούς που καταλήγουν μετά από αχαρακτήριστα πολύ ώρα σε ένα αδιάφορο jump scare, πόρτες που τρίζουν, φώτα που αναβοσβήνουν, καριόλες που κουνιούνται μόνες τους, μια τρομακτική γριά με μακριά νύχια, ένα παιδάκι που βλέπει… πράγματα αλλά δεν το πιστεύει κανείς, ένας γκαγκά γέροντας που μιλά με γρίφους και φυσικά η έφηβη κοπέλα που κατηγορείται για όλα, βρίσκονται εκεί για να μας θυμίσει γιατί δεν δε μπορεί καθένας να γίνει James Wan.
Η συνέχεια κρύβει κάποιες εκπλήξεις, ούτε πρωτότυπες μιας και δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλες κλεμ… δανεισμένες ιδέες από άλλες ταινίες σαν το Poltergeist και το Grudge, ούτε ουσιαστικές μιας και δεν αναπτύσσονται σωστά, και εκτός από μερικές σκηνές με λίγη περισσότερη δραματικότητα και αγωνία, δεν καταφέρνει να πετύχει κάτι άξιο αναφοράς.
Το τρίτο act είναι και το πιο αλλοπρόσαλλο μιας και μπορεί να υπάρχει όντως μια κάποια κορύφωση της έντασης με ένθεν κακείθεν αποκαλύψεις, όμως το σενάριο ούτε εδώ μπορεί να ανταποκριθεί με το φινάλε αντί για τραγωδία να μοιάζει περισσότερο με παρωδία.
Η ομολογουμένως εξαιρετική αφίσα θα σας προσκαλέσει για τσάι και βουτήματα στο τρίτο όροφο της οδού Μαλασάνια 32, όμως θα σας πρότεινα να μη δεχτείτε, το τσάι είναι άνοστο και τα κουλουράκια μπαγιάτικα.
Δε χτυπάτε κάνα πιτόγυρο καλύτερα…
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
