Οι επιτυχίες των L'Ultimo Bacio και Ricordati di Me τον έστειλαν στο Hollywood.
Στη διπλή του συνεργασία με τον Will Smith μας έδωσε τα υπέροχα The Pursuit of Happyness και Seven Pounds (προσωπικά οπαδός του δεύτερου) και ύστερα… το χάος.
Τη τελευταία δεκαετία, ο Gabriele Muccino πηγαινοέρχεται Ιταλία-Αμερική παρουσιάζοντας 5 συνολικά ταινίες, η μία χειρότερη από την άλλη.
Το νέο του “πόνημα” έκανε πρεμιέρα στην Ιταλία ακριβώς πριν τη καραντίνα και έσπασε ταμεία, όμως η πορεία του διακόπηκε απότομα, με τους παραγωγούς να δηλώνουν πως δεν σκοπεύουν να τη βγάλουν σε digital ώστε να συνεχίσει τη κινηματογραφική του πορεία όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί.
Έτσι και γίνεται, με το Gli Anni Più Belli να βγαίνει στις ευρωπαϊκές αίθουσες από 16 Ιουλίου ελπίζοντας πως θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε…
Ένα σχεδόν θανατηφόρο περιστατικό φέρνει κοντά τους 16χρονους Giulio (Pierfrancesco Favino, The Traitor), Paolo (Kim Rossi Stuart, Θαυμάσιος Βοκάκιος) και Ricardo (Claudio Santamaria, Με Λένε Τζιγκ) στη Ρώμη του 1986.
Τα τρία έφηβα αγόρια γίνονται κολλητοί φίλοι.
Λίγο αργότερα στη παρέα τους προστίθεται η όμορφη Gemma (Micaela Ramazzotti, Η Τρελή Χαρά) που τα φτιάχνει με τον Paolo.
Τα τέσσερα παιδιά μεγαλώνουν και οι ζωές τους τρέχουν προς αναπάντεχες κατευθύνσεις παράλληλα με την ιστορία της ίδιας της χώρας… ή τουλάχιστον έτσι λένε.
Με το C’ Eravamo Tanto Amati του Ettore Scola ως “επίσημη” πηγή έμπνευσης, το βασικό concept του Gli Nnni Più Belli, της παρουσίασης δηλαδή μιας ολόκληρης εποχής μέσα από ιστορίες “απλών” ανθρώπων που τη ζουν, μόνο πρωτότυπο δεν είναι.
Η ειδικότητα του Muccino είναι η πρόκληση συναισθημάτων και αυτό ακριβώς επαναλαμβάνει, η τουλάχιστον προσπαθεί να κάνει και εδώ.
Το Gli Anni Più Belli μοιάζει με ένα extended video clip, από εκείνα τα χορταστικά που βλέπαμε κάποτε στο MTV, και μέσα σε 4 λεπτά διηγούνταν μια ολόκληρη ιστορία.
Μπορεί εδώ η διάρκεια να ξεπερνάει τα 120 λεπτά όμως το ύφος είναι ακριβώς το ίδιο.
Δαιμονιώδης ρυθμός, με τα plot points του σεναρίου, έρωτες, χωρισμοί, γεννήσεις, θάνατοι, καυγάδες να μπορούν να βγάλουν 4 σεζόν τηλεοπτικής σειράς!
Αυτό το τρεχαλητό βέβαια έχει και τις συνέπειές του μιας και το σενάριο δε μπαίνει στο κόπο να ασχοληθεί με.. ποταπά πράγματα όπως η παρουσίαση και η ανάπτυξη χαρακτήρων, και κυρίως να δώσει χρόνο στο θεατή να επεξεργαστεί και να χωνέψει τα γεγονότα που βλέπει, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα όοοολα αυτά τα συναισθήματα που εναλλάσσονται και προσπαθούν να μας συγκινήσουν, να πέφτουν στο κενό.
Πταίσμα αλλά δε μπορώ να μην αναφέρω το γεγονός ότι οι ίδιοι ηθοποιοί παίζουν τους ίδιους ρόλους από τα 20κάτι τους μέχρι τα 50 τους, αλλάζοντας απλά περούκες!
Η σκηνή που ο 50άρης Favino υποδύεται τον 20άρη φοιτητή και περνάει από το πρύτανη να πάρει το πτυχίο του είναι παροιμιώδης στιγμή ωχαδερφισμού της παραγωγής.
Όχι μόνο ως θεατής, αλλά γενικά σαν άνθρωπος είμαι γρηγορομπούχτηστος, έτσι ρίχνω πάντα βάρος στο ρυθμό μιας ταινίας και στο κατά πόσο καταφέρνει να με κρατάει μακριά από τη κακιά λέξη που αρχίζει από β.
Και μόνο που οι 2+ ώρες του Gli Anni Più Belli πέρασαν νεράκι, δε μπορώ να βάλω στη ταινία αρνητικό πρόσημο, όμως πέραν τούτου, δυστυχώς δεν λειτουργεί τίποτα.
Ποτέ δε νοιάστηκα πραγματικά για τις μοίρες των ηρώων, οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν έχουν ουδεμία σύνδεση με τη νεότερη ιστορία της Ιταλίας, όπως υπόσχεται το premise, το σενάριο στερείται πρωτοτυπίας, ευφυίας και προς το φινάλε και ρεαλισμού, οι ερμηνείες είναι συνολικά μετριότατες και μόλις λίγες ώρες μετά τη προβολή του, πιθανότατα δε θα θυμάστε καν ότι την είδατε.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
