Για να κερδίσει ευρεία δημοσιότητα μια ταινία μπορεί να μη χρειάζεται πολλά, αλλά σίγουρα χρειάζεται κάτι, είτε αυτό είναι ένας διάσημος συντελεστής, είτε ένα μεγάλο φεστιβαλικό βραβείο ή σε πιο σπάνιες περιπτώσεις, μόνο η προκλητική του ιστορία.
Και υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις που δεν έχουν τίποτα απ’ αυτά, ή τουλάχιστον τα έχουν σε πολύ μικρές δόσεις, και για κάποιο λόγο, έστω και για λίγο, οι τίτλοι τους γίνονται πρωτοσέλιδο.
Σε αυτή τη κατηγορία ανήκει και το The High Note, μια μουσική ρομαντική κομεντί που δεν είχε καν κινηματογραφική διανομή στις μεγάλες αγορές, όμως έσπασε τα νούμερα “ενοικιάσεων” στις vod πλατφόρμες και εξασφάλισε και μία θέση στα θερινά (και όχι μόνο) της Ελλάδας.
Η Maggie (Dakota Johnson, The Peanut Butter Falcon) εργάζεται εδώ και 3 χρόνια ως προσωπική βοηθός της Grace Davis, μιας σούπερ-σταρ τραγουδίστριας που όμως έχει να βγάλει νέο δίσκο εδώ και μια δεκαετία και βλέπει τα χρόνια να περνάνε και το αστέρι της να θαμπώνει.
Η Maggie έχει λατρεία με τη μουσική, είναι μια ζωντανή μουσική εγκυκλοπαίδεια, και ανακαλύπτει πως έχει ταλέντο και στη παραγωγή τραγουδιών, όμως περιορίζεται στο να κάνει τις χαμαλοδουλειές της Davis.
Προσπαθεί να της αυτοπροταθεί ως παραγωγός αλλά πέφτει σε τοίχο, αλλά τότε κατά τύχη γνωρίζει τον David, έναν τραγουδιστή του δρόμου με τρομερή φωνή και τον πείθει να τον αναλάβει.
Οι δύο δουλειές της όμως κάποια στιγμή αναπόφευκτα οδηγούνται σε σύγκρουση…
Με δυο λέξεις το The High Note είναι μια ταινία-τέλειο παράδειγμα της φράσης “χρυσή μετριότητα”.
Έχει μια formulaic ιστορία, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή ανατροπές, που όμως καταφέρνει να είναι σε γενικές γραμμές ευχάριστη και να σε κρατάει χωρίς να βαριέσαι.
Και οι δύο πρωταγωνίστριες είναι κόρες αστέρων του εκάστοτε χώρου (η Dakota Johnson της Melanie Griffith και Tracee Ellis Ross της θρυλικής Diana Ross), χωρίς καμία από τις δύο να έχει το ταλέντο και τη λάμψη της μαμάς, απλά επιβιώνοντας στο χώρο.
Όσο για τη σκηνοθεσία, η Nisha Ganatra θα ήθελε πολύ να είναι μια δεύτερη Gurinder Chadha, αλλά δυστυχώς και αυτή βαλτώνει, μαντέψτε πού, στη μετριότητα.
Δεν πρέπει και δε χρειάζεται να ζητάμε από κάθε ταινία βαθυστόχαστα μηνύματα και οσκαρική τεχνική ποιότητα, όμως όταν έχουμε μια μέτρια ιστορία, με μέτρια σκηνοθεσία και μέτριους ηθοποιούς σε ένα είδος πνιγμένο στη μετριότητα όπως αυτό της ρομαντικής κομεντί, είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένουμε κάτι παραπάνω από την ασφάλεια της μετριότητας.
Στους κινηματογράφους από 9 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
