Ακόμα μία γαλλική κομεντί στο θερινό κινηματογραφικό καλεντάρι, θα πει κανείς βλέποντας το Les Vieux Fourneaux να διαφημίζεται στα προσεχώς, και δεν θα έχει άδικο.
Εξαρτάται όμως αν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο γιατί, στο κάτω-κάτω της γραφής, ποιος είπε ότι είναι απαγορεύεται να περάσεις ένα απλά ευχάριστο 90λεπτο χωρίς μεγάλες προσδοκίες;
Ο Pierrot, ο Emile και ο Antoine γνωρίζονται από μικρά παιδιά όταν έπαιζαν ανέμελα στο μικρό χωριό τους στο Ταρν της νότιας Γαλλίας.
Παρά τους καυγάδες, παραμένουν φίλοι και στα 70φεύγα τους πια ξανασυναντιούνται στη κηδεία της συζύγου του Antoine.
Όταν όμως αυτός ανακαλύπτει κατά τύχη μια “αμαρτωλή ”επιστολή της, αφηνιάζει, παίρνει τη καραμπίνα, φορτώνει το αμάξι και εξαφανίζεται.
Οι φίλοι του φυσικά δε μπορούν να τον αφήσουν να κάνει καμία τρέλα και με τη βοήθεια της ετοιμόγεννης εγγονής του, τον παίρνουν από πίσω με το ταξίδι τους να τους οδηγεί μέχρι τη Τοσκάνη της Ιταλίας, εκεί όπου τα μυστικά του παρελθόντος θα βγουν στη φόρα, συμπληρώνοντας το παζλ της ζωής τους.
Βασισμένο στην ομότιτλη σειρά κόμικ των Paul Cauuet & Wilfrid Lupano, το Les Vieux Fourneaux ακολουθεί τη γνωστή συνταγή των λεγόμενων “κωμωδιών γηροκομείου”, με μια παρέα ηλικιωμένων και μπλέκουν σε τρελές περιπέτειες.
Το είδος δεν μας έχει δώσει παρά ελάχιστα αξιοσημείωτα δείγματα γραφής, με τις ταινίες που το ακολουθούν να βασίζονται αποκλειστικά στο star quality των πρωταγωνιστών τους και στη “πλάκα” που έχει να βλέπουμε τους γόηδες του παρελθόντος να συμπεριφέρονται σαν γερομπαμπαλήδες!
Το Les Vieux Fourneaux έχει το μειονέκτημα να χάνει στο τομέα του star quality μιας και η πρωταγωνιστική τριπλέτα Pierre Richard (Η ΟικοΥγένεια), Eddy Mitchell (Χτυποκάρδια στο Γραφείο) και Roland Giraud απαρτίζεται από πρακτικά άγνωστους, τουλάχιστον στο εκτός Γαλλίας κοινό, ηθοποιούς.
Ωστόσο, αναπληρώνει το κενό έχοντας κάτι στο οποίο οι περισσότερες ταινίες του είδους αποτυγχάνουν, να έχει ισορροπία.
Δεν προσπαθεί να γίνει με το στανιό κωμωδία και παρότι υπάρχει κάποια gags, αυτά είναι διάσπαρτα και, μπορεί όχι απόλυτα επιτυχημένα αλλά σχεδόν ποτέ cringy.
Η ιστορία μπορεί να έχει κάποιες over-the-top καταστάσεις που λειτουργούν ως καταλύτες, όμως έχει κρυμμένους άσσους στο μανίκι που βγάζει, έστω και με μικρή καθυστέρηση.
Δεν έχουμε κάτι συγκλονιστικά πρωτότυπο, όμως το σενάριο δεν φοβάται τις απότομες στροφές προσδίδοντας στη ταινία σκληρή ευαισθησία αλλά και υπεραξία.
Ένα λίγο πιο… εκλεκτό casting και μια καλύτερη παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων ώστε να αναπτυχθεί και η πολυπόθητη μεταξύ τους χημεία, θα ανέβαζε το Les Vieux Fourneaux του Christophe Duthuron σε άλλο επίπεδο αλλά έστω κι έτσι, στέκεται κάτι παραπάνω από ισάξιο δίπλα στα all-star αμερικάνικα ξαδερφάκια του.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
