Με τις αίθουσες να παραμένουν ανοιχτές, οι ταινίες που «έπεσαν θύματα» του CoViD-19 έχοντας την ατυχία να κάνουν πρεμιέρα πάνω στην έξαρση του ιού, με αποτέλεσμα να “κατέβουν” άρον-άρον, σιγά σιγά ξαναβρίσκουν τη θέση τους στο καλεντάρι, με το βρετανικό Misbehavior να φτάνει στα μέρη μας στη καρδιά του καλοκαιριού, αναλαμβάνοντας να μας διηγηθεί μια αληθινή ιστορία που αποτέλεσε σημαντικό σκαλοπάτι στον φεμινιστικό αγώνα.
1970. Στο Royal Albert Hall ετοιμάζεται πυρετωδώς η μεγάλη βραδιά καλλιστείων Miss World 2020.
Το κλίμα είναι ήδη τεταμένο λόγω της “διπλωματικής” απόφασης των διοργανωτών να έχουν δύο υποψήφιες από τη Νότια Αφρική, μία μαύρη και μια λευκή.
Η Sally Alexander είναι μια νεαρή χωρισμένη μητέρα που ενώ μεγαλώνει τη μικρή της κόρη, προσπαθεί παράλληλα να συνεχίσει τις σπουδές της στο UCL.
Πνιγμένη από την τριγύρω της πατριαρχική κοινωνία, εμπλέκεται με την -μικρή ακόμα- οργάνωση υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων Women’s Liberation Movement, και αποφασίζουν να “χτυπήσουν” στη καρδιά του προβλήματος, στη βραδιά των καλλιστείων.
Ακόμα μια ταινία του ευρύτερου #MeToo κινήματος που δικαίως διατηρείται στη επικαιρότητα, το Misbehavior είναι μια… ανάκατη απόπειρα που μοιάζει να μη ξέρει τι θέλει.
Τυπικά το σεναριακό επίκεντρο είναι η επίθεση διαμαρτυρίας της WLM στη βραδιά των καλλιστείων, όμως θέλοντας προφανώς να μη μας παρουσιάσει αυτή την ιστορία μονόπλευρα, η σεναριογράφοι Rebecca Frayn (The Lady) & Gaby Chiappe (Their Finest) θεώρησαν πως θα ήταν καλή ιδέα να μας δώσουν μια ματιά από όλα τα εμπλεκόμενα μέλη αυτής της υπόθεσης, και εννοώ ΟΛΑ!
Η ταινία λοιπόν εκτός από τη Sally και τη σχέση της με την WLM, μας παρουσιάζει, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας παρουσιάσει, την άχαρη διαδικασία προετοιμασίας των υποψηφίων για τα καλλιστεία, τις σχέσεις μεταξύ των νεαρών κυριών προσπαθώντας να ρίξει το σχόλιό του για το ρατσισμό και τις ταξικές διαφορές, τη συμπεριφορά του διοργανωτή, και σαν να μην έφταναν αυτά, για κάποιο λόγο βάζει στο παιχνίδι και τον θρυλικό παρουσιαστή Bob Hope που ήταν ο μεγάλος guest της βραδιάς, την άκρως σεξιστική συμπεριφορά του και τη σχέση του με τη γυναίκα του.
Ναι, δε διαφωνώ, όλα αυτά “έτρεχαν” παράλληλα όμως πόσα καρπούζια να χωρέσουν σε μια μασχάλη;
Σίγουρα όλα αυτά δεν χωράνε, με το αποτέλεσμα να είναι τελείως επιφανειακό απ’ όλες τις οπτικές γωνίες, σα να διαβάζεις πρωτοσέλιδα εφημερίδων.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραβλεφθεί αν είχαμε μια ελαφριά feelgood ταινία τύπου Pride, όμως το Misbehavior ούτε εδώ παίρνει ισορροπημένες αποφάσεις, με το ύφος να μην είναι μεν ιστορικά “βαρύ” όπως στο Suffragette αλλά την ίδια στιγμή δεν μας επιτρέπει σε κανένα σημείο να το πάρουμε στο… χαλαρό.
Η ταινία σώζεται από το all-star cast της, με πολλούς από τους οποίους δυστυχώς να υπάρχουν απλά για να μπει το όνομά τους στην αφίσα, όπως η Gugu Mbatha-Raw (Motherless Brooklyn), η Suki Waterhouse (A Rainy Day in New York), η Lesley Manville (Maleficent: Mistress of Evil) και η προσθετική μύτη του Greg Kinnear (Little Men).
Keira Knightley (Berlin I Love You), Jessie Buckley (Dolittle) και Rhys Ifans (Official Secrets) στον αντίποδα είναι τόσο καλοί που δε μπορούμε να μην αναρωτηθούμε γιατί η ταινία δεν επικεντρώθηκε σε αυτούς και μόνο.
Η ταινία της Philippa Lowthorpe (Call the Midwife) μοιάζει με ελεύθερο σκοπευτή που έχει το στόχο του φαρδύ πλατύ και ακίνητο μπροστά του και αντί για sniper χρησιμοποιεί Uzi, ρίχνοντας στο γάμο του Καραγκιόζη!
Υπερβολικά φεμινιστικό για τους “πατριάρχες”, υπερβολικά ρηχό για τους φεμινιστές, υπερβολικά all-over-the-place για τους υπόλοιπους, το Misbehavior είναι μια ταινία που μπορώ να προτείνω μόνο σε όσους ακολουθούν φανατικά τις καριέρες των Knightley και Buckley, με τις δύο ηθοποιούς να κάνουν ότι μπορούν αλλά να μη καταφέρνουν να σώσουν τη παρτίδα.
Στους κινηματογράφους από 30 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
