Τρία χρόνια μετά το ανισόρροπο The Death of Stalin, και με το τελευταίο τηλεοπτικό του πόνημα Avenue 5 να έχει απογοητεύσει, ο δημιουργός του Veep, Armando Iannucci επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μία νέα διασκευή, κάτι πιο κλασσικού αυτή τη φορά, απόλυτα κλασσικού για να είμαι ακριβής, του David Copperfield του Charles Dickens.
Ο μικρός David γεννιέται στο ειδυλλιακό σπίτι των Clara και David Copperfield Sr και παρότι δε γνωρίζει ποτέ τον πατέρα του μιας και αυτός πέθανε πριν τη γέννησή του, ζει ευτυχισμένα τα πρώτα του χρόνια με τη μητέρα και την γκουβερνάντα του.
Μέχρι που μετά από μια επίσκεψη του στην εξοχή, βρίσκει τη μητέρα του παντρεμένη με τον σκληρό και άκαρδο Edward Murdstone που τον ξυλοφορτώνει και τον στέλνει να ζήσει και να εργαστεί στο εργοστάσιό του στο Λονδίνο.
Εκεί τον φιλοξενεί η οικογένεια του καλού αλλά πάμφτωχου κ. Micawber, όμως μερικά χρόνια αργότερα τους τα παίρνουν όλα λόγω χρεών, ενώ ταυτόχρονα ο David μαθαίνει και ότι η μητέρα του πέθανε.
Αποφασίζει να φύγει και να αναζητήσει την ιδιόρρυθμη αλλά πλούσια θεία του κα. Trotwood, με τη ζωή του να μπαίνει σε μια νέα αριστοκρατική φάση, όμως το παρελθόν δεν τον αφήνει ήσυχο…
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν έχει τύχει ούτε να διαβάσω το βιβλίο ούτε να δω κάποια από τις προηγούμενες κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές διασκευές του, έτσι δεν μπορώ να έχω άποψη σχετικά με το τι απ’ όσα συμβαίνουν αποτελούν μέρος της πρωτότυπης ιστορίας και τι βγήκε από τη φαντασία του Iannucci, όμως το γεγονός είναι πως αυτή η μίξη έχει γίνει ιδιαιτέρως αρμονικά, με το αποτέλεσμα να μοιάζει ολοκληρωμένο και φυσικό και ουχί μια κλασσική Ντικενσιανή ιστορία με τσόντα χιούμορ.
Το βασικό πρόβλημα του The Death of Stalin ήταν ότι το χιούμορ προσπαθούσε τόσο πολύ να έχει το πάνω χέρι που πολύ γρήγορα χάναμε το ενδιαφέρον της βασικής πλοκής.
Ευτυχώς, εδώ η κατάσταση είναι αρκετά καλύτερη, κάτι για το οποίο προφανώς ευθύνεται και το εξαιρετικό πρωτεύων υλικό, όμως και ο Iannucci μοιάζει να το διαχειρίζεται με πιο προσοχή, με μεγαλύτερη ισορροπία.
Ωστόσο, και πάλι εδώ εντοπίζονται τα δύο μεγάλα μειονεκτήματα της ταινίας, με κάποιες από τις στάσεις της ζωής του Copperfield να καταλαμβάνουν περισσότερο χρόνο απ’ όσο δικαιωματικά τους αντιστοιχεί, και μοιάζουν ξεχειλωμένες απλά και μόνο για να “χωρέσουν” τα όχι πάντα επιτυχημένα κωμικά gags.
Επιπλέον, το τρίτο act που όσον αφορά τη πλοκή είναι το πιο αγωνιώδες, αποτυγχάνει και πάλι να ενσωματώσει σωστά το χιούμορ του δημιουργού.
Όπως πάντα πολύ καλός ο Dev Patel (Hotel Mumbai) στο πρωταγωνιστικό ρόλο του diverse cast, ωστόσο τη παράσταση κλέβουν οι δεύτεροι ρόλοι και κυρίως οι Tilda Swinton (The Dead Don't Die), Peter Capaldi (Paddington 2), Gwendoline Christie (The Darkest Minds) και ειδικά τον Hugh Laurie (Tomorrowland) που είναι απολαυστικός.
Το The Personal History of David Copperfield είναι μια κλάση καλύτερο και κυρίως πιο ισορροπημένο από το The Death of Stalin, όμως στη τελική δίνει για μία ακόμη φορά την εντύπωση πως το ιδιαίτερο χιούμορ του δημιουργού του λειτουργεί καλύτερα σε μικρές δόσεις με τη δίωρη ταινία να κάνει αρκετές κοιλιές και το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι κάτι παραπάνω από απλά ευχάριστο.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
