Την γνωρίσαμε πριν 15 περίπου χρόνια μέσα από τις ταινίες του Farhadi και του Kiarostami και με το ταλέντο και τη γοητεία της κέρδισε το θαυμασμό όχι μόνο του κοινού αλλά και ολόκληρου του κινηματογραφικού κόσμου.
Η συνέχεια της καριέρας της τη φέρνει να συνεργάζεται με μεγάλους σκηνοθέτες σαν τον Ridley Scott και τον Jim Jarmusch, κρατώντας ωστόσο πάντα το ένα της πόδι, όχι στη πρώτη της πατρίδα το Ιράν, όπου εδώ και χρόνια θεωρείται ανεπιθύμητη, αλλά στη δεύτερη, τη Γαλλία.
Στη νέα της ταινία, η Golshifteh Farahani υποδύεται την Selma, μια ψυχαναλύτρια από την Τύνιδα που μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι και τώρα επιστρέφει στη πατρίδα της για να ασκήσει το επάγγελμα.
Κανείς δε μπορεί να καταλάβει ακριβώς γιατί άφησε το μοντέρνο Παρίσι για να επιστρέψει σε μια χώρα που το ρόλο ψυχαναλυτή έχουν οι κομμώτριες.
Ανοίγει το γραφείο της στο δώμα του σπιτιού των θείων της και παρά τις αντίθετες προβλέψεις, δε δυσκολεύεται διόλου να βρει ασθενείς, με τον καθένα, με το μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημά του, να ζητά τη βοήθειά της, ενώ εκείνη προσπαθεί να αντιμετωπίσει στην ημίτρελη πραγματικότητα του κρατικού μηχανισμού και των ηθών και εθίμων της χώρας.
Παρθενική δημιουργία της Γάλλο-Τυνήσιας Manele Labidi, το Un Divan à Tunis είναι μια τυπική έθνικ κομεντί απ’ αυτές που βλέπουμε τακτικά και από Έλληνες δημιουργούς, που σατιρίζει τα κλισέ μιας χώρας που μπορεί τυπικά να θεωρείται μοντέρνα και ανεπτυγμένη αλλά στη πράξη βρίσκεται αρκετές δεκαετίες πίσω απ’ το κόσμο.
Με εξαίρεση το μυστήριο σχετικά με την επιστροφή της Selma, το οποίο ουσιαστικά δεν απαντάται ποτέ, το σενάριο του Un Divan à Tunis δεν κρύβει εκπλήξεις, βάζοντας την ηρωίδα να έρχεται αντιμέτωπη με άχρηστους δημοσίους υπαλλήλους, ηλίθιους μπάτσους, προκατειλημμένους γείτονες, μια τσαπερδόνα ξαδέρφη και φυσικά πολλούς ασθενείς με προβλήματα που κυμαίνονται από αστεία αλλά και ως τραγικά.
Η ταινία έχει έναν σχετικά ικανοποιητικό ρυθμό, είναι αυτό που θα λέγαμε απλά ευχάριστη, χαριτωμένη, με καλοδεχούμενες πινελιές χιούμορ και δράματος σε μικρές δόσεις, συμπαθείς χαρακτήρες, μπόλικη ηθογραφία και σάτιρα και κυρίως πολλές πολλές filler σκηνές.
Αν όλα αυτά σας ακούγονται πολύ μέτρια, έχετε απόλυτο δίκιο με το Un Divan à Tunis να μην δυστυχώς τίποτα αξιομνημόνευτο και η μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται από εκεί που δεν το περιμέναμε, με την Farahani να δίνει μια πολύ κουρασμένη, αγέλαστη, σχεδόν deadpan και τελείως εκτός κλίματος ερμηνεία.
Το αφόρητα αναμενόμενο «τέλος καλό-όλα καλά» φινάλε δεν είναι παρά το μπαγιάτικο κερασάκι σε μια τούρτα με ελάχιστη γεύση που δε μπορώ να βρω κάποιο λόγο για να σας τη προτείνω να τη δοκιμάσετε.
Προσπεράστε…
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
