Λίγο πριν το lockdown είδαμε, πολύ λίγοι είναι η αλήθεια, στις ελληνικές αίθουσες το The Aeronauts, μια ταινία που δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, ωστόσο ήταν μια παραγωγή που βγήκε με -θεωρητικά- οσκαρικές βλέψεις.
Σκηνοθέτης του ήταν ο Tom Harper, που μέχρι τότε είχε να επιδείξει στο βιογραφικό του μόνο κάποιες ανάξιες αναφοράς ταινίες όπως το The Woman in Black 2 και μπόλικα επεισόδια διάφορων επιτυχημένων τηλεοπτικών σειρών.
Η ταινία που του έδωσε το πάσο για να κάνει το βήμα παραπάνω και να πάρει τα ηνία του The Aeronauts, ήταν το Wild Rose, ένα μουσικό δράμα που έκανε πρεμιέρα το 2018 και είχε μια εξαιρετική φεστιβαλική πορεία.
Έστω και με αυτή τη καθυστέρηση, το Wild Rose βρήκε τη θέση του στο κινηματογραφικό καλεντάρι του φετινού περίεργου καλοκαιριού, και πάμε να του ρίξουμε μια ματιά.
Άρτι αποφυλακισθείσα, μετά από ένα χρόνο στη ‘στενή’ για διακίνηση ναρκωτικών, η νεαρή Rose-Lynn επιστρέφει σπίτι της στη Γλασκώβη όπου την περιμένει η μητέρα και τα δύο μικρά παιδιά της.
Έχει χάσει τη προηγούμενη δουλειά της και βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση.
Παρά ταύτα, πρωταρχικός στόχος της δεν είναι να βρει ένα τρόπο να ορθοποδήσει για να ζήσει την οικογένειά της αλλά η μουσική της καριέρα, αφού έχει όνειρο να γίνει star της country στο Nashville!
Οι υποχρεώσεις της έρχονται σε άμεση αντίθεση με αυτό της το όνειρο, όμως αυτό δεν τη σταματάει, το κυνηγάει με κάθε τρόπο, προκαλώντας συνεχώς συγκρούσεις…
Τρία είναι τα στοιχεία της ταινίας που μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον, φυσικά η Jessie Buckley που λάτρεψα στο Beast και βρίσκεται, τουλάχιστον στα δικά μου κατάστιχα, μαζί με την Florence Pugh στη κορυφή των καλύτερων νέων Βρετανών ηθοποιών, η country μουσική που, γιατί να το κρύψω, είναι το ανεξερεύνητο guilty pleasure μου, και φυσικά η ίδια η πλοκή της ταινίας που μπορεί να μη σφύζει πρωτοτυπίας αλλά οι πινελιές από Florida Project και Crazy Heart μου αρκούσαν.
Για να αρχίσω με τα θετικά, η Buckley είναι ΘΕΑ!
Μας προσφέρει μια καταπληκτική ερμηνεία (που διόλου τυχαία έφτασε στη πεντάδα των BAFTA), χωρίς υπερβολές, σκληρή, σχεδόν άκαρδη, αλλά πάντα με τον αέρα της νεότητας, της ονειροβασίας μιας νεαρής γυναίκας που αρνείται να συνειδητοποιήσει τις υποχρεώσεις της.
Ο θεατής δε μπορεί να την συμπαθήσει γιατί είναι μια μητέρα που φέρεται στα δύο μικρά παιδιά περισσότερο ως τροχοπέδη της ζωής της, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να τη ρίξει και στο πυρ το εξώτερο γιατί κάπου βαθιά μέσα του, την καταλαβαίνει.
Εξίσου άριστες είναι και οι τραγουδιστικές ικανότητες της Buckley που θα σας κάνει να βάλετε το No Place Like Home του φινάλε να παίζει σε loop.
Το μόνο μειονέκτημα στην επιλογή της είναι πως τα 28 (τότε) χρόνια της, φαίνονται και δε μπορείς να δεχτείς εύκολα πως είναι η ξεμυαλισμένη πιτσιρίκα την οποία υποδύεται.
Καλή η Jessie αλλά από κει και κάτω, ίσως όχι το χάος αλλά σίγουρα το Wild Rose δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά.
Η πλοκή μπορεί να έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες στη πορεία, κάποιες από τις οποίες λειτουργούν και κάποιες όχι, όμως καταλήγει σε ένα τέτοιο αδιέξοδο που η μόνη λύση είναι το άκρατο κλισέ, όπως και συμβαίνει.
Η σκηνοθεσία του Tom Harper είναι σίγουρα αξιοπρεπέστατη αλλά όχι και αξιομνημόνευτη, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει και η ερμηνεία της Julie Walters.
Δε μπορώ να μη προτείνω το Wild Rose έστω και μόνο για να απολαύσετε την Jessie Buckley, ειδικά αν και η country μουσική συμπεριλαμβάνεται στα ακούσματά σας.
Πέρα απ’ αυτά όμως, δυστυχώς η ταινία δεν έχει σπιρτάδα ώστε να προσφέρει το κάτι ξεχωριστό στο θεατή, κάτι παραπάνω από ένα μουσικό δράμα χαμένων ονείρων και λανθασμένων προτεραιοτήτων.
Στους κινηματογράφους από 9 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
