Αντίθετα με αρκετούς Ευρωπαίους συναδέλφους του που θεωρούνται αγαπημένοι από το ελληνικό κοινό, και ως αποτέλεσμα κάθε μα κάθε ταινία τους βρίσκει σχεδόν στα τυφλά θέση στο θερινό κινηματογραφικό καλεντάρι, κάνοντάς μας τελικά να τους σιχαθούμε, ο Αργεντίνος Ricardo Darin ελάχιστες φορές μας έχει απογοητεύσει, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, και με χαρά υποδεχόμαστε το La Odisea de los Giles.
Η βασισμένη στο μυθιστόρημα La Noche de la Usina, ιστορία μας πηγαίνει πίσω στο καλοκαίρι του 2001, στη μικρή, σχεδόν εγκαταλελειμμένη πόλη της Αργεντινής, Alsina. Ο Fermín Perlassi είναι ένας πρώην ποδοσφαιριστής που αποφασίζει μαζί με τη σύζυγό του να ξαναδώσουν ζωή στη περιοχή στήνοντας έναν αγροτικό συνεταιρισμό, αγοράζοντας τα σιλό και τις εγκαταστάσεις μιας εταιρίας που χρεοκόπησε προ δεκαετίας. Το ποσό που απαιτείται για την αγορά αγγίζει τις 300 χιλιάδες δολάρια, και για να τα βρει ξαμολιέται σε φίλους, γνωστούς και επιχειρηματίες της περιοχής. Καταφέρνει να συγκεντρώσει περίπου τα μισά και τότε απευθύνεται στη τράπεζα για τα υπόλοιπα. Για να του δώσουν το δάνειο, του ζητούν (ιδιαιτέρως επίμονα) να καταθέσει όσα έχει μαζέψει ως εγγύηση. Για κακή τους τύχη, την αμέσως επόμενη ημέρα, ο Πρόεδρος της χώρας ανακοινώνει capital controls με αποτέλεσμα να χάσουν και το δάνειο αλλά και τα χρήματά τους να παγώσουν. Δεν αργούν να μάθουν όμως ότι αυτή η συγκυρία δεν ήταν καθόλου τυχαία, με τον διευθυντή της τράπεζας που γνώριζε αυτή την εξέλιξη, σε συνεργασία με έναν διεφθαρμένο δικηγόρο να έχουν υφαρπάξει τα χρήματά τους. Απογοητευμένοι αλλά χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα, εγκαταλείπουν τα σχέδιά τους και προσπαθούν, ακόμα πιο φτωχοί από πριν, να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ένα χρόνο αργότερα όμως, μαθαίνουν πως ο εν λόγω δικηγόρος έχει κρύψει τα κλεμμένα σε ένα υπόγειο θησαυροφυλάκιο, σε ένα οικόπεδο στη περιοχή τους. Τα μέτρα ασφαλείας γύρω του είναι δρακόντεια, όμως είναι αποφασισμένοι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω και αρχίζουν το σχεδιασμό της πιο τρελής ληστείας…
Το La Odisea de los Giles είναι θεωρητικά καταδικασμένο στην επιτυχία. Έχει πίσω του τρεις εξαιρετικούς συντελεστές, τον συγγραφέα και σεναριογράφο Eduardo Sacheri (El Secreto de sus Ojos), τον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Sebastián Borensztein (Un Cuento Chino), τον αγαπημένο και αδιαμφισβήτητα ταλαντούχο Ricardo Darin (Todos lo Saben), έχει μια έξυπνη ιστορία που όχι μόνο αγγίζει ευαίσθητες χορδές, ειδικά ημών που μόλις πριν λίγα χρόνια περάσαμε τα ίδια, έχει γενναίες δόσεις ευαισθησίας και χιούμορ, και στη τελική, μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι heist movies είναι αν μη τι άλλο ένα “ασφαλές” είδος που εξασφαλίζει, μέχρι ένα βαθμό, διασκέδαση και εμπορικότητα.
Από μια ταινία με τόσα πολλά φανερά και κρυφά χαρτιά, από μια ταινία που επιλέχτηκε ως επίσημη πρόταση της χώρας για τα Όσκαρ, έστω κι αν δεν προκρίθηκε ούτε στη πρώτη shortlist, είναι η αλήθεια πως περιμέναμε κάτι καλύτερο από απλά το σύνολο των παραγόντων της. Ναι, το La Odisea de los Giles είναι διασκεδαστικό, έχει λίγο γέλιο, έχει λίγο δράμα, έχει μια αρκετά έξυπνη ιδέα που εξελίσσεται στρωτά, έχει καλές ερμηνείες και ικανοποιητική σκηνοθεσία, αλλά… μέχρι εκεί. Της λείπει η σεναριακή σπιρτάδα, της λείπει το γρήγορο μοντάζ, της λείπουν οι συμπαθείς χαρακτήρες, αφού πέρα δύο-τριών βασικών, οι υπόλοιποι απλά υπάρχουν για μπούγιο, της λείπει εκείνο το κάτι παραπάνω σχεδόν σε κάθε του τομέα, που θα μπορούσε να το ανεβάσει από “μία ακόμα heist movie” στο νέο Ocean’s 11.
Στο εξαιρετικά φτωχό φετινό κινηματογραφικό καλοκαίρι, το La Odisea de los Giles είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα καταφέρει να ξεχωρίσει, και δικαίως αφού σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται αν απογοητεύσει τους θεατές, όμως για μία ταινία που είχε όλα τα φόντα να βρεθεί σε άλλο επίπεδο, τώρα είναι απλά ένα διασκεδαστικά δίωρο σε ένα θερινό σινεμά που θα έχετε ξεχάσει μέχρι το επόμενο πρωί.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
